ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Σε κάθε πόλη υπάρχει μια σκιά θεόρατη, όλων των ίσκιων γεννήτορας, μαύρη θεά πανύψηλη που κατακάθεται εκεί που βρίσκεται το τέλος της. Για να την δεις πρέπει ξυπόλητος να περπατήσεις στους δρόμους της, νύχτα και μάλιστα βροχερή και με παχιά ομίχλη. Θα ανακαλύψεις στο τέλος της πορείας ξαφνικά, τα κτίρια που φτιάχτηκαν για πάντα, σκόνη να γίνονται πάνω στα ρούχα σου. Στη θέση αυτή του τέλους ένα άδειο οικόπεδο θα τρυπώσει ανεπαίσθητα στα πόδια σου από κάτω και στην καρδιά ο άδειος χώρος του θα φέρει παγωμάρα. Σαν τις ουλές είναι αυτή η αίσθηση,  σαν τις ρωγμές που ανακαλύπτεις ξαφνικά στο τέλος κάθε σχέσης που ζαλισμένος βάδισες από του έρωτα το διψασμένο πάθος, πάθος που όταν απότιστο έμενε, σαν τα κτίρια της πόλης γίνεται κονιορτός, σκόνη που αφανίζει ύπουλα και αθόρυβα του έρωτα τα χτίσματα. Και το χειρότερο… είναι όταν κατακάθεται και ωμά αποκαλύπτει τα σκελετωμένα περιγράμματα που όρισες για επιτυχή πορεία πάνω στα συντρίμμια σου.

Στον ωκεανό της ζωής ψάρι που μαθαίνει κολύμπι συνεχώς, εσύ και εγώ, πιερότος ίσκιος με αναλφάβητη θωριά που με αδέξιους τρόπους γεμίζεις όλους τους χώρους, ίσκιος μηχανοκίνητος που τον βυζαίνει το μυστήριο της πόλης που τον γέννησε και που στο τέλος της πεθαίνει.

Zdzisław Beksiński