ΘΕΡΙΝΗ ΡΑΣΤΩΝΗ

Ποιες να είναι αυτές οι άσαρκες υπάρξεις

που σφαγιασμένους αμνούς

και σαρκοβόρους έρωτες

φυλάττουν με άγρια ουρλιαχτά,

ασάλευτες τετράποδες μορφές

στοιχειωμένες από το πονηρό χάδι

του ανθρώπου- ιερουργού.

Γιατί ψυχή μου, δεν ακούς τα επιούσια,

δεν βλέπεις τα σκυλιά

μες τα πυκνά της ζωής τα μονοπάτια…

αυτά τα όντα που σε χάσματα κυμαίνονται

ανάμεσα στο χθες και το σήμερα,

που αποπλανούν και εφορμούν

και διαρκώς γιγαντώνονται

κρανία που δεν έχουν υποστεί εξώσεις

από σιδερόπλεκτες επιταγές,

σκυλιά, άσπονδους της θερινής ραστώνης εχθρούς,

που συνεχώς ακόμα και στα όνειρα εκσπερματώνει

οργανικές εκπλύσεις άγονων συστατικών.

Σκυλιά-δελφίνια,

που κολυμπούν σε φουρτούνες από θειάφι και άνθρακα

και που γαυγίζουνε στον πεινασμένο καρχαρία,

που τις πληγές σου γλύφουν στοργικά

και προστατεύουν τα ματωμένα σου κουπιά.