Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

Τα ψάρια έχουν και αυτά τα ταμπού τους.

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα θαλάσσια όντα έχουν κάποιο θέμα με την αναπνοή τους εκτός θαλάσσης και κυρίως με την εκ των όπισθεν εκπνοή εντός του φυσικού τους χώρου. Το μπαρμπούνι για παράδειγμα είναι κατακόκκινο γιατί δεν κλάνει όπως λέει και το σχετικό ανέκδοτο, αλλά παρόλα αυτά δεν σκάει, όπως μυστηριωδώς συμβαίνει και με τα άλλα θαλάσσια όντα. Όπως όμως η ανθρώπινη κοινωνία διαθέτει νόμους για την εύρυθμη λειτουργία της αλλά και παράνομους ή επαναστάτες που με τη ρηξικέλευθη φωνή τους φέρνουν την αλλαγή έτσι και η υγρή κοινωνία έχει τον επαναστάτη της.

Το ανακάλυψα πρώτος, σε μια κατάδυσή μου στα γαλανά νερά του λιβυκού πελάγους, όταν σε ένα πλανάρισμα η άκρη του ματιού μου συνέλαβε μια μαθηματική αλληλουχία από πολλές ύποπτες φυσαλίδες να εκρέουν από ένα θαλάμι. Σύρθηκα αθόρυβα προς αυτή την κατεύθυνση και με την υπομονή που οφείλει να έχει ένας ψύχραιμος και βραδυκίνητος ψαροκυνηγός, περίμενα το άγνωστο ψάρι να πεινάσει και να βγει να βοσκήσει.

Με ρίγη υψίστης τάσεως μέσα στο γλυκό νάζι του νερού, παρακολουθούσα το κωμικό αυτό ψάρι που χωρίς ταμπού πέρδεται ασυστόλως αιωρούμενο πανέμορφα σε μια γαλήνια θαλασσογραφία όπου ο κάθε δύτης ονειρεύεται να βρεθεί. Ο ψάρακας αυτός είναι ένα μεσαίου μεγέθους θαλάσσιο όν το οποίο τρέφεται αποκλειστικά με πλαγκτόν, όχι όμως από οποιοδήποτε θαλάσσιο περιβάλλον αλλά μόνο από το σπάνιο πλαγκτόν του λιβυκού πελάγους με την άπιαστη αλμυρή νοστιμιά του. Γι αυτό και είναι σπάνιο και υπάρχει μόνο νότια της Κρήτης και βόρεια της Λιβύης.

Το πρόσωπό του είναι ήρεμο, αλλά τα μάγουλα τα χείλη και ο πισινός του είναι κατακόκκινα σαν το ρουμπινί κόκκινο του κρητικού κρασιού. Το βλέμμα του παράξενα ήρεμο για επαναστάτη χωρίς ταμπού, έμοιαζε σαν το φως των προβολέων καθώς σκεπάζονται από πυκνό πέπλο σκόνης.

Ομολογώ πως χωρίς τύψεις έστρεψα το λαστιχοβόλο μου προς το μέρος του και με τους φίλους μου το ίδιο βράδυ το καταβροχθίσαμε με λαδολέμονο στα κάρβουνα. Σε αυτό το συμπόσιο μας, υποχείρια και εμείς της μαζικοποιημένης κοινωνίας που ευνουχίζει την κριτική ικανότητα, δεν σκεφτήκαμε ότι δολοφονήσαμε και μάλιστα φάγαμε εν ψυχρώ έναν επαναστάτη. Το χρήσιμο γαστρονομικά είναι πως ακόμη και κάτω από τη μαγιονέζα δεν είναι νόστιμο, αντίθετα άνοστο είναι σαν άχυρο και αυτό συνηγορεί στην άποψη πως η νοστιμιά του μπαρμπουνιού οφείλεται στην ανυπαρξία των εκ των όπισθεν αερίων εκροής.

Επιμύθιον:

Το πρακτικό της ανακάλυψης αυτής είναι πως αν συναντήσετε σε μια κατάδυσή σας το Rebelus claniolus, έχετε μέσα από αυτή την προσωπική εμπειρία την ακαταμάχητη απόδειξη της εξελικτικής πορείας των πλασμάτων του σύμπαντος. Με αυτό εννοώ ότι τίποτε δεν έχει εξελιχθεί τυχαία και με απαγορεύσεις Θέσφατες, άρα ότι τρέφεται, αποβάλλει και φυσιολογικά πέρδεται. Επίσης η σπανιότητα του ίσως οφείλεται και στο γεγονός ότι στην μετά Καντάφι εποχή το λιβυκό πέλαγος μολύνθηκε επικίνδυνα από την έξωθεν αυτού δημοκρατία.