ΠΟΣΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΑΝΘΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ;

Αν ψυχή των πάντων είναι η κίνηση, η τεράστια δύναμή του έγκειται στην ανατροπή, στην αναστροφή του χρόνου της ηλικίας με μια τέχνη σαν του ηλιακού φωτός την ενέργεια έναντι του σκότους.

Ένα πρόσωπο που γελά ψεύτικα είναι ένας ανάποδος Πινόκιο ή δεύτερος γιός του Τζεπέτο, με χείλη που κινδυνεύουν να μαραθούν σε κάθε άρνησή του.  Και όσο για το μειδίαμα το ειρωνικό… τελειώνει συχνά με μια σκηνή διαμελισμού. Είναι ο ψελλισμός στο τέλος της επικοινωνίας που χωρίζει διάπλατα την ομορφιά της και αναφαίνεται ο διαχωρισμός , το πλήγμα που παίζει και πάντα ακολουθεί νοσηρά το άμορφο στη ζωή.

Μάλλον στο χαμόγελο διακρίνω και ένα αντιφατικό σταυροδρόμι των συναισθημάτων που αποτείνει στο κενό της λογικής.  Όλα αντηχούν εντός του και γι αυτό είναι μια εξαιρετική ευφυής λύση να ξεμακραίνεις από την σκυθρωπότητα.

Κάθε γέλιο που υψώνει το πρόσωπο απομακρύνει την σκιά του καταρρέοντος από τον χρόνο, σώματος. Η αληθινή αγιότητά του έχει το χάρισμα να οδηγεί τον άνθρωπο , στην ζωοποιό ενέργεια και στον κοφτερό τρόπο απάντησης στα κοινά. Πάντα σφυρίζει σαν βέλος που τρέχει προς την ευτυχία και αναγγέλλει ότι ο άνθρωπος είναι ο μέγας κυνηγός της χαράς και ευεξίας.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΓΕΛΙΟ

Όλα μπορούν να το προκαλέσουν, αρκεί διαβατάρικα και μεταμορφούμενα πάνω από το ασύλληπτα ομοιογενές της καθημερινότητας να ρέουν γλυκά στην επικοινωνία. Η δυνατή πνοή του σημαίνει μουσικά και γεωλογικά ρήγματα στη μονοτονία που προκαλεί.

Το άτονο όμως γέλιο, οργανώνεται μέσα στη τάξη της λογικής και βασίζεται σε αρχιτεκτονικό σχέδιο, κτίζοντας τόπους όπου οι ελεύθερες εκφράσεις φυλακίζονται.

Το χαμόγελο θα μπορούσε να στηρίζεται σε δύο πόδια όπως ένα πουλί που κούρνιασε πάνω στο κλαδί.

Όταν αρχίζει να πετάει στην περιδινούμενη μέθη

και στις περιελίξεις της χαράς

το πρόσωπο όλο εναγκαλίζεται

με την φυσική ομορφιά.

Λάμπει, αστράφτει

και στιγμές-στιγμές σηκώνει στο σύμπαν,

όλο το σώμα ξεγελώντας την βαρύτητα.