ΣΚΕΛΙΑ-ΡΑΜΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ

Kάτι μας ενοχλούσε σε αυτή την επιθυμία για αυτά τα ανοιχτά τα σκέλια. Ερχόταν και κούρνιαζε στο νου θεόρατη αυτή η σύγχυση. Μας τυραννούσε… Να είχαν και πρόσωπο αυτά τα σκέλια; Δεν μας άφηναν να κοιτάμε πάνω, μόνο κάτω και πιο κάτω, στα τρύπια σανίδια, στα σκονισμένα άρβυλα και στα αποτσίγαρα στο πάτωμα. Δεν είχαν πρόσωπο αυτά τα σκέλια. Μόνο δυο μάγουλα στα οπίσθια, που πάντα σμίγουν και μένουν αγέλαστα, ραμμένα χείλη μπροστά στον πόθο και την σύγχυση του άοπλου μαχητή.

Χτίζουμε φωνή αλληλεγγύης

 για  πόδια κάθε είδους,

με τρύπιες κάλτσες ή μεταξωτές,

σε στέκες πόδια ή πόδια στρουμπουλά.

Ίσως τιμήσουμε κάποτε επιτέλους

την καταδίκη τους να κουβαλούν εκ  γενετής

σε οίκους ανοχής όλες τις επισκέψεις.

ΧΟΑΝΕΣ

Λιπόθυμες έρχονται στα όνειρα μες του ιλίγγου τη μυστηριώδη αύρα με τις στυγνές ματιές και τα γλυκά τα σάλια, χοάνες άπατες χάσκουν αμείλικτες με το΄να πόδι πάνω στο άλλο για να φανεί ελάχιστα μα προκλητικά στα πεινασμένα μάτια των ονείρων κιλότα τόση που να κρύβει την ουρά. Χαρά βροχής χρώματος κόκκινου και σκύβουν τόσο βαθιά με ερωτικά ραμφίσματα αμείλικτα στην κοιμισμένη σάρκα κι αντάμα με την κάψα της ορθώνουνε περήφανα περιστύλια, φαλλούς αμετανόητους στης ηδονής το προαιώνιο κάλεσμα, εκρήξεις αιωνόβιες, τέρψεων μοναχικών.