ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΙΛΙΟΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ…

Η αλλοίωση της γεύσης του πρωινού καφέ από περίσσια ποσότητα ζάχαρης και η γιαγιά που με καλημέρισε από το απέναντι μπαλκόνι με το στρουμπουλό εγγονάκι στην αγκαλιά, μου έφεραν στη μνήμη τον καφέ που έπινα πολλά χρόνια πριν με την δικιά μου την γιαγιά.

-Παιδάκι μου, σα μεγαλώνεις όλο και πιο καλή, πιο πλούσια θα είναι η ζωή σου! Έλεγε, η αγαπημένη γιαγιάκα μου, που πάντα έβαζε τη ζάχαρη με το κιλό στον καφέ μου.

 -Όταν η μάνα σου σε είχε στην κοιλιά της, αυτή ήταν διπλάσια από τις άλλες εγκυμονούσες, φούσκα μεγάλη και μυτερή. Όλοι λέγαμε ότι θα γεννηθούν δίδυμα! Μπορεί να γεννήθηκες τελικά μόνο εσύ, αλλά εγώ ξέρω καλά, ότι μέσα σου έχεις την τύχη δύο ανθρώπων, γιατί δίδυμα ήταν να γεννηθούν!

-Ναι, είμαι δύο σε ένα, γιαγιά, γι’ αυτό και σε αγαπώ διπλά! Αυτό πάντα της άρεσε και από τη χαρά της, ναααα και άλλη ζάχαρη στο καφέ.

Γελάγαμε βέβαια με αυτό το αστείο του διπλού μου εαυτού, αλλά όσο περνάει ο καιρός, τόσο και πιο μαύρο το αστείο βγαίνει. Και αν τελικά, δίδυμα είχε η μάνα μου στη κοιλιά της, μάλλον  προέκυψα από τον ξυλοδαρμό τους. Το βλέπω άλλωστε με όλα τα «αδέλφια» της μάνας-πατρίδας. 

Από τα σχολικά μου χρόνια βέβαια, κάτι ψυλλιάστηκα ότι δεν πάει καλά σε τούτον τον τόπο. Πόλεις-κράτη με ψηλά τείχη, εξοστρακισμοί, ρουφιανιές και προδοσίες, εμφύλιοι, ταξικοί διχασμοί και εξορίες και μια ιστορική πορεία που μόνο αδελφική δεν είναι, γι’ αυτό και η ανηφόρα της δεν έχει τελειωμό. Αρκεί να κοιτάξω γύρω μου, να ακούσω τις ειδήσεις και να σκεφτώ που βρισκόμαστε και κατά που στο διάολο τραβάει η χώρα που με γέννησε. Για να είμαι αντικειμενικός μάλιστα, η σκέψη μου διχοτομείται με τη μέθοδο των διαφορετικών διδύμων για να δω πιο καθαρά.

Από τη μια, αν ήμουν ο ένας δίδυμος, ο σύγχρονος «απερίσκεπτος» θεματοφύλακας των αξιών που αντιτίθεται στην παγκοσμιοποιημένη ισοπέδωση που μαζικοποιεί όλες τις ανάγκες, θα ατένιζα με τρόμο το μέλλον, να καλπάζει ισοπεδωτικά προς το μέρος μου για να αφανίσει κάθε ελπιδοφόρο σχέδιο. Όχι γιατί είμαι ο μόνιμα απαισιόδοξος αδελφός αλλά γιατί χωρίς προγραμματισμό ξέρω ότι βαδίζουμε σα μεθυσμένοι. Και οι μεθυσμένοι μόνο αν έχουν τύχη δεν πνίγονται στο ποτό. Ένας δογματικός θα ήμουνα, ο Έλληνας που στέκεται απέναντι στον αδελφό ανταγωνιστή του όπως η Αριστερά απέναντι στα αστικά κόμματα. Μουλαρωμένη.

Ο άλλος δίδυμος αν ήμουνα θα ακολουθούσα τη φαμφαρόνικη συνθηματολογία του ενός «κόμματος εξουσίας». Θα ήμουν το αντίστοιχο του «λεφτά υπάρχουν» στο αδελφικό πισωχτήπημα.  Η καθημερινότητά μου θα πιστοποιούσε τις τρομακτικές διαστάσεις που έχει πάρει η αλλοτρίωση στις μέρες μας. Αν προσέξεις μάλιστα καλά, θα δεις τα μάτια μου γουρλωμένα γιατί δεν πιστεύω και ο ίδιος την ανεκτικότητα και την ύπνωση των αδελφών μου και γιατί είμαι πανέτοιμος για άλλη μια κωλοτούμπα, δηλαδή να συνδράμω για άλλη μια φορά την δοκιμασία της επανάληψης στην πολιτική ζωή του τόπου.

Τελικά, αυτό που νοιώθω από αυτή την εσωτερική διάσπαση, είναι ότι εξαιτίας των «καθαρών» ιδεών του ο ένας υφίσταται μόνιμα την ταπείνωση, ενώ ο «άλλος» εξαιτίας της ιστορικής πολιτικής καταγωγής του επιβιώνει σαν ζιζάνιο. Και αυτό γιατί η διαφορά ανάμεσα στα δύο αδέλφια αντανακλάται στην κυρίαρχη κουλτούρα στην ελληνική πολιτική ζωή.

Εδώ που τα λέμε όμως, δεν είμαι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Τελικά είμαι σίγουρος, ότι προέκυψα από τον ξυλοδαρμό τους. Εξελίχτηκα ανάποδα σε σκεπτικιστή, συνέπεια όλης της ζωής μου, πατώντας σε μπανανόφλουδες, που μου πετάγανε και οι δύο για καθαρή ευχαρίστηση ή προσκολλημένοι στις εμμονές τους. Τόσες πτώσεις, όλα τα χρόνια της ενηλικίωσης, μου  έδειξαν τελικά την αφέλεια μου να πιστεύω ότι ως αδέλφια, είμαστε δυό, είμαστε τρείς, είμαστε χίλιοι δεκατρείς…

Και ποιος πονάει πιο πολύ,

 όταν το αίμα πήζει στην πληγή

θα 'ρθει καιρός να μας το πει.

VIDEO