ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΠΡΩΤΗ:
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ
ΤΩΝ
ΕΙΔΙΚΩΝ
Υπάρχουν ιερείς που δεν
έχουν διαβάσει τη βίβλο, φιλόσοφοι που δεν γνωρίζουν καλά τι έχουν πει ο Νίτσε
ή ο Χέγκελ, κριτικοί λογοτεχνίας ανίκανοι να διακρίνουν ένα καλογραμμένο βιβλίο
από ένα γεμάτο κοινοτυπίες. Υπάρχουν εκδότες κυριευμένοι από το άγχος των
πωλήσεων οι οποίοι ξεχνούν να ανοίξουν κανένα βιβλίο το Σαββατοκύριακο, όπως θα
όφειλαν. Καθηγητές που δεν χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες που και πιο
εύκολη και πιο ευχάριστη κάνουν την διδασκαλία. Ένας επαγγελματίας συγγραφέας,
αποβλακωμένος από τη συμβατική ζωή του,
αρκείται στο να επανεκδίδει κάνοντας μικρές αλλαγές, συνεχώς το ίδιο βιβλίο. Ένας
ποιητής που με ευχαρίστηση δέχεται να αποκαλείται έτσι, δυσκολεύεται να
απαγγείλει δέκα στίχους. Δημοσιογράφοι που ψάχνουν πυρετωδώς στο διαδίκτυο με
σκοπό να αντιγράψουν όσο περισσότερα και που δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο τη
δημοσιογραφική στενή γραφή. Διάφορες διασημότητες εκδίδουν με τη μεγαλύτερη
ευκολία βιβλία επί παντός του επιστητού, όπως και οι πολιτικοί. Η σκληρή ρήση
του Πωλάν επαληθεύεται:
«Γίνεται πρώτα διάσημοι και μετά μπορείτε να γράψετε»
Σήμερα έχουμε καλά όργανα
σε όλα τα είδη μουσικής, κουρδιστήρια με μανταλάκι, εύκολη πρόσβαση ακόμη και για αγορά γκάιντας
ή άρπας. Από την άλλη ο Γιώργος, εξπέρ μουσικός και αρχαίος-ηχολήπτης αναφέρει:
Σε όλα τα είδη μουσικής έχουμε παιδιά-σολίστες με εκπληκτική τεχνική. Ακούς όμως
σε άψογες ηχογραφήσεις χιλιοπαιγμένες συνταγές χωρίς πρωτοτυπία. Λείπει η έμπνευση. Κάποτε γρατζουνούσαν 3
ακόρντα και έβγαζαν κάτι δικό τους».
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:
ΌΤΑΝ Η ΒΛΑΚΕΙΑ
ΚΑΙ Ο
ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΕΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ
Η μαζική παραγωγή
πολιτικής υποκουλτούρας, η προπαγάνδα, ο ιδεολογικός αχταρμάς και τα μέσα
ενημέρωσης, συνεχίζουν να στοχεύουν τον απλό πολίτη ως ένα μέγα-υπόθετο ύπνου.
Και οι πολίτες ως αθώα θύματα, είναι καθημερινά τις περισσότερες ώρες μπροστά
στην οθόνη, σε έναν εκπληκτικό κόσμο δυνατοτήτων για διεύρυνση των οριζόντων
και αυτό που εισπράττεις στο διαδίκτυο είναι η άκριτη αναπαραγωγή της υποκουλτούρας.
Ακόμα και οι αναρτήσεις τους είναι με
τραγούδια που είναι στις εμπορικές λίστες των ραδιοφωνικών προ-αγωγών. Καμία αναζήτηση
σε νέα ακούσματα.
Παράλληλα, ανούσια μουρμούρα
για την κατάντια της Ελλάδας, των ιερών συμβόλων, των αξιών με έναν στόμφο και
οργή λες και οι έννοιες αυτές είναι αυστηρά προσδιορισμένες και το ίδιο
κατανοητές ή ο εκφυλισμός τους προκαλεί την ίδια βλάβη σε όλους. Ενώ όλοι
συμφωνούν πως η ανθρωποκτονία, η κλοπή, η σωματική βλάβη, ο βιασμός και η απατή εμπίπτουν στην έννοια και της κοινωνικής βλάβης έχουν τελείως διαφορετική εικόνα για το τι είναι
η κοινωνία ή πόσο κοντά τους είναι η απειλή. Ακόμη όμως και σε ποιο κοντινά
γεγονότα που αφορούν άμεσα το άτομο, η έννοια της βλάβης δεν προσδιορίζεται εύκολα
και απλά. Αν για παράδειγμα, ανοίξει κάποιος
έναν οίκο ανοχής στην πολυκατοικία που διαμένει είναι βέβαιο ότι θα ενοχλήσει
όλους τους γείτονές του αν και δεν τους βλάπτει με κάποιο συγκεκριμένο και απτό
τρόπο.
Από την άλλη, η κοινή μνήμη,
ακόμη και η πιο πρόσφατη, αντί να γίνεται μάθημα, όπλο αυτοκριτικής και να
δίνει το έναυσμα για ουσιώδη διάλογο, κουκουλώνεται σαν να μην θέλουμε πεισματικά
να αφομοιώσουμε τα λάθη μας. Ο εύκολος στόχος πάντα η κεφαλή-σήμερα ο Τσίπρας-λες
ότι η καυτή πατάτα που παρέλαβε και προσπαθεί να διαχειριστεί έβρασε από τις παραλείψεις
του.
Είναι θλιβερό να μη
βλέπεις πρώτα από όλα τον ίδιο τον χώρο σου και να συμμετέχεις σε όλο αυτό το
θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται και μέσα στο σπίτι σου, στην ίδια την
πόλη σου. Υπάρχει τεράστια, απαράδεκτη ραθυμία των πολιτικών και «πολιτιστικών»
υπεύθυνων ή υπαλλήλων, πνευματικών κέντρων και τοπικής αυτοδιοίκησης.
Βρίσκονται άνετα εγκατεστημένοι στο σύστημα, όλο καλές ιδέες και δημοκρατικές
διδαχές ή απλά αντιδιανοούμενοι ικανοποιημένοι από την κοινωνική τους άνοδο και
αποφασισμένοι να μην αλλάξουν τίποτα. Άλλωστε γιατί να δουλέψουν; Όταν
αυξάνεται η άγνοια, τα προνόμια τους πολλαπλασιάζονται. Όταν η βλακεία και ο
φανατισμός εξαπλώνονται, ελπίζουν κρυφά, αν και υποστηρίζουν το αντίθετο, πως
υπηρετούν μια τυραννία, η οποία επιτηρεί τα συμφέροντά τους.
Η ζωή που σπαταλάμε σε
αυτές τις εμμονές είναι αυτή που καταδικάζει στην απραγία. Όταν δεν θέλεις να
δεις αυτήν την πραγματικότητα γύρω σου, δεν μπορείς να πείσεις τους άλλους για
την δημοκρατία σου, απλά συμμετέχεις στην «άνωθεν» επιβολή της. Πρόκειται για
τερατώδη εμμονή που είχε προβλέψει ο Θουκυδίδης, πριν από 2.500 χρόνια:
«γιγνόμενα μεν και αεί
εσόμενα έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η»
(οι πόλεμοι και οι
διαμάχες θα επανέρχονται όσο ο άνθρωπος δεν αλλάζει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου