«Βρε είναι στημένο το παιχνίδι σου λέω!»

Όταν ήμουν πιτσιρικάς άκουγα αυτή τη φράση και δεν καλοκαταλάβαινα.

Οι παλαιότεροι θυμούνται την εικόνα που ταυτίστηκε αυτή η φράση που έμελλε να γίνει κανόνας σε όλη την κοινωνική ζωή μας. Ήταν ο αγώνας Κυπέλου Ελλάδας στη Λεωφόρο ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό. Ο Νίκος Σαργκάνης ούρλιαζε στον διαιτητή για το τρίτο πέναλτι που είχε σφυρίξει υπέρ του Παναθηναϊκού και με το οποίο επικράτησαν με 3-2 και προκρίθηκαν. Ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης είχε εκτελέσει και τα τρία πέναλτι και η μπάλα ήταν σαν να έγραφε ότι «ο διαιτητής είναι πιασμένος».

Σιγά-σιγά άρχιζα να υποπτεύομαι ότι κάποιες μυστικές δυνάμεις συνωμοτούσαν στο ποδόσφαιρο και υποδαύλιζαν την αξιοπιστία του αγώνα. Εκτός ίσως του Ηρακλή στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κανένας άλλος δεν κάθισε στο σκαμνί του κατηγορούμενου. Από τότε κατάλαβα ότι η δικαιοσύνη «φρόντιζε» αυτούς που την φρόντιζαν.

Τα χρόνια πέρασαν και η φράση «είναι στημένο το παιχνίδι» όχι μόνο δεν σταμάτησε να φτάνει στα αυτιά μου αλλά από κοινό μυστικό και ψίθυρος έγινε κραυγή και πάντα το θέμα «κουκουλωνόταν» γιατί δεν υπήρχαν στοιχεία. Το αυτονόητο της αναξιοπιστίας από το ποδόσφαιρο έγινε πλέον αντιληπτό ότι κυριαρχεί σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας και φυσικά και στην κεφαλή της, την εξουσία. Η ιδεολογία του ποδοσφαίρου εγκλωβίστηκε στις αντίστοιχες «παράγκες» που εγγυώνται ειδικές βοήθειες. Στην Ελλάδα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε επί της ουσίας για το αυτονόητο. Ότι τα παιχνίδια στήνονται σε όλους τους τομείς. Έτσι το «Τσοβόλα δώστα όλα», και άλλες ωραίες φράσεις στην πολιτική ζωή, προστέθηκαν και έδωσαν μεγαλύτερη διάσταση στο «παιχνίδι είναι στημένο».

Κάποιοι σκοτεινοί τύποι γνώστες και ρυθμιστές υπόγειων διαδρομών έσκαβαν συνέχεια λαγούμια σε όλο το σώμα της Ελλάδας. Η ανοχή και η ατιμωρησία οδήγησε στη σημερινή κατάσταση που το σώμα σκοροφαγωμένο και αδύναμο υφίσταται βιασμούς κάθε είδους. Και όλοι, με την ανοχή, οπαδοί «για το καλό της ομάδας ή του κόμματος» απολάμβαναν την προστασία του προέδρου που «φροντίζει για όλα».

Σήμερα, ολόκληρα κυκλώματα, οικονομικών παραγόντων και ανθρώπων «ειδικών αποστολών» μετόχων και Ευρωπαϊστών, ιδεολόγοι και σωτήρες κάθε είδους ξεβρακώθηκαν, αποκαλύπτοντας την αξιακή γύμνια τους:

Το ντέρμπι της εξουσίας είναι σικέ.

Το «κοινό καλό» που ευαγγελίζονται δεν είναι παρά μια μπίζνα.