Αξιότιμοι ξενύχτηδες

Αξιότιμοι ξενύχτηδες,

Ως Λακεδαιμόνιος, είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος ότι τα τείχη θα εξαφανιστούν.

Αν δεχτείτε την πρόσκληση να πάρουμε παρέα τις βαριοπούλες να κάνουμε κάτι επαναστατικό, θα το σκάσουμε μαζί όλοι από την πόλη, θα ξεχυθούμε μέσα στη νύχτα σαν ξωτικά και σε κάθε Μπαμ θα γελάμε και θα τρέχουμε καταπάνω του με ανοιχτές αγκάλες. Και τα Μπαμ (το ξέρετε), όλα παιδιά του μίσους είναι και όπως είναι δεμένα με το μισητό αντικείμενο θα μπερδευτούνε σίγουρα από την αγάπη μας ετούτη. Και εμείς, έμπειροι πια, όπως θα έπρεπε από την κατάντια τούτη, όπως τα αέρια και τα ρευστά παίρνουν την οποιαδήποτε μορφή, θα τα κοροϊδέψουμε, την γλώσσα θα τους βγάλουμε και μέσα στα τείχη θα τα αφήσουμε να θορυβούν μονάχα.

Και ερωτώ, χωρίς εμάς μετά τι θα απογίνουν;

…

Τα τείχη όμως είναι ακόμη εδώ και τρέφονται πιο ψηλά και σκοτισμένα,όσο και εγω και εσείς όπως κάθε βραδιά κοιμώμαστε στο στόχο, ποτίζοντας το αυριο για την απόδραση.

Και όπως ο Σαχτούρης θα έλεγε:

Ὅμως ἐπὶ τοῦ παρόντος

εἶμαι πολὺ κουρασμένος

καὶ σᾶς Χαιρετῶ

πέρα-γιὰ-πέρα

ὅπως ὁ Καραγκιόζης.

Τον πυροβολισμό τον βλέπεις.

Παίρνει, δεν φέρνει.

Ως όταν η ζωή έτρεχε σε δρόμους σκονισμένους

μέσα στην ομίχλη της ακούγαμε τα μπάμ

και τρέχαμε ανάποδα.

Παναγία μου…

πόσο μακριά μπορεί να μας φέρει αυτός ο εσώψυχος τρόμος

που πετσοκόβει στη κάθε μας μέρα τις ανδρειωμένες αξίες μας

και αφήνει ανέπαφες τις σάρκες.

\