Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Ο ΤΡΕΛΟΣ ΛΑΓΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΠΟΔΙ.






video 



Mίλτος Σαχτούρης
Αργύρης Χιόνης

Οπτικοποίηση-Επιμέλεια:
Θανάσης Πάνου



Οι συγγραφείς αν έχετε παρατηρήσει έχουν τρελή αδυναμία στους λαγούς. Τους ελεύθερους και ντελικάτους λαγούς τους τόσο αθώους, ευαίσθητους και σεξομανείς, που όλοι ζηλεύουν και θέλουν να γευτούν και το ποδάρι να τους κόψουν. Οι άνθρωποι, συνήθως, δεν αγαπούν ότι τους γυρνά την πλάτη και δεν μπορούν εύκολα να το πιάσουν. Αγαπούν, συνήθως, όντα που με τον τρόπο τους υποτάσσονται και είναι ανεκτικά σε χαϊδολογήματα και όλα εκείνα που τους κάνουν να νοιώθουν αναγκαίοι και ως αναγκαίοι, αδιαμφισβήτητα ανώτεροι.
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, ότι ο λαγός αν είχε αγκάθια και ήταν άνοστος η αν είχε δηλητήριο το δάγκωμά του, αν ήταν τέρας άσχημο με πιο μεγάλα αυτιά και όν που τριγυρνά μόνο τις νύχτες, δεν θα ήταν το άτυχο ζώο που το ποδάρι του φέρνει μεγάλη τύχη. 
Το λαγοπόδαρο, λέει, αν και κομμένο, είναι τόσο τυχερό που σε σώζει, χωρίς χαμπάρι να το πάρεις. Χωρίς καν να κουνηθείς η τύχη σου χαμογελά και τρυφερά στην αγκάλη της σε σφίγγει. Έτσι δεν χρειάζεται καθόλου να τρέξεις, κωλοκάθεσαι κανελώνοντας το ρυζόγαλο και τρέχει το σακάτικο λαγοπόδαρο και την ατυχία αφανίζει προσπερνώντας την, ακόμη και σύριζα κομμένο. Τόση η δύναμή του. Και άλλη τόση η εξυπνάδα του ανθρώπου. Και ήταν ανέκαθεν τόσο μεγάλη η εξυπνάδα του ανθρώπου που το ματωμένο λαγοπόδαρο το μελετούσε τρείς ολόκληρες βραδιές κάτω από την πανσέληνο και μάλιστα με ειδικά λόγια, μυστικά ξόρκια μαγισσών, που την κόρη του Ωκεανού, Θεά τύχη ξεσήκωναν και αυτή αντίδωρο τους πρόσφερε ευμάρεια για την δοτική πράξη τους ετούτη.  Και δεν ψέγω τον Έλληνα άνθρωπο που πιστεύει στην καλή του τύχη και όλο τις πράξεις τους αναβάλει προσμένοντάς την, αλλά τον άνθρωπο παντού στη γη, που για την ευκαρπία του δαπανά περισσότερη ενέργεια αναζητώντας λαγοπόδαρα. Παντού μα παντού, από άκρη σε άκρη σε τούτο τον πλανήτη η τύχη τριγυρνά, ακόμη και στην ελληνοβουδιστική τέχνη της Γκαντχάρα, που η Βουδιστική θεότητα Χάριτι παρουσιάζεται να κρατά το κέρας της Αμάλθειας και να φορά ελληνικές ενδυμασίες. Γι αυτό οι δεισιδαιμονίες καλά κρατούν και στον σημερινό κοινωνικό μεσαίωνα. Μάλιστα το πεπρωμένο και η τύχη αν το ψάξουμε καλά κατοικούν σε μια κινέζικη τσαγιέρα. Και μάλιστα αυτή η τσαγιέρα είναι σε τροχιά γύρω από τον αστέρα Μπετελγέζ που βρίσκεται 650 έτη φωτός από την Γη και άλλα τόσα από την λογική. Και όπως η επιστήμη δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η τσαγιέρα δεν υπάρχει έτσι και ο λαγός δεν μπορεί να πείσει ότι το λαγοπόδαρο που κουβαλά ως μέλος απαραίτητο πάνω του, του φέρνει τύχη και τύχη δεν θα φέρει στους ανθρώπους.








