Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΟΥ

Δεν είναι ένα αίσθημα που έρχεται μόλις την δούμε-μια χαρά για την όραση-αλλά κάτι που το αφουγκραζόμαστε. Αφουγκραζόμαστε μια τάξη μέσα στον χρόνο μας. Η πόλη είναι ανθρώπων σημεία και πράξεις. Ως ένα Ανθρωπογλυφικό πορεύεται στο χρόνο. Αδιαλείπτως χάνει μέλη της και αναγεννάτε, δημιουργεί ιστορία, επιθυμεί και φλέγεται να δημιουργήσει. Προς τα εμπρός κοιτά, ανασαίνει και με τις πνοές της άγει και αφηγείται, επιγραμματίζει και καταγράφει την πορεία της αγάπης μας για αυτήν. Φέρνει στο φως τον χώρο εντός του οποίου μας χωρά και καταδεικνύει τα λάθη μας. Η πόλη δεν είναι μία υπεράνω του κόσμου άυλη πραγματικότητα που προσμετράτε στην ζωή μας με τα συναισθήματα αλλά μια μαρτυρία για τις πράξεις μας. Η πόλη δεν μας χαρακτηρίζει απλά, μας καλεί να είμαστε συνεχώς κεραυνοί και αστραπές και ως ένα γεωπολιτικό όν να απομονώνουμε τις απειλές που την ασφυκτιούν. Η αλλοτριότητα του χώρου οδηγεί στην οργανική δυσλειτουργία την δική μας. Φύτρωμα, γέννηση, άνθηση. Κύηση και όχι κατασκευή ζητά. Ανάδειξη και όχι καταχώνιασμα των ανθρώπων της, των παιδιών της. Διαγραφή καμία.

 Φωνάζει, για να ανοίξουμε τα μάτια μας και να διασπείρουμε το μήνυμα ότι έχει σώμα και πονά με τις πράξεις μας. Έχει κύματα που φουσκώνουν και αντηχούν τα ολισθήματά μας. Δεν χρησιμοποιεί λέξεις ποιητών. Οι λέξεις της είναι χαλίκια στην παραλία της, θραύσματα ενός πολύτιμου μεταλλεύματος που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας, από την γέννα. Η πόλη γνωρίζει πολύ περισσότερα από αυτά που μας αποκαλύπτει στο φως του κορινθιακού ήλιου. Είναι μια ανοιχτομάτα πόλη και μας τραβά τα αυτιά για τις αταξίες μας. Στην εικόνα της θέλει να υπάρχει κάτι από το πνεύμα των παιδιών της.

Την κοιτώ, και αυτό που δεν βλέπω με πληγώνει.

Πηγή της σάρκας μας η πόλη, δεν είναι νεκρή ύλη,

είναι η τέχνη που εκπέμπει ακατάπαυστα τις αλλαγές

στις ανθρώπινες μορφές και πράξεις.

Την πόλη την βλέπεις πάντα αλλά δεν αρκεί.

Ζητά και να ακούς το δράμα της πορείας της.