«Ο διχασμός του αυτιού»

Artwork by

Pam Hawkes:''Darkest of days''

Ένα βράδυ που τα μάτια ήταν κλειστά, το αυτί αποχώρησε σιγά–σιγά από τη θέση του, γλίστρησε πάνω από τους κροτάφους και πλησίασε τη μύτη που είχε την ψευδαίσθηση πως αφού είναι κυρίαρχη πάνω από το  στόμα και στο κέντρο του προσώπου είναι και η πιο σημαντική. Η πρόθεσή του ήταν να της εκφράσει την φιλοσοφική του θέση, πως αυτή, το στόμα τα μάτια και αυτό, ήταν το δράμα του προσώπου. Στα χιλιόμετρα της ανθρώπινης ζωής, σε αυτή την πορεία του προσώπου προς τα εμπρός και μέσα στον χρόνο δεν είχανε  συνειδητοποιήσει ότι ζούνε σε ένα κουβάρι ψέματα δεμένα από την αρχή της ζωής σε κολακείες για την ομορφιά και την σπουδαιότητά τους. Μεγαλώσανε με την ψευδαίσθηση  ότι ως όργανα που προσφέρουν  γοητεία στο πρόσωπο, που όλοι τα εξυμνούν και τα θαυμάζουν, έχουν εξωτερική ομορφιά και εσωτερική ζωή, έκαστο δικιά του και αυτάρεσκα όπως μετατράπηκαν, λησμόνησαν  τον αληθινό προορισμό τους. Ζωγράφοι, γλύπτες, ακόμη και μεγάλοι ποιητές, συσσώρευσαν αμέτρητα έργα και γραφτά για την ομορφιά τους. Αμυγδαλωτά και θάλασσα τα  μάτια , στόμα με κόκκινα χείλη τριανταφυλλένια, μύτη ολόισια και με κύρος, αυτιά μικρά χαριτωμένα και άλλα τέτοια όμορφα,  που χωρίς αμφιβολία ήταν  αποδεκτά από κάθε πρόσωπο. Από την άλλη, τα ίδια όργανα σε  άλλα πρόσωπα  γνώριζαν την απόρριψη και τον ρατσισμό. Μάτια θολά, μικρά  σαν κουμπότρυπες, αυτιά μεγάλα σαν λάχανα ή και αυτιά  γαϊδάρου, στόμα τεράστιο ή μικρό με χείλη ζαρωμένα. Από τούτο τον σωρό των ανθρώπινων ανοησιών, το αυτί ακούγοντας όλες τις αντιφατικές απόψεις για την ομορφιά τους, πρώτο συνειδητοποίησε πως τόσα τρυπήματα για σκουλαρίκια, τόσα όμορφα γυαλιά για τα μάτια και τόσο κοκκινάδι για τα χείλη, την ακοή, την όραση, την όσφρηση και την γεύση δεν τις ομορφαίνουν. Όταν στο κάθε πρόσωπο ανεξαιρέτως σκαρφαλώνει η αρρώστια, τα βουητά, η καταρροή και το πρήξιμο, μαστιγώνουν το ίδιο επίπονα, είτε όμορφα είτε άσχημα τα θεωρούν. Το σχέδιο της ζωής είναι πολυδαίδαλο και χαράζεται αναπότρεπτα με ρυτίδες και αυτά κρεμασμένα με τάξη σε κάθε πρόσωπο στέκουν κόντρα σε κάθε καταιγίδα της, μια Commedia dell'arte οργάνων αίσθησης είναι, που τρυπώνει συλλογικά και εναποθέτει τους κόπους της στα σπλάχνα της  νόησης.

Αυτά σκεφτότανε το αυτί  που είχε κοντοσταθεί  στο μάγουλο και κοίταζε τη μύτη. Ήταν μια μύτη που ζωγράφιζε όμορφα τις κεντρικές γωνίες του προσώπου, μια μύτη που πάνω από ωραία χείλη έστεκε υπερήφανη, ριζωμένη σε μάτια αμυγδαλωτά μιας καλλονής γυναίκας. Αποφάσισε να ξαναγυρίσει στη μυστική κρυψώνα του, μέσα στα κατάμαυρα μαλλιά και να μη μιλήσει ποτέ γι’ αυτό το διχασμό της ακοής, στο κάτω–κάτω αίσθηση που κατοικεί σε ωραίο πρόσωπο είναι και αυτό, τυχερό πιο πολύ από τις άλλες τις αισθήσεις, γιατί αυτό πλησιάζουνε τρυφερά και σιγοψιθυρίζουν απαλά το: «σε αγαπώ γλυκιά μου»

«Αξίες & Απαξίες»

Θανάσης Πάνου