Η αρκούδα, μας έχει πείσει ότι πέφτει ολοσχερώς σε χειμερία νάρκη…ότι κοιμάται ροχαλίζοντας ευτυχισμένη ενώ όλα δίπλα παγώνουν και μαζί φυσικά και εμείς που σιχτιρίζουμε το κρύο και την ακρίβεια του πετρελαίου. Όμως, αν το δούμε πιο ποιητικά, η αρκούδα, μας δίνει μαθήματα, η αρκούδα, αυτή η πολύ ευαίσθητη ύπαρξη που αν και έχει σκληρή σάρκα και ντελικάτη, που δεν μπορεί κανείς εύκολα να την πληγώσει και έτσι προσποιείται ύπνον. Αυτό που αλήθεια συμβαίνει είναι ότι εκτός από το μέλι λατρεύει και το εξαιρετικά αρωματικό και πολύ πικρό φυτό, Αψίνθιο, το αγαπημένο φυτό των καταραμένων ποιητών. Το Artemisia absinthian η αψιθιά. Είναι βαθιά ερωτικό ον η αρκούδα γιατί γνωρίζει ό,τι και οι ποιητές…ο άψινθος είναι σαν το φιλί της αλλοτρίας γυναικός, όπως το παρομοίαζε ο σοφός Σολομώντας που ήταν κρυφός πότης του γιαυτό και οι νόμοι του φωτισμένοι. Μάλιστα, στα άνθη του κακού στο ΧLIX o Baudelaire στο περιπαθές αυτό ερωτικό ποίημα «κάνει τον χρόνο πιο βαθύ, σκάβει την ηδονή, και με στυγνές και μαύρες τέρψεις, γεμίζει την ψυχή ως να ξεχειλίζει» την απεραντοσύνη επεκτείνει, του χρόνου και των όντων, όταν τα πράσινα μάτια του αψινθίου γευτούν. Γεμίζει την ψυχή ως να ξεχειλίζει κι αντάμα με τον ίλιγγο της νύστας της αρκούδας ταξιδεύει. Δεν ξέρω βέβαια, αν οι ψυχές που στο σπήλαιο της αρκούδας παρέα της κοιμούνται, χαμογελούν ειρωνικά με την κατάντια και τούτου του χειμώνα, αλλά ελπίζω όταν ξυπνήσουν τον κρυμμένο άσο από το μπαλωμένο μανίκι τους να τραβήξουν και την παρτίδα της πατρίδας του καλοκαιριού να κερδίσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου