Ο αρχαίος απεβίωσε.
Έλεγε πως η γη είναι ζωντανή της παίρνουμε το αίμα με τις
πράξεις μας, γι αυτό θα τιμωρήσει. Έλεγε πως της θάλασσας το βάθος είναι
στρωμένο με τις εικόνες των ναυμαχιών της ανθρώπινης εξέλιξης. Έλεγε και άλλα
πολλά, για τους πολλούς τρελά και για άλλους επικίνδυνα. Για την γερακοφωλιά
της εξουσίας. Έλεγε, πως ο πόλεμος είναι ένα φίδι πυρηνικό και τα όπλα το δόντι
με το δηλητήριο. Το φίδι αυτό είναι θεότρελο, γιατί στη θέση της καρδιάς
βρίσκεται μια ξεραμένη πηγή. Το νερό της το έχουνε πιεί τα περιστέρια της
ειρήνης. Τα όπλα της άμυνας γεννάνε κάθε εξουσία, έτσι το φίδι αυτό ζει με ότι
δεν ζει. Έλεγε πάλι, πως τα πεινασμένα παιδιά έχουν κόκκαλα που φέγγουν μες την
νύχτα γιατί από το σώμα τους κραυγάζει η ζωή. Σώμα χωρίς ζωή, χωρίς αίμα. Το
αίμα ρουφηγμένο από της απληστίας τον καρπό των χορτασμένων μηρυκαστικών. Έβαζε
τον λόγο του με την αρχέγονη δύναμή του, την αντλημένη από την σοφία των αιώνων,
ενάντια στο οπλισμένο φίδι. Ώσπου μια μέρα, μια αδικία σφηνώθηκε στο άγιο του
το σώμα. Ο Αρχαίος σοφός απεβίωσε. Μπορώ να το φωνάξω όμως. Δεν πέθανε.
Γιαυτό, ίσως θα έπρεπε να συμφωνήσεις με εμένα, ότι είναι
ηθικά σωστό να ισχύσει αναδρομικά η χρήση των χρονοταξιδιών. Τα Απόρητα των
απορρήτων της ανθρώπινης σκέψης κατοικούν
εκει πίσω. Εκεί που υπάρχει μια πέτρα κάτω από μια άλλη πέτρα που την δια
λόγου λύτρωση καλά κρατά, καλώντας για
την εκταφή ή την ανάσταση μας.
Ο Αρχαίος σοφός απεβίωσε.
Μπορώ να το φωνάξω όμως. Δεν πέθανε.
Ο λόγος του, πρόπλασμα μυστικής επανάστασης
κρατάει ένα λεπίδι
αληθινό,
με λάμα βουτηγμένη στην εκδίκηση του δίκαιου.
Χιλιάδες ιδέες και πεπρωμένα
απέναντι στο «δίκαιο
της πυγμής.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου