Ο ΔΙΠΛΟΧΕΣΤΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ο ΔΙΠΛΟΧΕΣΤΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

…

(Αύγουστος ο Συκολόγος, Τραπεζοφόρος και Διπλοχέστης)

-Αύγουστος ο Μεταγειτνιών-

«ΚΡΕΠΑ ΑΓΚΙΝΑΡΑ»

-ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ"

-Γεια σας! Μπου φαίνεται μπως συναχώθηκα.

Αλλά ο γιατρός μπου είπε μπως σε μια βδομάδα θα είμπαι καλύτερα.

Ήταν κάτι το αναπάντεχο για μήνα Αύγουστο!

Ξαφνικά τις πρώτες μέρες του Αυγούστου, εξαπλώθηκε παγετός σε όλη τη γη και πριν ακόμα συνέλθουν από την έκπληξη ακόμη και οι μετεωρολόγοι, καύσωνας και μαύρη βροχή, συνέχισαν την θεότρελη εναλλαγή του καιρού.

Μέσα σε λίγες μόνο μέρες όλα άλλαξαν στον πλανήτη.

Οι αγκινάρες, τα σύκα, τα όσπρια και γενικά τα κατώτερα αγαθά, τα αγαθά του φτωχού πήραν την εκδίκησή τους. Έγιναν ανάρπαστα.

Αντίθετα οι αγελάδες, τα πρόβατα οι χοίροι και όλα τα είδη που επιμελώς και απροσχημάτιστα εκτρέφονταν για το τραπέζι του ανθρώπου έγιναν ισχνά και άνοστα. Πολλά είδη μάλιστα τρελάθηκαν και από χορτοφάγα έγιναν επιθετικοί κυνηγοί θηρεύοντας ακόμα και το είδος τους. Η αβεβαιότητα για το αύριο επικρατούσε πια παντού και σε όλους τους τομείς.

H πετρελαϊκή κρίση έδειξε ακόμα μια φορά, τα κοφτερά της δόντια, αυτή τη φορά χωρίς προσχήματα. Πόλεμοι ξέσπασαν μέσα στο κατακαλόκαιρο  σε όλη τη γη και μόνο παιδιά ντυμένα στρατιώτες κυκλοφορούσαν πλέον στις παραλίες.

Στοίχειωσαν όλα, ακόμα και τα όνειρα. Τρίζουν απαίσια και αυτά, άρρυθμα, αν και κατά βάθος, ο χτύπος της καρδιάς όλων, είναι κρυμμένος όπως η καρδιά μιας άγριας αγκινάρας. Για να την φτάσεις πρέπει να διασχίσεις τα αγκάθια ακόμα και στα όνειρα.

Καλό μήνα Συναχωμένε, ξύπνα!! Λέει η φωνή της συντρόφου.

Η αγαπημένη σου κρέπα αγκινάρα με μαρμελάδα σύκο για πρωινό! ‘Έχει πολλές βιταμίνες, κάνει καλό στο συνάχι…

Ανοίγω το ένα μου μάτι. Ύστερα το άλλο.

Χασμουριέμαι μισοκοιμισμένος ακόμα και βγαίνω από αυτό το όνειρο της «επόμενης μέρας», χωρίς καμιά όρεξη για κρέπα αγκινάρα. Στοίχειωσαν όλα, ακόμα και τα όνειρα γέμισαν αγκάθια. Το πρόβλημα είναι ότι κανένας, όπως και εγώ δεν φέρνει αντίσταση. Τρέχουμε και τρώμε τόσο πολύ ότι μας σερβίρουν που δεν μπορούμε να σταθούμε από τη νύστα. Μιλάμε όλοι μαζί, συναχωμένοι μαζικά, κάνοντας έντονες χειρονομίες και στοιχηματίζουμε για τον αυριανό καιρό, παγετώνα ή καύσωνα τυχοδιώχτες μετεωρολόγοι, χωρίς τελικά να καταλαβαίνουμε τίποτα. Θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, απογοητευμένοι, πέφτουμε για ύπνο σε μια μόνιμη αναβολή της αντίστασης, απλοί ρυθμιστές του Air Condition.

Στο κάτω-κάτω όμως, οι καιρικές συνθήκες ακόμα και οι ασυνήθιστες και ακραίες έχουν την έννοια του πρωτότυπου, που καλεί για επαγρύπνηση.

Μαθήματα αναρρίχησης, ακόμη και στα όνειρα προσφέρουν.

Δηλαδή, πολύ απλά, ας έχεις πάντα μαζί σου ένα μπλουζάκι, ακόμα και στον καύσωνα και μια ομπρέλα ίσως. Όλα αλλάζουν…

«Είναι πολύ απλό, ο καιρός επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις,

αγαπητέ μου Γουάτσον», όπως θα έλεγε και ο Σέρλοκ Χόλμς.

Όλα αλλάζουν…

«εώα επιτολή» του Σείριου

«Ο Σείριος είναι το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός και η εώα επιτολή του σ’ αυτή τη χρονική περίοδο είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα με τα κυνικά καύματα (τα dies caniculariae των Λατίνων), δηλαδή με τις θερμότερες ημέρες του έτους, τα οποία καύματα οι αρχαίοι απέδιδαν στην επί πλέον αύξηση της θερμοκρασίας από την υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου στην ακτινοβολία του Ήλιου».

Μάνος Δανέζης & Στράτος Θεοδοσίου

«Τι θα κάνεις εσύ σε αυτή την πόλη;»

Μια μέρα εμφανίστηκε στην πόλη μου ένας πολύ πλούσιος και έξυπνος άνθρωπος με ένα πανάκριβο αμάξι.

Σταμάτησε στην πλατεία ανέβηκε σε μια καρέκλα και άρχισε να καλεί όλους τους κατοίκους γύρω του. Οι συντοπίτες μου στην αρχή το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά ήταν κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει συζητήσεις, γέλια και τέλος πάντων κάτι που θα ταρακουνούσε λίγο τα νερά της καθημερινότητας. Στην αρχή τους είπε ότι η πόλη τους είναι η πιο όμορφη που είχε δει, ότι θεοί την είχαν φτιάξει για τους μυστικούς έρωτές τους, ότι ήταν η εκλεκτή πόλη όλης της Ελλάδας. Μετά συνειδητοποίησε ότι όλοι τον άκουγαν με ένα χαμόγελο ειρωνείας και πως ήταν έτοιμοι να ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα μόνο και μόνο για να συνεχίσει και να γελάσουν. Τότε ανακοίνωσε πως σε αυτή την πόλη υπάρχει κάτι που δεν του αρέσει και αυτό είναι η γαϊδουρινή συμπεριφορά των κατοίκων. Και αποχώρησε...

Την επόμενη μέρα οι κάτοικοι βλέποντας τον να περπατά και να κρατά σημειώσεις από όλα τα σημεία της πόλης, τον κάλεσαν να τους μιλήσει με την υπόσχεση ότι θα σεβαστούν τα λεγόμενά του. Έτσι και έγινε. Το πρώτο που έκανε λοιπόν, ήταν να φωνάξει σε όλους ότι θα αγόραζε όλα τα αυτοκίνητα που θα του πήγαιναν, έναντι 100 000 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν εξωφρενικά καλή και οι περισσότεροι προχώρησαν στην πώληση και γύρισαν σπίτι με το πορτοφόλι τους γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.  Ο πλούσιος άνδρας  επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150000 ευρώ για κάθε απούλητο αυτοκίνητο, κι έτσι και οι πιο πλούσιοι κάτοικοι τα πούλησαν. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300000 ευρώ για όσα ελάχιστα αυτοκίνητα  ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα αμάξια που ήταν τόσο πολύ δεμένοι μαζί τους. Μετά συνειδητοποίησε ότι στην πόλη δεν έμεινε πια ούτε ένα αυτοκίνητο και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε αμάξι έβρισκε έναντι 500000ευρώ! Και αποχώρησε...

Την επόμενη μέρα ανέθεσε σε έναν λογιστή της πόλης να πουλήσει όλα τα αυτοκίνητα που είχε αγοράσει και με την εκπληκτική εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400000 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν, αγόρασαν ξανά τα αυτοκίνητά τους, όλοι, πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή ο πλούσιος κύριος έφυγε διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι της πόλης βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα αυτοκίνητα στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα. Φυσικά οι πιο έξυπνοι προσπάθησαν να τα πουλήσουν για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα αυτοκίνητα και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους. Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο της πόλης και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός  και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο. Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους  για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν κουμπάρος του πρώτου σε κύρος δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στρυμωγμένος από τα επιτόκια ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τα δικά τους αυτοκίνητα ενώ είχαν και διαφορές ανεπίλυτες για το μέρος που θα ρίχνουν τα σκουπίδια τους.

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για την παιδική χαρά, για την καθαριότητα της πόλης, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, των καλοκαιρινών εκδηλώσεων, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκαν τα δημοτικά τέλη, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι παροχές και αυξήθηκαν όλα.

Ήταν έλεγε ο δήμαρχος, αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία της πόλης, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει πλέον όλα που την κακοποιούσαν.  Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως ο πλούσιος κύριος και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και παραθερίζουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν "με τον ιδρώτα τους". Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων  της περιοχής για τις επόμενες εκλογές.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι κάτοικοι. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους; Τι θα κάνεις εσύ;

 (Μία ακόμη λογοτεχνική παραλλαγή από την ιταλική λογοτεχνική πρόταση διαλόγου, η οποία ήταν μετάφραση της γαλλικής και πάει λέγοντας...Φυσικά, τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες κάτοικοι, όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» και όλων  των μηχανοκινήτων σκέψεων εκμετάλλευσης.). («η κρίση των γαϊδάρων» Βελτιωμένη έκδοση)

Ο ΑΛΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Σε αυτό το σενάριο μου κύριε σκηνοθέτη, δίνω μια ιδέα, αρκετά αποδεικτική και αρκετά αστεία ως τρομακτική για το τι θα μπορούσε να είναι η αληθινή αγάπη. Αληθινά όμως χωρίς όρια. Ένας έφηβος που διατηρεί με την οικογένειά του μόνο καθαρά λειτουργικές σχέσεις αλλάζει με τη μυστήρια συμπεριφορά του όλη την κατάσταση. Όταν κάποια στιγμή, εντελώς τυχαία συναντά στο λεωφορείο μια κοπέλα, ολόκληρος ο μικρός βαρετός κόσμος του αλλάζει. Στη συνάντηση αυτή αντιδρά για πρώτη φορά με απόλυτα ενστικτώδικο τρόπο. Κατεβαίνει στην στάση μαζί της και την ακολουθεί σε μικρή απόσταση μέχρι το σπίτι της χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το επόμενο βήμα. Την βραδιά που ακολούθησε δεν έκλεισε μάτι, κάνοντας σχέδια πώς να την πλησιάσει.

Οι επόμενες μέρες κύλησαν με τον ίδιο τρόπο. Λεωφορείο και συνοδεία λίγα βήματα πίσω της, μέχρι το σπίτι της. Μάλιστα την Τρίτη μέρα ήταν σίγουρος ότι του χαμογέλασε αμυδρά, λίγο πριν χαθεί πίσω από την πόρτα της. Η τέταρτη μέρα όμως ήταν αυτή που θα του άλλαζε τη ζωή. Όχι, δεν μιλήσανε. Άλλωστε ποτέ δεν θα μιλούσανε στην κυριολεξία. Την τέταρτη μέρα λοιπόν έγινε το απροσδόκητο. Ανέβηκε στο λεωφορείο με μια φίλη της. Ως εδώ όλα καλά, δεν ήταν άλλωστε φίλος της για να ανησυχήσει. Η μοίρα που τον έκανε να ερωτευθεί πρώτη φορά του αποκάλυψε το παιχνίδι της ή μάλλον την δοκιμασία του. Η κοπέλα των ονείρων του ήταν κωφάλαλη. Την νοηματική γλώσσα που είχε δει στο τέλος των τηλεοπτικών ειδήσεων, έβλεπε τώρα μπροστά του να χρησιμοποιεί η κοπέλα των ονείρων του με την φίλη της. Από την αμηχανία του μάλιστα δεν κατέβηκε στην στάση και δεν την ακολούθησε μέχρι το παλάτι της. Αυτό το βράδι ήταν το πιο μεγάλο βράδι της ζωής του. Δεκάδες σενάρια ξεπηδούσαν μέσα από το μυαλό του, στην αρχή όλα πολύπλοκα και δίχως λύσεις, ώσπου-όπως άλλωστε συμβαίνει στους αληθινά ερωτευμένους-όλα φωτίστηκαν αίφνης.

-Φίλε μου-του είπε η φωνή από βαθιά μέσα του-έτσι και αλλιώς αν τις μιλούσες θα έλεγες βλακείες. Εστίασε στο θετικό, μόνο σε αυτό. Τι ποιο ωραίο να επικοινωνήσεις μαζί της στην γλώσσα της; Αυτό ήταν! Θα έπαιρνε χρόνο βέβαια, αλλά ήταν πραγματικά ερωτευμένος. Την επόμενη μέρα άρχισε την αναζήτηση, την έρευνα που θα του έδινε την λύση για να την πλησιάσει. Ξεκίνησε έτσι, από την αρχή. Από την αρχαία γραμματεία ώστε οι βάσεις του να είναι γερές. Τη χρησιμότητα της νοηματικής γλώσσας για τη διευκόλυνση της επικοινωνίας των κωφών, ανακάλυψε στον  Σωκράτη, στο διάλογό του με τον Ερμογένη στους Πλατωνικούς διαλόγους και συγκεκριμένα στο έργο του "Κρατύλος». Εάν δεν είχαμεν φωνήν ουδέ γλώσσαν και όμως ηθέλαμεν να εκφράσωμεν μεταξύ μας τα πράγματα άραγε δεν θα εδοκιμάζαμεν, καθώς τόρα οι κωφάλαλοι, να εκφρασθώμεν με τας χείρας και με την κεφαλήν και με το άλλο σώμα;»

Από εκεί και πέρα γέμισε με δεκάδες πληροφορίες τις σημειώσεις του για την «κωφαλαλία» και τελικά επέλεξε το καλύτερο βιβλίο της ελληνικής νοηματικής γλώσσας στο οποίο ανακάλυψε ότι είναι μια πλήρης γλώσσα, η οποία χρησιμοποιεί τα ίδια είδη γραμματικού μηχανισμού που υπάρχουν και στην προφορική γλώσσα.                                    

Ο παππούς του, ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι κάτι είχε αλλάξει στην συμπεριφορά του. Τον παρατηρούσε να τρώει αμίλητος, βυθισμένος και απόμακρος και να διαβάζει απορροφημένος όλη τη μέρα το βιβλίο του. Όταν έχεις στόχους και αγαπάς ως ιερό κάτι, όσο δύσκολο και αν φαντάζει σίγουρα θα το πετύχεις. Η πρόοδος του, του έφερε χαρά  όταν άρχισε να καταλαβαίνει πλέον τις συζητήσεις της με την φίλη της ενώ τα δάχτυλά του, κρυμμένα μέσα στις τσέπες του συμμετείχαν και αυτά κρυφά στον διάλογο.

Ο παππούς όμως ανησυχούσε όλο και πιο πολύ και όταν παρατήρησε πως πλέον και την ομιλία είχε περιορίσει στα απαραίτητα, άρχισε να ψάχνει ώσπου έκπληκτος ανακάλυψε το βιβλίο της νοηματικής των κωφών. Στην αρχή πάγωσε στη σκέψη πως ο εγγονός του αντιμετώπιζε μόνος του ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα υγείας. Άρχισε και αυτός λοιπόν να ψάχνει, να ερευνά και να μελετά. Αγόρασε και το ίδιο βιβλίο  και μελετούσε όλη την ημέρα και τη νύχτα, κρυφά και αυτός, ώστε τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο να μπορεί να επικοινωνεί με τον αγαπημένο του εγγονό όταν η ασθένεια του επιφέρει την αλαλία. Στην πορεία άρχισε την πρακτική εξάσκηση και με τη γυναίκα του η οποία ως γιαγιά που λάτρευε τον εγγονό της αφιερώθηκε και αυτή στο μυστικό διάβασμα.

Όταν πλέον είχε φτάσει στις τελευταίες σελίδες, συνέβη αυτό που έπρεπε να συμβεί μέσα στο λεωφορείο. Από  ένα απότομο φρενάρισμα έπεσε η τσάντα της και χωρίς δεύτερη σκέψη την έπιασε και της την έδωσε. Η κοπέλα χαμογέλασε και με τα δάκτυλά της σχημάτισε ένα «ευχαριστώ», που αμέσως το ανταπόδωσαν τα δικά του δάχτυλα με ένα «παρακαλώ».  Από εκεί και πέρα, χωρίς λόγια και άλλα περιττά γίνανε αχώριστοι. Την ημέρα των γενεθλίων του την κάλεσε για πρώτη φορά στο σπίτι του. Μόνο αυτή. Στους φίλους του δεν θα έλεγε τίποτα, γιατί φοβόταν ότι θα κάνανε καμιά γκάφα. Θα τους κερνούσε άλλωστε καμιά μπύρα στο μουσικό στέκι τους.

Στο οικογενειακό τραπέζι δίπλα στην θέση του είχε προστεθεί η  καρέκλα της και όπως ήταν το έθιμο όλα ήταν στην εντέλεια. Οι γονείς του μάλιστα με έκπληξη στην αρχή αλλά με μεγάλη χαρά μετά, συμφώνησαν και του έδειξαν πως του έχουν εμπιστοσύνη για την επιλογή του. Ο παππούς και η γιαγιά βέβαια ήταν τριπλά ικανοποιημένοι. Πρώτον, γιατί το εγγόνι τους δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας, δεύτερον γιατί ανακάλυψαν ότι έχει μεγάλη και χωρίς όρια καρδιά και τρίτον γιατί έμαθαν και θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την νοηματική γλώσσα κάνοντας και την πιο ωραία γενέθλια έκπληξη στον αγαπημένο τους.

Σε αυτό το οικογενειακό τραπέζι, την γενέθλια ετούτη ημέρα όλα ήταν υπέροχα και όλα ήταν μέσα στην ευτυχία που αν και βουβή, έλαμψε μαζί με τα κεράκια της τούρτας μέσα στην πιο αληθινή επαφή αγάπης.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ΜΥΘΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Η μουσική είναι από τα λίγα που μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Όταν όμως μετατρέπεται με «αφέντη το χρήμα» σε προγραμματισμένη μηχανή ψυχαγωγίας, προωθεί μαζικά το κυρίαρχο και μονοσήμαντο κοσμοείδωλο της ομοιομορφίας και του ελέγχου. Στόχος πάντα η νέα γενιά. Όπως γνωρίζουμε από την ψυχολογία, κάθε φορά που μια σημαντική ανάγκη μένει ανικανοποίητη, τότε ο οργανισμός του νέου τείνει να αναπτύξει μια επιθετική συμπεριφορά που, είτε στρέφεται προς το περιβάλλον είτε ενδοβάλλεται. Από την τελευταία διαπίστωση καταλαβαίνουμε γιατί, ενώ γνωρίζει ο νέος τις καταστρεπτικές συνέπειες της χρήσης ναρκωτικών ουσιών, δεν υπολογίζει την υγεία του, άρα και κάθε προσπάθεια εκφοβισμού από τους «φορείς προστασίας» πέφτει στο κενό. Όταν στη ρίζα της επιθετικότητας ενεδρεύει η απογοήτευση, (ανεργία, ανία, ματαίωση) και η διάψευση των προσδοκιών, τότε η ενημέρωση ή η καταστολή, το ξύλο–σωματικό ή ψυχικό-τρέφουν την αντικοινωνική συμπεριφορά και δημιουργείται έτσι ένας «φαύλος κύκλος». Το κενό που αφήνουν οι μεγάλοι στη ζωή των νέων το καλύπτει συνήθως η ομάδα συνομηλίκων, όπου σε πολλές περιπτώσεις η αναγνώριση δεν κερδίζεται παρά με διάφορες αντικοινωνικές δραστηριότητες, στην περίπτωσή μας μες τον τρόπο ζωής που αναδύεται μέσα από την μουσική εμπορική βιομηχανία τύπου Pop . Πρέπει να δούμε σοβαρά τους μυθοποιούς της βιομηχανίας της μουσικής και να πετάξουμε όποιο κακό μύθο πλασάρουν και μετά να ρίξουμε τους αφορισμούς στη νεολαία-στους έφηβους ή μάλλον να τους αφήσουμε ελεύθερους να πλάσουν τα δικά τους τραγούδια, που επιμελώς μένουν στο περιθώριο. Δεν χρειάζονται προκατασκευασμένα μυθολογήματα καταναλωτικού τύπου.

Επιλογικά, ας θυμηθούμε τον αφορισμό του Πλάτωνα στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ (337Β)                                 

«Θα επιτρέψουμε λοιπόν έτσι εύκολα να ακούσουν τα παιδιά τους όποιους μύθους, που τους έπλασαν οποιοιδήποτε και να δέχονται μες την ψυχή τους εντυπώσεις ως επί το πλείστον αντίθετες από τις απόψεις, που θα παραδεχτούμε πως πρέπει να έχουν, όταν γίνουν τέλειοι άνδρες; Διόλου μάλιστα, δεν θα το επιτρέψουμε…»

…

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&id=3716

video

ΘΕΡΙΝΗ ΡΑΣΤΩΝΗ

Ποιες να είναι αυτές οι άσαρκες υπάρξεις

που σφαγιασμένους αμνούς

και σαρκοβόρους έρωτες

φυλάττουν με άγρια ουρλιαχτά,

ασάλευτες τετράποδες μορφές

στοιχειωμένες από το πονηρό χάδι

του ανθρώπου- ιερουργού.

Γιατί ψυχή μου, δεν ακούς τα επιούσια,

δεν βλέπεις τα σκυλιά

μες τα πυκνά της ζωής τα μονοπάτια…

αυτά τα όντα που σε χάσματα κυμαίνονται

ανάμεσα στο χθες και το σήμερα,

που αποπλανούν και εφορμούν

και διαρκώς γιγαντώνονται

κρανία που δεν έχουν υποστεί εξώσεις

από σιδερόπλεκτες επιταγές,

σκυλιά, άσπονδους της θερινής ραστώνης εχθρούς,

που συνεχώς ακόμα και στα όνειρα εκσπερματώνει

οργανικές εκπλύσεις άγονων συστατικών.

Σκυλιά-δελφίνια,

που κολυμπούν σε φουρτούνες από θειάφι και άνθρακα

και που γαυγίζουνε στον πεινασμένο καρχαρία,

που τις πληγές σου γλύφουν στοργικά

και προστατεύουν τα ματωμένα σου κουπιά.

Η ΖΕΣΤΗ ΠΟΥ ΛΕΙΩΝΕΙ

Πρέπει η ζέστη αυτή να εξήλθε από χαραμάδα κόλασης όταν τα πυρωμένα σώματά τους γύμναζαν ιδρωμένοι σατανάδες.

Είναι μια ζέστη που φεύγει προς παντού βιώνοντας τα πάντα, λειωμένη μαγεία στην ατμόσφαιρα ρουφώντας ανελέητα νερό, αέρα και ελπίδες, εγκληματίας που πηδάει τείχους και τους καρπούς σαπίζει, αφή που τρέχει στους δρόμους και κοιμίζει χωρίς εκπτώσεις  μεταβολισμούς, ακόμη και στη γύμνια. Και η μυρωδιά της, οσμή πληγής στο σώμα μιας πατρίδας, μολυσμένης από θεραπευτές που προσκυνήσανε χιλιάδες εικονοστάσια. Βρέχει δε βρέχει, τέτοιες φωτιές ανάψανε οι κολασμένοι ρημάζοντας το μέλλον με δώρα χάιδεμα σκορπιού, φορώντας μανδύα πύρινο στους δίχως άρνηση σκλάβους από συνήθεια.

ΥΨΗΛΕΣ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ

Ευαίσθητοι στις υψηλές θερμοκρασίες, έξω φρενών μαζικά,

άρπαξαν τις καραμπίνες τους και άρχισαν να πυροβολούν τον ήλιο και οι πιο τρελαμένοι τους λιγότερους, μα όλα τα βόλια πλήγωναν-μόνιμα-τις ανεμώνες και τον άνεμο που από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου δροσίζουν. Μπροστά σε τούτη την κατάντια τους, ο ήλιος, με ένα χαμόγελο ειρωνείας, επέσπευσε τον ερχομό του πιο ζεστού καύσωνα όλων των εποχών, φωτιάς ατίθασο παιδί ειδικά εκπαιδευμένο βόλια και σφαίρες και όλα της μάχης τα σιδερικά να λειώνει. Ευαίσθητοι στις υψηλές θερμοκρασίες, σε αυτή τη νέα άνοδο, παρανόησαν-έξω φρενών- μαζικά. Άρχισαν κατάσαρκα τη μάχη με νύχια και με δόντια και οι πιο τρελαμένοι σα λυσσασμένα σκυλιά να δαγκώνουν στα τυφλά ακόμα και τη ζεστή τους ανάσα. Και ο ήλιος, αυτάρεσκος τιμωρός δυνάμωσε κι άλλο τη φωτιά και όλοι άρχισαν να λιώνουν και ενώ έλιωναν συνέχιζαν αμετανόητα τη λυσσαλέα μάχη.

Μια λάβα απέμεινε, μια θυμωμένη δυστοκία κοινωνίας που κάηκε γιατί, τον ήλιο της, 
τις ανεμώνες και ανάμεσα στα δένδρα τον δροσερό άνεμο μόνιμα πυροβολούσε.