Για την ακρίβεια,
κάθε χωρισμός είναι μια κρεμάλα, αρθρώσεις χρονικές μιας ζωής που δεν κατέχεις
τι δίνει, τι παίρνει. Άγλωσση γλώσσα χωρίς λογικούς συλλογισμούς ο χωρισμός,
μας οδηγεί στο μυστήριο μιας κρεμάλας του έρωτα, που απέτυχε και ανήμπορος ψυχομαχεί.
Διαβάτης που δεν μάθαινε, υπήρξα και
εγώ, ομοίως και το σχοινί που έπλεκε η ζωή ρίζωσε και μεγάλωσε, στου έρωτα το
δένδρο που πότιζα μαζί της.
Ούτε προσκόλληση και
θλίψη όμως, ούτε επανάληψη λαθών, νέα απογείωση η λιγοψυχία του έρωτα απαιτεί, αιώρηση
και αναγέννηση πάνω από το σώμα που ροκάνισε
ο αδηφάγος χρόνος.
ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ
ΣΤΙΣ ΔΑΠΑΝΕΣ
Ι.
Είμαστε μαζεμένοι
πληθώρα με νοερά δεμένα τα χέρια.
Υπό τον ήχο φρυγίων
αυλών με φορεσιές πολύχρωμα κουρέλια πνίγουμε τις Δονκιχωτικές ανησυχίες μας σε
νοερή συνεδρία, σε μια διαδήλωση για το
ξεκλήρισμα της ζωής που από καιρό μας έχουν εγκλωβίσει χρεώνοντας ακόμη και το
φως και εμείς εκεί, τυφλοί διαμελιζόμενοι να χωρίζουμε λόγω των περικοπών στις
δαπάνες.
ΙΙ.
Ήταν συναίσθημα αυτό
που έλιωσες
σαν γέρικο κόκαλο
λευκό,
που έκανε ασκήσεις
αναμονής
ασκήσεις
πλησιάσματος
ώσπου…κάποια σου
λέξη-παλάμη
η λέξη της
παντοτινής φυγής
επιταχύνθηκε
και μαζί της έσβησε την
υπεραξία
ακόμη και των
πληβείων ονείρων μου.
ΙΙΙ.
Αφού τα σπαρτά
κάηκαν
οι πεταλουδίτσες οι
μελιτσούλες τα πουλάκια
και ο φτερωτός
έρωτας έφυγαν.
Έτσι το άλογό μου το
έβαψα κατάμαυρο.
Έβαλα τα όνειρα και
τις ελπίδες στην φαρέτρα
και έφυγα
πεταλοκρούοντας και αυτόν τον χωρισμό.
…
…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου