«Ο σταθμάρχης»

Γέμισε γεροντοκόρες ο σταθμός

και περνούν τα τραίνα και σφυρίζουν

και μένουν πίσω ομηρικές φιγούρες

όλων των χρόνων τα ερωτοκυλίσματα

και ο σταθμάρχης αγκομαχά

άνδρας από τριμμένα ψίχουλα

που μια τους δεν καταδέχτηκε

και δεν νοικοκυρεύτηκε

σε ένα τραίνο να πηδήξουν.

Όταν κατοικείς σε μια ανυπαρξία

χρησιμοποιείς την φαντασία για να φτιάξεις ένα χώρο με μορφές.

ολοκληρώνεις έτσι τις παραβιάσεις του μοναχικού.

Ίσως αυτή να είναι η μοίρα που στο χώρο των μορφών σε γυροφέρνει,

φάντασμα του εαυτού σου,

ταξιδευτή κυμαινόμενο στο πουθενά,

ή σε ένα τραγούδι

σε μια άλλη ανυπαρξία που κάποιος κάποτε,

μπορεί να σε τραγουδήσει.

Ευγενείς αναγνώστες:

Λίνα Αποστολοπούλου

Θανάσης Παπαθανασίου

…

…

από την ποιητική συλλογή

«κελιά»