Χρίστος Λάσκαρης (1931 - 2008)

video

Παιδιά των ασανσέρ

Τραυματισμένα μου πουλιά παιδιά των ασανσέρ

μ' ακίνητα τα μάτια σας μπρος στις τηλεοράσεις

με κοιμισμένο το μυαλό και τις ψυχές νωθρές

καθώς γλυκά βουλιάζετε στις κεντρικές θερμάνσεις.

Κι όταν ξάφνου την άνοιξη βρεθείτε σε πλαγιές

μένετε να κοιτάζετε στις ίδιες νεκρές στάσεις

καθώς στα διαμερίσματα μπροστά στις τηλεοράσεις

και δε μεταλαβαίνετε τις θείες ομορφιές.

Το σύνθημα

Στη μάντρα του νεκροταφείου,

με μαύρα, κεφαλαία γράμματα,

το σύνθημα:

ΨΩΜΙ

ΠΑΙΔΕΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σα να βλέπω τους νεκρούς

να διαβάζουν

και να χαμογελούν.

Τα μεγάφωνα

Τρέφω

μια έντονη αποστροφή

για τα μεγάφωνα.

Έτσι όπως τα βλέπω

από πάνω μου να χάσκουνε,

μου θυμίζουν επίμονα

την εξουσία.

Σύντομο βιογραφικό

Χρησιμοποίησα τις λέξεις,

κατά προτίμηση τις πιο σκοτεινές.

Μ' αυτές εργάστηκα,

μ' αυτές, και με ένα φόβο.

Στη λέξη θάνατος,

κατέφυγα πολλές φορές.

μου φαίνονταν,

η μόνη αληθινή.

Μαντένια

Ένα κρεβάτι

και να είναι Αύγουστος,

και ξέρω εγώ να ξαναζήσω.

 Χρίστος Λάσκαρης (1931 - 11 Ιουνίου 2008) 

Γεννήθηκε στο Χάβαρι Ηλείας το 1931 και από μικρή ηλικία είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα. Το 2007 βραβεύτηκε [1] με το διεθνές Βραβείο ποίησης Καβάφη από το Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής παράδοσης Μοχάμεντ Άλι του Καΐρου. Πέθανε την Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008 στην Πάτρα σε ηλικία 77 ετών.

ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Στον Χρίστο Λάσκαρη

Από το βιβλίο «Αξίες & Απαξίες»

Μέσα στο δωμάτιο του Λάσκαρη

μέσα σε ένα ποίημα του

ένας παλμός άδειασε τις κάνες του

ανάμεσα στα μάτια μου.

Αφού επέζησα

ο δικαστής αθώωσε το ποίημα

και μου επέβαλε φόρο κλοπής χωρίς τιμή

γιατί τα όρια είναι λεπτά

μεταξύ φόρου τιμής και της κλοπής

ιδιαίτερα για ένα ποίημα.

Έκτοτε,

εκτίω την ποινή μου

σε δωμάτιο μοναχικό.

Θανάσης Πάνου