ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΖΩΗΣ

foto

Colin Clive lights Boris Karloff´s cigarette, 1935

Κάθε μέρα συνομιλούσε και έτρωγε με το ζώο που υπήρχε μέσα του. Δύο και τρεις φορές μάλιστα χωρίς να μπορεί να το ξεγελάσει. Το πνεύμα του ήταν εγκλωβισμένο στην καθημερινότητα που με βίαιους παροξυσμούς υπενθύμιζε την πτώση του.

Σε αυτή την κινητήρια δύναμη του δράματος επικρεμάμενοι όγκοι λίπους υπομονετικά δρούσαν ενάντια στην υγεία του. Η μέθη ήταν η άλλη δράση που κλόνιζε το ανθρώπινο οικοδόμημα που κατοικούσε. Ανάλογα με την συγκινησιακή φόρτιση που πρόσφερε η μόνιμα ανοιχτή οθόνη, άνοιγε διάπλατα και η ζωώδικη φύση του. Έβλεπε θολά πια τον εαυτό του σε ένα αντιφατικό σταυροδρόμι, να βαδίζει σε κύκλους καταναγκαστικά, μέσα σε πλαστικές τροφές , άφωνος υπερυμνητής της ύλης.

Ώσπου ήρθε η τελευταία ήττα.

Ο καταποντισμός των πάντων με λυρική τέχνη. Ο διαμελισμός , η αποκτήνωση και η έλλειψη ισορροπίας. Οι γιατροί είπαν ότι ατενίζει πλέον το θάνατο. Αυτός, μέσα από ένα ένστικτο σωτηρίας επέστρεψε στην παιδική του ηλικία, στα απόρρητα του απορρήτου του χρόνου. Για την ακρίβεια συνέχισε να τρέφει το ζώο αλλά το πνεύμα του εντελώς φυσικά κοίταξε έξω από του πλήθους τις αποβολές με μάτια καθαρά που απογύμνωσαν τα λάθη και τις επιταγές.

Αρχικά συνειδητοποίησε ότι πρόδωσε όλα τα εφηβικά του όνειρα, ότι ασφυκτιούσε στην εργασία του, συνέχισε με την αλλοτρίωση όλου του ζωτικού του χώρου και ολοκλήρωσε τα λάθη του με την έλλειψη της ανανέωσης.

Κομμάτιασε μέσα από το μυστικό της χαμένης παιδικότητας αυτό για το οποίο δεν μπορούσε να μιλήσει και που αθέατα οργάνωσε όλη τη ζωή του στο βασίλειο της ανθρώπινης σάρκας , σε μια θέαση νοσηρή από το ασφαλές φρούριό του , την οικεία , την φυλακή και το δράμα που ζούσε σαν ηθοποιός.

Μια μάσκα εξαφανίζει το πρόσωπο.

Μια όψη ξεφεύγει από την σάρκα της.

το ίδιο , μέσα στη ρευστότητα της διαφυγής

το θέατρο γιορτάζει ειδωλολατρικά

τον κάθε ηθοποιό

που σαν βρώσιμο καρπό προσφέρει

την αφήγηση με δράμα

σε μια σκηνή διένεξης,

ξεριζώνοντας τις μάσκες

από εμάς

το ακροατήριο χωρίς ταυτότητα.

Όλα γίνονται στο μυαλό ένα παραμύθι

...

Θα πει βέβαια κάποιος ότι τα παιδικά παραμύθια που διηγούνταν κάποτε οι γιαγιάδες περιείχαν αρκετές ιστορίες με δράκους που καταβροχθίζουν παιδάκια , οι οποίες δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις αιματοβαμμένες εικόνες και τις ειδήσεις που μεταδίδονται καθημερινά από τα Μ.Μ.Ε.

Όμως δεν πρέπει να θεωρούμε αμελητέα την διαφορά ανάμεσα στο απόλυτο φανταστικό σύμπαν των δράκων του παραμυθιού , το οποίο υποχρεώνει το παιδί να σκεφτεί αυτό το σύμπαν ως ένα διαφορετικό κόσμο-τον κόσμο της φαντασίας- και στο ιδιαίτερα ρεαλιστικό σύμπαν των τηλεοπτικών σειρών που παρουσιάζουν βία, βιασμούς και φόνους, χωρίς να υπάρχει απόσταση από τον πραγματικό κόσμο.

Φυσικά η διαφορά γίνεται ακόμη εμφανέστερη με τον λόγο.

Αυτός είναι και το άλλο μυστικό λίπασμα της φαντασίας. Το παραμύθι , ή η τέχνη, δίνει σάρκα στην εικόνα – όραμα και τον λόγο που οδηγεί στην ενεργοποίηση της δημιουργίας.

Αντίθετα το γυάλινο σύμπαν της οθόνης με την προκατασκευασμένη εικόνα και τον δραματικά επίπεδο λόγο προσφέρει έτοιμα ενδύματα για να καλυφθεί η ένδεια από αισθήματα και οράματα.

Υιοθετείται εύκολα αυτή η κατάσταση γιατί καλύπτει και τη γύμνια δράσης και σκέψης του μέσου τηλεθεατή που τελικά στο μυαλό του , τα παραμύθια και οι εικόνες του αληθινού κόσμου μπλέκονται σε έναν εφιάλτη.