ΝΕΡΟ ΕΡΗΜΟΥ

Τι όμορφα που μιλάμε για μια στιγμή.

Θα μπορούσαμε ίσως να μείνουμε έτσι χρόνια ολόκληρα και πάλι να΄χουμε κάτι να λέμε. Έπειτα από δέκα χρόνια θα βρισκόμασταν ακόμα εδώ, ευχαριστημένοι πίσω από την στασιμότητα που είμαστε εδώ κι όλο θα μιλάμε μέσα σε τοπία mad max, πολυλογάδες βεδουίνοι που επιβιώνουν στην έρημο την πυρωμένη και με διαδοχικές περικοπές ανεμοθυελλών βρίσκουν πάντα νερό να πιούν και να πλυθούν και αν δεν υπάρξουν αναποδιές, κατασκηνώνουν στην κρυστάλλινη πηγή.

Με τον ίδιο τρόπο πάλι, ξεκινώντας από την πηγή, ακολουθώντας τον αντίθετο δρόμο και σκοπό, στο άλλο άκρο η ποθητή πηγή της επιβίωσης. Περίεργος δρόμος, σιωπηλός, έρημος μέσα σε σιδερένιους σκελετούς, όγκους ατσάλινους, παμφάγους, που εκδιώκουν και υπερνικούν το ζωικό και φυτικό βασίλειο. Ομιλούντες βεδουίνοι πέρα-δώθε, πριν από όλα τυχοδιώκτες αμετανόητοι του μονολόγου που έχουν κάτι να λένε που το μόνο που σημαίνει είναι να κουβαλά την δίψα από τη μια άκρη στην άλλη της ατέλειωτης ερήμου.

Γιατί ψαχουλεύω τόσο καιρό την ανικανότητα και ηττοπάθεια της ανθρώπινης όρασης;

Ίσως γιατί πιστεύω ότι όταν ένας άνθρωπος παλεύει σαν τρελός τους φόβους και την ηττοπάθεια κάτι πέφτει από τα μάτια του που ήταν για πολύ καιρό τυφλά και έτσι ανοίγει ίσως μια όραση τεμπέλικη και ίσως για μια στιγμή έχει το δικαίωμα ξεκούρασης σα μονομάχος σε αναμονή στις πολεμίστρες. Δεν είναι το πριγκιπόπουλο, που στο ξίφος εκπαιδεύεται τους άπειρους φόβους για τον θρόνο του μόνιμα να πολεμά. Δεν είναι ο πρίγκιπας όπως τον διδάξανε να είναι με έξυπνα παραμύθια, να στέκεται στις πολεμίστρες του παλατιού, που ταξιδεύει από τη γέννηση να φτάσει και να ατενίζει το ηλιοβασίλεμα στην έρημο. Είναι ο μονομάχος που βλέπει και τις τρεις έρημους, μια που ήταν η απόλαυση για το μάτι, μια άλλη που κούραζε να την περάσει και μια τρίτη που στη μικρή της όαση έμενε εγκλωβισμένος με τον φόβο να την αντιμετωπίσει. Ο άνθρωπος που αποδέχεται όλες τις αναποδιές, πρώτα αυτές που δεν ευθύνεται, όπως ας πούμε μια φαλάκρα ή πόδια ελέφαντα για μια γυναίκα και μετά αυτές που αναγνώρισε το λάθος του, αυτός είναι ο μαχητής ο αληθινός.  

Μόνο έτσι, με αυτή την όραση δέχομαι τη μάχη της ερήμου. Χωρίς καμήλες στρατηγούς, χωρίς αξίες και σημαίες λεγεωνάριων σε παρελάσεις.

Γι αυτό μισώ τα λαγούμια του τυφλοπόντικα, τα ελεύθερα στρατόπεδα με τους κοινούς κανόνες, τους στρατηγούς με δημοκρατικές ασκήσεις και τα πριγκιπόπουλα των παραμυθιών στα βασίλεια της κάθε διδασκαλίας. Γιατί προκαλούν στην όραση μια άμεση ανάκλαση ψευδαίσθησης, την ίδια αίσθηση δυσάρεστου οργασμού που σε πηδάνε ως θύμα. Γιατί βαθιά, μέσα στην αλήθεια της ζωής μέσα στις μάχες τις πονηρές υπάρχει πάντα η έρημος . Η κάθε ανάσα και το κάθε βήμα είναι συνεχώς παρέα με το κάθε μοναχικό βήμα που την ηττοπάθεια και την ανδρεία της ερήμου θα πρέπει να διασχίσει. Και η υπόσχεση του ορίζοντα δεν είναι παρά ένας ταύρος που μπροστά του ο μονομάχος κουνάει συνεχώς το μανδύα και δεν αφήνει να δει περισσότερο από λίγα πόδια μακριά.

Παγιδευμένοι στην αρένα έχουμε διαλείμματα οάσεις, στιγμές που η όραση φαίνεται να απλώνεται βαθιά παρέα με την συναίσθηση του πολεμιστή. Κι αυτή η αναγνώριση οδηγεί σε μια σημαντική διαπίστωση: οι στρατηγοί, δεν είναι οι συμπολεμιστές αλλά, το πέπλο του προδότη που ονομάζουμε κοινό συμφέρον. Υποχθόνιοι κραδασμοί κάτω από την ενορία σου που κάνουν τη δουλειά τους και εσύ τόσο επιρρεπής υποτακτικός διαλέγεις ως όπλο μόνο το πιρούνι για τα ψίχουλά τους.

Γιατί μαϊμούδες είμαστε, 

ντυμένες, αποτριχωμένες και βαμμένες.