Ρατσιστής Μαλλιών-ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ.

    

'Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μαλλιά.

Αν δεν έχεις μαλλιά δεν είσαι Έλληνας.

Στην αρχαία Ελλάδα το φαινόμενο ήταν σπάνιο και παρατηρούνταν κυρίως σε μη Έλληνες "βάρβαρους".

Γι' αυτό άλλωστε δεν υπάρχει -απ' όσο γνωρίζουμε- άγαλμα της αρχαιότητας που να απεικονίζει κάποιον χωρίς μαλλιά. Πρώτος πάντως ο Αριστοτέλης έκανε έρευνα για την μυστήρια, σπάνια τότε εκφυλιστική ασθένεια των τριχών παρατηρώντας ότι δεν την έχουν οι γυναίκες και τα παιδιά.

Επίσης όλοι οι σπουδαίοι ήρωες του 1821 (Κολοκοτρώνης, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης κ.ά.) απεικονίζονται με πλούσια κόμη.

Το ανώτερο-καθαρό ελληνικό έθνος, η ξενοφοβοφία και ο ρατσισμός είναι ιδέες που δεν πρέπει να έχουν καμία θέση στο μυαλό ενός σύγχρονου ανθρώπου, αν σκέφτεται λογικά και ελεύθερα, όπως δεν γνωρίζουν φυσικά οι «μαλλιάδες» της Χρυσής αυγής.

ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΙΙ

Θα παντρεύατε την κόρη σας με ένα τσιγγάνο; Σίγουρα!!

( Μόνο που δεν έχετε κόρη ε; )

Δεν νομίζετε πως οι εβραίοι είναι λιγάκι παραδόπιστοι;

Λέτε συχνά ρατσιστικά σχόλια ή έστω ανέκδοτα;

Δεν συμφωνείτε πως οι Γερμανοί ρέπουν προς τον ολοκληρωτισμό;

(ε…η γερμανική πειθαρχία!)

Οι Τούρκοι ε; εδώ που τα λέμε δεν είναι λίγο μπουνταλάδες;

Ως γνωστόν δε…οι Άραβες…

Οι πολιτικοί…όλοι είναι απατεώνες…όλοι;

Όσο για τους Έλληνες δεν είμαστε ξύπνιοι,

φιλελεύθεροι και δεν μας πιάνουνε κορόιδα;

(Να και ο ανάποδος ρατσισμός!)

…

Ε, λοιπόν, αρχίστε να ξηλώνετε προκαταλήψεις και προλήψεις.

Λοιπόν ας αφήσουμε τους φαρισαϊσμούς, ας σταματήσουμε να λέμε

 «ευχαριστώ σοι ότι ούκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων…»

κι ας αναζητήσουμε βαθύτερα μέσα μας τις ρίζες του ρατσισμού

γιατί υπάρχουν σε όλους μας.

Χρειάζεται συνειδητός και συνεχής αγώνας,

 έντιμη αυτοανάλυση και παραδοχή των ημαρτημένων,

για να πολεμήσουμε αποτελεσματικά αυτή τη φοβερή κοινωνική μάστιγα,

που δηλητηριάζει τη ζωή.

PARAPEDIA SCHOOLIGANS:

Συζητήσεις με τα παιδιά για τις ρατσιστικές κρίσεις.

ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ 

ΓΙΑ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Κάθε είδους διακρίσεις αναιρούν τη δημοκρατία και ναρκοθετούν την κοινωνική συνοχή. Οι κοινωνικές προκαταλήψεις στρέφονται εναντίον οποιουδήποτε βρίσκεται σε μειονεκτική θέση είτε βιολογικά ασθενής, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, νοσούντες από ΑΙDS, οικονομικά φτωχοί, κοινωνικά αμόρφωτοι-αναλφάβητοι-ανειδίκευτοι, ακόμα και ηθικά όταν δεν είναι συμβατοί με την ισχύουσα κοινωνική ηθική πχ φυλακισμένοι-ομοφυλόφιλοι. Όσοι ανήκουν σε ειδικές κατηγορίες, οι διαφορετικοί, απομονώνονται με αποτέλεσμα την ανάπτυξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς και την εκδικητικότητα έναντι της κοινωνίας. Αποτελεί ντροπή για τον πολιτισμό μας να καταδικάζει αυτούς που αποξενώνει και να τους εγκαλεί στη τάξη ενώ έχει καλλιεργήσει την αντεκδίκηση. Μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα; ΟΧΙ! Και αυτό γιατί γίνονται ανυπόστατα τα ανθρωπιστικά κηρύγματα όσο υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η αξιοκρατία, η αλληλεγγύη η ανεκτικότητα χρειάζονται ένα πεδίο πρόσφορο που θα ξεκινήσει από τον κάθε ένα από εμάς θα μεταπλαστεί σε συνεργασία και πάντα μέσω της καλλιέργειας ανθρωπιστικής παιδείας και κριτικής ικανότητας θα αφήσει έκθετους τους θιασώτες του μίσους.

(Η ακριβής ελληνική απόδοση του όρου θα ήταν φυλετισμός, ράτσα=φυλή )

Τα αισθήματα φόβου και μειονεξίας καλλιεργούν υποσυνείδητα ρατσιστικές συμπεριφορές. Είναι γνωστή η μέθοδος της αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της μείωσης του άλλου. Αντίστοιχα για το ρατσιστή στιγματίζεται ή γελοιοποιείται η διαφορετικότητα για να μη τεθεί σε αμφισβήτηση η δική του. Επίσης ο φθόνος για τις επιτυχίες των αντιπάλων καλλιεργείται από μικρή ηλικία, είτε στο άκρως ανταγωνιστικό σχολείο, είτε στο ομαδικό παιγνίδι , κάτι που είχαν επισημάνει και οι αρχαίοι διανοητές. Όταν ο ανταγωνιστής επιτυγχάνει κάτι σημαντικό, κατασκευάζονται αρκετά επίπλαστα μειονεκτικά του γνωρίσματα. Όλη η σύγχρονη βιομηχανία της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας αναπαράγουν με υποσυνείδητα μηνύματα την διαφορετικότητα. Οι διαφημίσεις, τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες, προβάλλουν ρόλους δίχως προσωπική ταυτότητα. Ακόμη και ανθρωπιστικές δραστηριότητες εθελοντισμού κρύβουν την αδυναμία αγωνιστικότητας έναντι των αιτίων και την προσαρμογή στην αντιμετώπιση των συνεπειών που όμως έτσι διευρύνονται.