H ΓΚΛΑΜΟΥΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΙΓΛΗ

 «Μια κυκλαδίτικη κόρη

βούτηξε στον Αλφειό

και θεράπευσε έναν τυφλό

με το κελάρυσμα του ύδατος

στη περήφανη γύμνια της».

Στη μυθολογία ο ήρωας και δεινός άρπαγας κοριτσιών Θησέας, (όπως δεν μαθαίνουμε στο σχολείο) κυνηγούσε ένα υπέροχο φωτεινό κορίτσι την Αίγλη. Πανέμορφο κορίτσι, πανέμορφη λέξη. Προκύπτει από τη ρίζα aig (αιγ)= σείω, πάλω. Από την αρχαία εκείνη εποχή δηλαδή οι Έλληνες είχαν συνδέσει την εμφάνιση του φωτός με τις δονήσεις. Η ευρεία έννοια του «αισθητικά ωραίου» επηρέαζε ανέκαθεν τον άνθρωπο και μέσα από τα γράμματα και τις τέχνες έγινε ο επιταχυντικός συντελεστής ευαισθητοποίησης αλλά και πολιτισμικός δείκτης της κάθε κοινωνίας. Η Αίγλη, το κάλλος η αναζήτηση της αισθητικής σε κάθε δράση, λειτουργεί ως άμυνα και αντίβαρο στην ανάπτυξη του πολιτισμού προς το «άκαμπτο» τεχνοκρατικό σκέλος.

Εμείς σήμερα, αντί να χρησιμοποιούμε αυτή την υπέροχη λέξη για ότι έχει λάμψη και κύρος, προτιμούμε το βάρβαρο από κάθε άποψη και κακόηχο νεολογισμό «γκλαμουριά» που δεν λέει τίποτε στην ουσία παρά μόνο κακόηχα σημαίνει. Και αυτή η Γκλαμουριά έχει κυριαρχήσει και ως αισθητική επιλογή ή κατάντια σε όλη την Ελληνική κοινωνία, πίσω και δίπλα στα άλλα μεγάλα προβλήματά της. Η πιο απλά, κοίτα σήμερα γύρω σου…όχι μακριά, κοίτα την πόλη σου το άμεσο περιβάλλον σου. Από τις μικρές λεπτομέρειες μιας πόλης έως τα μεγάλα έργα, βλέπεις ότι η επέμβαση στερείται αισθητικής και οραμάτων. Από τα μαγαζιά που «μεγαλώνουν με παρανομίες, γιατί όλοι «το ίδιο κάνουν» μέχρι τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια αντανακλάται η θυσία στο βωμό της χωρίς όρους ανάπτυξη πάνω στον κατ΄ επανάληψη βιασμό της φύσης και της καταπάτησης του μέτρου. Από τις μικρές λεπτομέρειες άλλωστε δίνεται ο παλμός της καθημερινότητας.

Έτσι και εσύ, που έτρεχες στη πρώτη κλήση της αστυνομίας στον αντιδήμαρχο να γλυτώσεις το πρόστιμο είσαι συνυπεύθυνος. Διπλοπαρκάρεις στο κέντρο της πόλης αλλά ξεκινάς το περπάτημα μόνο κατόπιν σύστασης καρδιολόγου. Διαμαρτύρεσαι για την καθαριότητα αλλά αφήνεις τα σκουπίδια στο πεζοδρόμιο. Βλέπεις τα αδέσποτα δίπλα σου και σε ενδιαφέρει να μην είναι απλά στην γειτονία σου. Φοροδιαφεύγεις γιατί είσαι έξυπνος, μάγκας και γιατί όλοι το «ίδιο κάνουν». Κατέχεις θεσμική αμειβόμενη θέση επειδή πήρες 500 ψήφους στις δημοτικές εκλογές και λες ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι εκτός από αυτόν που υποστήριξες και ψήφισες. Εσύ που δεν είσαι ευχαριστημένος και δηλώνεις απογοητευμένος από το σύστημα και που δηλώνεις μαχητής και επαναστάτης είσαι συνυπεύθυνος. Εσύ που ζεις ευτυχισμένος με το άλλοθί σου και κινητοποιείσαι μόνο με ωραία λόγια. Εμείς, όλοι, γινόμαστε χρησιμοθήρες, επειδή επιφανειακά μαθαίνουμε και αναπαράγουμε την λογική της Γκλαμουριάς.

Η ποιότητα της εργασίας μας, η μείωση της ανεργίας και η εξασφάλιση ενός ανθρώπινου βιοτικού επιπέδου μπορεί να είναι ο πρώτος στόχος, μα δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε την ανάγκη συγκίνησης που έχουν το πνεύμα και οι αισθήσεις μας. Αλλιώς αφήνουμε την Ψυχοκτονία να δρα πονηρά έναντι της Αίγλης, δηλαδή του αληθινού φωτός και των δονήσεων που αιματώνουν την σκέψη και την δράση.

Μιας και ξεκίνησα από την Ελληνική Μυθολογία, κλείνω τονίζοντας ότι εκτός από πηγή έμπνευσης σε όλες τις μορφές της τέχνης, αποτελεί ένα ανεκτίμητο «εργαλείο» στην εκπαίδευση γιατί διαθέτει συμβολισμούς με προεκτάσεις που μπορούν να λειτουργήσουν ως βάση για την διερεύνηση και ανάλυση οποιουδήποτε σύγχρονου προβλήματος, προκαλώντας αντίστοιχα και το ενδιαφέρον του μαθητή, μέσα από την αξεπέραστη εικονοπλαστική της δύναμη.

ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΗΛΑΔΗ

Ο Μίνωας (εκείνη την εποχή των συμβολισμών και των μύθων, που όποιος κατάλαβε-κατάλαβε), έθεσε το εξής πρόβλημα: ζητούσε από τους λύτες των μυστηρίων να περάσουν μια κλωστή μέσα από ένα μεγάλο κοχύλι, τύπου κοχλία. Ο Δαίδαλος, αφού σκέφτηκε, έβαλε λίγο μέλι στην άκρη του κογχυλιού και στο άνοιγμά του ένα μυρμήγκι, δεμένο με την κλωστή. Το μυρμήγκι πέρασε μέσα από την σπειροειδή διαδρομή του εσωτερικού του κοχλία και έφτασε στην άκρη, μεταφέροντας έτσι το ένα άκρο της κλωστής στα ενδότερα του κογχυλιού.

Έτσι με μια απλή σκέψη και ο μέρμηγκας έφαγε το μέλι και ο βασιλιάς πήρε ένα απλό μάθημα λογικής και ο Δαίδαλος δεν χρειάστηκε να φτιάξει κάνα πολυμηχάνημα.

Απλά πράγματα δηλαδή.

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΧΗΜΙΑ

Η ομορφιά και η ασχήμια κολύμπησαν μέσα στα κύματα, μέσα στον χρόνο και το φως και έφτασαν σε μια νέα γη, την γη όπου τα κορίτσια γίνονται γυναίκες. Εκεί όπου κατοικούσε ο Έρωτας – Θεός , που μέσα σε αυτό το πλήθος κοριτσιών έπαιρνε όλες τις μορφές του έρωτα που υπάρχει και στη σημερινή ζωή. Αγνός, κερατοφόρος αποπλανητής, Άδωνις με λουλούδια στολισμένος, σάπιος μίτος που σε πορνεία κατοικεί, ιδεολογία προπαγάνδας ή ακόμη πιο σπάνια, γίνεται ο τόνος στη λέξη «σε αγαπώ». Τότε ο έρωτας τις αγκάλιασε, την ομορφιά και την ασχήμια και τότε αίφνης αναδύθηκε το εσωτερικό το κάλος.