ΚΑΘΑΡΗ ΒΡΟΧΗ

Με το βλέμμα στραμμένο ευθεία στον Ιάπωνα ζωγράφο που κόλλαγε ιδέες στους πίνακές του, στον Δανό πότη που ζούσε σε επαρχιακό πανδοχείο γιατί είχε καλό κρασί, στον Αφρικανό τυμπανιστή που μάτωνε τα χέρια του διώχνοντας δαιμονικά πνεύματα, στον Βενεδικτίνο μοναχό που ζωγράφιζε τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη δέκα χρόνια εκατό φορές, στον bass-player που σκάλιζε τις νότες του στο δέντρο της ζωής, στον Νεοϋορκέζο ταξιτζή που θεωρούσε πως το καλύτερο σχόλιο για την πόλη είναι ο δρόμος, με το βλέμμα στραμμένο επάνω στο βέλος που πέταξε το λυγισμένο τόξο σαν κραυγή πανάρχαια, όλα μέσα σε καθαρή βροχή που τρυπώνει σε ανθρώπινες στιγμές με Κάλλος κλασικό.

Και αν μέσα σε κάγκελα είσαι εγκλωβισμένος:

Απροσδιόριστες εικόνες σερνόμενες η αιωρούμενες βαριές άυλες οπές του χρόνου, τοίχοι και σκιές τα όρια και το άπειρο, η αυτογνωσία κι η ανυπαρξία της, η ενδοσκόπηση κι ο ετεροπροσδιορισμός στον κύκλο του κελιού σου. Εικόνες ηρωικές που ταξιδεύουν μοναξιές που τολμούν να αναπνέουν να προσδοκούν το οξυγόνο και εικόνες πεταμένες, συντροφιά της φαντασίας που φοβήθηκες, αφανή μνημεία ταφής ηρωικών πράξεων-ασυντέλεστων-εξόριστες στιγμές, πλανητικά μονοπάτια πλάνης η αυτοθεραπείας.