ΕΠΙΜΥΧΙΑ» Αλέξανδρος Δημόπουλος (Αλέξανδρος Πλάτων Δέλτα )

Διαβάζοντας το βιβλίο «Επιμύχια» με συγγραφέα τον Αλέξανδρο Πλάτων Δέλτα, χάρηκα ιδιαίτερα, πρώτα από όλα για τη λιτότητα της γραφής και της έκδοσης (Οσελότος) που για εμένα έχει υψηλή αισθητική. Μέσα από εβδομήντα αφηγήματα η λακωνικότητα και η αμεσότητα της έκφρασης, αγκαλιάζει υπαρξιακά ερωτήματα με αφοπλιστική 

ειλικρίνεια και με λόγο που λειτουργεί κόντρα στον «καθωσπρεπισμό» αλλά και με φιλοσοφική διεισδυτικότητα από τη σκοπιά του αφηγητή. Η διάθεση αυτοσαρκασμού είναι κυρίαρχη και αντανακλά την φιλοσοφία ζωής ενός συγγραφέα που δεν έζησε μέσα στα στερεότυπα και τα στεγανά που τη δεκαετία του ΄60 είχαν εγκλωβίσει την Ελληνική κοινωνία.

«Η γνωριμία από το τηλέφωνο, ο Βαλεντίνο και η Θάτσερ, ο Ολλανδός φίλος που πίνει μπέρμπον (… όπως και εγώ) ακόμη και το αφιέρωμα στον παπά-Γιάννη στη Μύκονο» αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα της αυτοσαρκαστικής του αφήγησης και της λυρικότητας που δημιουργεί ένα οικείο , αμεσότερο τόνο στη γραφή του.

Ο εσώτερος σεβασμός σε «ανήθικες» καταστάσεις, που γεννά όμως η κοινωνία και με προσποίηση καταδικάζει, φαίνεται στην «τελευταία μπουρδελότσαρκα». Τονίζω την φράση « Βέβαια υπήρχαν και υπάρχουν περιπτώσεις που η γυναίκα καταφεύγει στην πορνεία για να ταΐσει τα παιδιά της, όμως και αυτό το γεγονός εντάσσεται στη λογική της κοινωνικής γαλήνης»

Επιλογικά θα έλεγα ότι μέσα στα «Επιμύχια» η δεκαετία του΄60 ξεδιπλώνεται σαν βεντάλια και ως αντίστιξη του κοινωνικού δράματος που ταλάνιζε την Ελλάδα. Το καταφύγιο του συγγραφέα είναι η προσωπική ομολογία, που απεκδύει τον ρητορισμό και στοχεύει στο καθαρό νόημα, θέτοντας τον αναγνώστη στη θέση του. Έτσι, αυτές οι ιστορίες προσφέρουν και με χιούμορ , πολλούς βαθμούς και είδη συγκίνησης …

«Αγαπητέ Αλέξανδρε, μη με αποπάρεις που δεν εστιάζω και δεν με απασχολεί η κριτική της «ποιότητας» , που εύκολα καταρρέει με τα ίδια της τα όπλα, αλλά η «περισυλλογή» του συγγραφέα και η έντιμη αποκάλυψή του. Σε ευχαριστώ για τις ωραίες αφηγήσεις που μας χάρισες από το 16ο βιβλίο σου … πάντα δυνατός!»

«Ρίχ΄τα ρε βλάμη και φέρε γίγαντες»

Θανάσης Πάνου

«Το φευγιό του φίλου μου»

-Επιμύχια-

Αλέξανδρος Δημόπουλος

(Αλέξανδρος Πλάτων Δέλτα)

Videoart Θανάσης Πάνου

Μουσικοί:

Γιάννης Δρόλαπας –κιθάρα

Θανάσης Πάνου – ευθύαυλος

Max Roth – κόντρα μπάσο

Αλέξανδρος Π.Δέλτα «Πατρίτσια»

''Υποσχέσου μου ότι δε θα με πονέσεις'', μου είπες. ''Ο έρως από μόνος του δεν πονάει. Μόνο η καρδιά πονάει'', σου αποκρίθηκα. Κι έτσι απλά, από παρθένα νύμφη του ήλιου έγινες γυναίκα. Μόνο που ήταν τελικά η δική μου καρδιά που πόνεσε, όταν σ' είδα να κατεβαίνεις τις σκάλες του κρουαζιερόπλοιου 'ΒΡΕΤΑΝΙΣ' και να χάνεσαι στο ανθρωποδάσος της Αυστραλίας, λατρευτή μου Πατρίτσια.

ΕΠΙΜΥΧΙΑ» Αλέξανδρος Δημόπουλος (Αλέξανδρος Πλάτων Δέλτα )

Εκδόσεις ΟΣΕΛΟΤΟΣ 2014