«Η Ανήφορα»

Κάθε λογής ανηφόρα είναι πάντα η μία όψη, γιατί από τη ζωή προέρχεται και η ζωή κάθε άλλο παρά επίπεδη είναι. Όλοι μας εκστομίσαμε βογγητά και ύβρεις στην κάθε ανάβαση μα πάντα η ανταλλαγή με την κατηφόρα αποζημιώνει την προσμονή. Το κάθε ταξίδι προσμένει άλλωστε, αυτή την ανταλλαγή.

Η πιο διάσημη ανηφόρα είναι αυτή του έρωτα, η πιο πολύπλοκη ανεξερεύνητη και με την πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή. Για άλλους είναι μια μόνιμη ανάβαση αυτή η διαδρομή και για πολλούς μια διαδρομή χωρίς ανηφόρα με μόνιμη κατηφόρα κατευθείαν σε ανοιχτά σκέλια, χάνοντας την ελπίδα της κορυφής, που η κάθε ανάβαση κατακτά με ιδρώτα για να φτάσει ο ορειβάτης εντέλει, στην ποθητή κορύφωση.

Τώρα, κατάλαβα, πως τόσες πτώσεις, όλα τα χρόνια της πορείας μου, ήταν απο την αφέλεια να βαδίζω μόνιμα σε κατηφόρες. Και τώρα, ποτέ μου δεν ένοιωσα πιο ελεύθερος, πιο κοντά στη φύση μου. Βρήκα σε αυτή την ανάβαση εκείνες τις παιχνιδιάρικες ελπίδες που ζητούν το οξυγόνο εκεί ψηλά να γεννηθούν και τους πιο μεγάλους ποιητές να την εξυμνούν. Είμαι ξανά κοντά στη φύση μου, μαζεύοντας συγκινήσεις που έρχονται από όλες τις πλαγιές, διασχίζω φάσεις πληρότητας και οσμής σαν τότε που ήμουν ένα ζώο μέσα στο δάσος. Αυτό είναι το μυστικό που ανακάλυψα πηγαίνοντας ψηλά χωρίς κάποιον σκοπό, σε ένα βουνό απλά ως αναβάτης.

Από το βιβλίο:

«Αφηγήσεις Πεσόντα»

Θανάσης Πάνου