Η μήπως η δοξασία αυτή δεν αφορά το κυνήγι του λόγου και των τις ιδεών; Μήπως γι’ αυτό ο συγγραφέας, ο ποιητής και ο καλλιτέχνης μπρος στον λαγό ίστανται με δέος;  Ο λαγός γεννιέται με ανοιχτά τα μάτια, ζει και πεθαίνει με ανοιχτά μάτια και ποτέ δεν τρέχει ευθεία. Μοναχικός ο λαγός σαν τις ιδέες, αντιπροσωπεύει τη σοφία καθώς έχει δει όλα τα μυστήρια της αναπαραγωγής, ενός κόσμου άγνωστου.





Ο λαγός είναι αυτός που όσο τον πλησιάζεις, τόσο αυτός στο βάθος του ορίζοντα απομακρύνεται, προς μία προοπτική που μόνο οι ιδέες ξέρουν να  φωλιάζουν. Η μήπως ο λαγός ο ίδιος είναι μια ελεύθερη ιδέα που όλο τρέχει-τρέχει γιατί αν σταθεί θα βρεθεί μαγειρεμένη και μέσα από ορθάνοικτες μασέλες, εύπεπτη μάζα θα καταλήξει στο στομάχι, στιφάδο που όλοι να καταβροχθίσουν λιγουρεύουν; Η αλλιώς, οι δεισιδαιμονίες αυτές είναι κάτι σαν τα τεράστια φτερά του “Άλμπατρος” του Μποντλέρ που σέρνονται χάμω και δυσκολεύουν παρέα με τον λαγό να τρέξεις.






Και όπως η απουσία επιθετικών προσδιορισμών στον τρελό λαγό του Σαχτούρη υποδεικνύει τον ίδιο αλλά και εμάς ως λαγούς, έτσι, με αυτό τον τρόπο αναδύεται από τον κόσμο του υποσυνειδήτου η εφιαλτική ατμόσφαιρα που περισφίγγει ασφυκτικά τον κόσμο των ιδεών. Και όπως στην καταληκτική στροφή με το «θάνατο στο στόμα»  του τρελού λαγού, η εκκωφαντική σιωπή αντανακλά την αγωνιώδη μάχη της ύπαρξης με το παράλογο του τέλους έτσι και ο ποιητής μέσα από τις λάσπες προσπαθεί απεγνωσμένα όρθιος να σταθεί μέσα στο άναρθρο σήμερα που τον λόγο ευνουχίζει.




Γι αυτό και ανάμεσα στον λαγό και τον ποιητή 
παρεμβάλλονται οι δεισιδαιμονίες σαν σφαίρες 
που πάντα τις ελεύθερες ιδέες στοχεύουν.









Γι αυτό, ίσως, εσύ και εγώ 
είμαστε πάντα 
του Σαχτούρη «οι τρελοί λαγοί».





Ο Τρελός Λαγός



Γύριζε στους δρόμους ο τρελός λαγός
γύριζε στους δρόμους
ξέφευγε απ' τα σύρματα ο τρελός λαγός
έπεφτε στις λάσπες
Φέγγαν τα χαράματα ο τρελός λαγός
άνοιγε η νύχτα
στάζαν αίμα οι καρδιές ο τρελός λαγός
έφεγγε ο κόσμος

Bούρκωναν τα μάτια του ο τρελός λαγός
πρήσκονταν η γλώσσα
βόγγαε μαύρο έντομο ο τρελός λαγός
θάνατος στο στόμα






























Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου