“The End is Near” Again.

Ένας φώναξε πως έβλεπε φως πάνω από το κεφάλι μου κι εγώ συγκατατέθηκα γιατί ήμουν πολύ ευγενικός για να διαφωνήσω. Για ποιο λόγο άλλωστε, φως ακίνδυνο ήτανε μιας και εγώ δεν το βλέπω. Μια άλλη κυρία μετά από αυτή την σιγή μου είπε πως ένοιωθε έναν άνεμο ζωοποιό να εκρέει από εμένα. Και πάλι συμφώνησα σε αυτήν και την όποια άλλη συγκατάθεση. Ύστερα για ένα διάστημα, τίποτα. Μετά άκουσα να φωνάζουν ότι ήρθε αναπότρεπτα η συντέλεια του κόσμου και «Παναγιά μου τι θα απογίνουμε τώρα». Όλοι φώναζαν πως ήρθε η ώρα και ένα φεγγάρι σκοτεινό θα μας φάει όλους. Και τότε συνέβη το πιο παράξενο. Μες τις κραυγές ακούστηκε πιο δυνατά αυτός που είχε φωνάξει ότι έβλεπε φως πάνω από το κεφάλι μου και όλοι προς στιγμή σαστίσανε, μα όλοι χαρούμενοι μεμιάς συμφώνησαν δια οχλαγωγίας.   

Τελικά ένοιωσα πως ήταν η σειρά μου και φώναξα πως πράγματι είμαι πιο φωτεινός. Αυτό συνάντησε την χαρούμενη συμφωνία τους και μάλιστα ένας έφτασε στο σημείο να χειροκροτήσει τα όμορφα φώτα που έπαιζαν όλο και πιο ορατά τριγύρω μου. Ύστερα υπέβαλα πως έχω και  εκροή ανέμου. Όλοι οι παριστάμενοι αλλά και όσοι το έμαθαν έκθαμβοι δια οχλαγωγίας χειροκρότησαν. Αργότερα μια τρομπέτα ακούστηκε στον αέρα σαν από θαύμα να εξέρχεται από το κλειστό στόμα μου και ο λεπτός αέρας αναγνωρίστηκε ως μουσικός ελπιδοφόρος φωτοδότης που το φεγγάρι το κακό θα κάνει να μετανιώσει. Όλοι πλέον ήταν βέβαιοι-εκτός φυσικά από μένα- πως η φωνή μου θα έδινε οριστικές λύσεις. Για μένα βέβαια δεν υπήρχε στην αρχή η παραμικρή αμφιβολία ότι εγώ δεν είμαι το θαύμα. Ήταν όμως τόσο κοντά η συντέλεια και του όχλου οι ανάγκες να εκρέω φως και ανέμους που τι να κάνω και εγώ, πίστεψα αυτές τις απαιτήσεις.

Αυτό τελικά που κέρδισα από αυτή του πλήθους την ευπιστία ήταν πως είμαι κατάλληλος για πεφωτισμένος ηγέτης. Και έτσι, έγινα του πλήθους η προσποίηση για σωτηρία. Μετά την σαρωτική ετούτη ελπίδα σωτηρίας, τα τελευταία αυτά βράδια πριν φθάσει το σκοτεινό φεγγάρι, με περίσκεψη γράφω στο κρεβάτι μου τους νόμους και τις αλλαγές για σωτηρία, αν και το χέρι μου μπαίνει ανάμεσα στο φως, τον αέρα μου και το χαρτί, προκαλώντας μια σκιά που τα μάτια μου κουράζει. Αυτό το υπερβολικό φως που εξέπεμπα όλο και πιο πολύ τελικά με έκανε κατεβαίνοντας την σκάλα να παραπατώ, εξαιτίας της φωτεινής κατάστασης των παντουφλών μου.

Όσο για το ίδιο το ύποπτο αρχέγονο φεγγάρι που μας ρουφιανεύει, ανακάλυψα πως οι υπήκοοι είχαν δίκιο σε όλες τις λεπτομέρειες.  Έτσι αποφάσισα χωρίς καμία τύψη να διατηρήσω την ιδέα του σωτήρα μέχρι την τελευταία στιγμή, με το φως και τον ελπιδοφόρο άνεμο που εξέπεμπα σε ετοιμότητα, όπως και οι προκάτοχοί μου πεφωτισμένοι και ανεμοφορείς εμπνευστές όλων των πανικών σε μια γη που απορώ, πως από την τόση ηλιθιότητα συνεχίζει να υπάρχει.

ΙΣΚΙΟΙ- ΕΠΙΛΟΓΕΣ- ΛΑΘΗ- ΛΥΣΕΙΣ

Από το βιβλίο «Αξίες&Απαξίες»

ΟΙ ΙΣΚΙΟΙ

…

Χωρίς ρυτίδες,                                                                                       

Ίσκιοι μωρά, ίσκιοι γερόντων                                                                             

πάντα όμορφοι,                                                                            

κορτάρουν με το φως                                                                       

πιερότοι ίσκιοι                                                                                               

με στρεβλή θωριά,                                                                                      

γεμίζουνε  με κίνηση                                                                                   

τον γήινο χώρο.

Και οι ίσκιοι ορθώνονται  κάποτε. 

Ναι, όρθιοι  ξεδιπλώνονται και το πιο εκπληκτικό; γίνονται κάτοχοι. Άλλοι  βέβαια χρειάζονται την εμπειρία δύο ζωών, μα κάποιοι μάθανε κρυφά  να εξέρχονται από τις ρωγμές που ανοίγει ο ήλιος ή η κακοκαιρία σε καταπληγιασμένες σκέψεις, σε  απάτες που γεμίζουνε νεκροταφεία.

Ανήλεες γραφές, άλλοι, γεμίζουν χώρους και αντιμάχονται ό,τι δεν έχει ίσκιο μιας και μόνο ο θάνατος τους αφαιρεί,  όταν  την απουσία  του κάθε όντος  υφαίνει.

Υπάρχουν βέβαια και Ίσκιοι τιμωροί,  ίσκιοι ψηλοί που τους κατόχους τους κρεμούν επάνω σε κλαδιά, ωστόσο οι ίδιοι  συμπονετικοί, ξαπλώνουν παρέα στα φυλλώματα θροΐζοντας κίνηση στη ζωή.

Άλλοι απλά, γυροστρέφονται σοφοί, τροχοί σε κάθε νωχελική πορεία και απλόχερα παραχωρούν ομοιώματα  σκιών, εγγυήσεις για ζωή σε κάθε ανυπαρξία.

…

Πιερότοι οι ίσκιοι με στρεβλή θωριά,                                                                                   

αλλόκοτα κορτάρουν με καμάρι,                                                                                   

αστείοι  ίσκιοι,                                                                                                             

φωτεινοί πιότερο και  από τους κατόχους τους,                                                    

μουγκρίζουνε και αγιάζουνε                                                                                      

γεμίζοντας με κίνηση  τον κάθε χώρο.

ΟΙ  ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Η επιλογή μιας κατεύθυνσης συνεπάγεται τον αποκλεισμό κάποιων άλλων κατευθύνσεων και ο αποκλεισμός αυτός, σημαίνει ότι οι άλλες προοπτικές χάνουν το δικαίωμα να επηρεάσουν τις δράσεις και την πορεία στη ζωή.

Ο αριστοκράτης, ο ιεράρχης, ο αξιωματικός και  ο ηγέτης, αυτά τα ετεροερωτικά όντα σε διδάσκουν από παιδί την κίνηση με ένα κοινό ρυθμό, ένα ρυθμό μινιμαλιστικό που νανουρίζει τα συναισθήματα πάνω στην αναζήτηση της άξιας προσωπικής καριέρας. Ο «φυσιολογικός» άνθρωπος ακολουθεί τις γενικές κατευθύνσεις, τα μεγάλα γεφύρια, απαλλάσσοντας τον εαυτό του από την ευθύνη αυτής της επιλογής. 

Αυτές οι τεράστιες γέφυρες συντρίβουν και τσακίζουν την κατανόηση της πορείας, το ύψος το βάθος της και το όραμα της ομορφιάς της. Το οργιαστικό χάος των επιλογών που προσφέρει η ελευθερία της νόησης συρρικνώνεται στις διαστάσεις μιας γέφυρας που καθησυχάζει πάνω από το ποτάμι που καλεί γυμνός από την κοινή καθοδήγηση να βουτήξεις και να κολυμπήσεις.

Ο Άνθρωπος όμως που παίρνει τους «πίσω δρόμους», τα σοκάκια, αυτός που δεν αντέχει τις μεγάλες γέφυρες της μάζας, είναι αυτός που εκπληρώνει τις βαθύτερες ανάγκες του όντος για εξερεύνηση σε νέους δρόμους. Είτε είναι ποιητής που ‘διαβάζει’ αρχέτυπες εικόνες του συλλογικού ασυνείδητου, είτε καλλιτέχνης, είτε πολιτικοποιημένο άτομο, αυτός αποτελεί την ελπίδα  να μετουσιώσει τη μοίρα της ανθρωπότητας που συνεχώς βαλτώνει στις γέφυρες κοινής κατεύθυνσης και στην στασιμότητα που επιδιώκει η εξουσία του  κάθε κατεστημένου. Ένας άνθρωπος που λαχταράει  τους πίσω δρόμους είναι  οι χίλιες φωνές που ξεπηδούν σαν την Παλλάδα Αθηνά από τη κεφαλή του Δία.

ΤΑ ΛΑΘΗ

Ποιες να είναι αυτές οι προνομιούχες υπάρξεις που σφαγιασμένους αμνούς και σαρκοβόρους έρωτες φυλάττουν με άγρια ουρλιαχτά, ασάλευτες τετράποδες μορφές στοιχειωμένες από το πονηρό χάδι του ανθρώπου- ιερουργού.

Γιατί ψυχή μου, δεν ακούς τα επιούσια, δεν βλέπεις τα σκυλιά μες τα πυκνά της ζωής τα μονοπάτια… αυτά τα όντα που σε χάσματα κυμαίνονται ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, που αποπλανούν και εφορμούν και διαρκώς γιγαντώνονται.

Κρανία που δεν έχουν υποστεί εξώσεις από σιδερόπλεκτες επιταγές, σκυλιά, άσπονδους της θερινής ραστώνης εχθρούς, που συνεχώς ακόμα και στα όνειρα εκσπερματώνει οργανικές εκπλύσεις άγονων συστατικών.  

Σκυλιά-δελφίνια, που κολυμπούν μαζί σου στα όνειρα, στις φουρτούνες από θειάφι και άνθρακα και που γαυγίζουν στον πεινασμένο καρχαρία, που τις πληγές σου γλύφουν στοργικά και προστατεύουν τα ματωμένα σου κουπιά.

Και μην ξεχνάς ψυχή μου...

Κανένα λάθος άραχνο σημειωματάριο,                                                        

ειδικά στις σελίδες ανάμεσα στο δέκα και παρά είκοσι,                                 

εκεί που οι προνομιούχες υπάρξεις                                                  

διαπερνούν τους σφαγιασμένους έρωτες                                                                                    

μέσα από επαναλήψεις αλαφροπάτητων λαθών.

ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ

Πολλές φορές  ζυγώνουν οι λύσεις, ,διπλασιάζουν τους ίσκιους με μια ηχώ, μεταξύ λογικής και ειδώλων. Μιλάνε μαζί μας για τα αίτια, για να μας λυτρώσουν από την παγωμάρα που ρίχνει καταγής τη δράση. ΟΙ λύσεις υπάρχουν παντού, αλλά απαιτούν την ανατροπή του φόβου που σκάβει ύπουλα τις αποφάσεις. Έτσι κάθε λύση είναι μια λυτρωτική επίθεση στον φόβο. Καλεί… διασπά  τα κομμάτια του μέσα μας, στους τόπους όπου διαμελίζεται η ζωή. Αφουγκράζονται τον χώρο και ως αέρινες σειρήνες διολισθαίνουν στου νοος την απραξία. Συναισθήματα και λογική συνδέουν οιστρηλατώντας το δράμα της πορείας μας. Οι λύσεις  αγγέλλουν και διέρχονται σε όλα τα πεδία των πιθανοτήτων..

Είναι η αντιφυσική-φυσική που υπάρχει και οργανώνει μέσα μας το θέατρο των εμποδίων. Οι λύσεις διψούν να παραδοθούν, ενυπάρχουσες αντί-ύλες μέσα μας, προφητείες που καλούν να εμπιστευτούμε. Λύση σημαίνει προσκαλώ. Είναι οι αιώνιες προσμονές μέσα στη σκέψη,  το κάλεσμα για δράση, η εξέλιξη και ο  ανασασμός της λύτρωσης. 

 Η Εντευθεν κίνησή μας φωνάζει να ακούμε το μυστήριο της πορείας μας και την άφωνη σιωπή των λύσεων να αφουγκραζόμαστε για την απολυτρωτική αγαλλίαση.

…

ΣΚΑΨΕ ΠΑΝΤΟΥ

 Αν θέλεις διέξοδο ακόμα και στη βροχή μπορείς να αναζητάς. Αν αποζητάς τον ίλιγγο της ζωής αιωρούμενη την σκέψη να αφήνεις. Και όλα φτάνει να το θυμηθείς, το χώμα που πορεύεσαι σου προσφέρει.

Ο τραγουδιστής με ισορροπία φωνής, γνωρίζει, πως η σωστή θέση των ποδιών πάνω στο έδαφος, δίνει την πιο ζωντανή μελωδική ανάδυση.

Και αν ζεις κουκουλωμένος και κάθιδρος μπορείς να εξημερώσεις τον πυρετό σκαλίζοντας βαθιά, σκαφτιάς της ομορφιάς του δάσους και κολυμβητής σε κύματα να γίνεις.

Σκάψε παντού.

Η Σκέψη έχει την δύναμη και το φως να σκάβει και από υπόγειες διαδρομές του νου να αναγεννά. Η ανατροπή και αναστροφή είναι του χορευτή η πτώση  και η δικιά σου δύναμη επίσης.

Δεν είναι ανάγκη τα κύματα να πιάσεις                                             

απλά να ακούσεις της φουρτούνας το έλεος.

…

Η θάλασσα δεν πεθαίνει.                                                                    

Το ναυαγισμένο κορμί μας                                                                    

στης γης την θλιμμένη μνήμη                                                       

προσμένει το χαμένο μας ίσκιο                                                                    

να κολυμπήσει ξανά.    

ΝΕΡΟ ΕΡΗΜΟΥ

Τι όμορφα που μιλάμε για μια στιγμή.

Θα μπορούσαμε ίσως να μείνουμε έτσι χρόνια ολόκληρα και πάλι να΄χουμε κάτι να λέμε. Έπειτα από δέκα χρόνια θα βρισκόμασταν ακόμα εδώ, ευχαριστημένοι πίσω από την στασιμότητα που είμαστε εδώ κι όλο θα μιλάμε μέσα σε τοπία mad max, πολυλογάδες βεδουίνοι που επιβιώνουν στην έρημο την πυρωμένη και με διαδοχικές περικοπές ανεμοθυελλών βρίσκουν πάντα νερό να πιούν και να πλυθούν και αν δεν υπάρξουν αναποδιές, κατασκηνώνουν στην κρυστάλλινη πηγή.

Με τον ίδιο τρόπο πάλι, ξεκινώντας από την πηγή, ακολουθώντας τον αντίθετο δρόμο και σκοπό, στο άλλο άκρο η ποθητή πηγή της επιβίωσης. Περίεργος δρόμος, σιωπηλός, έρημος μέσα σε σιδερένιους σκελετούς, όγκους ατσάλινους, παμφάγους, που εκδιώκουν και υπερνικούν το ζωικό και φυτικό βασίλειο. Ομιλούντες βεδουίνοι πέρα-δώθε, πριν από όλα τυχοδιώκτες αμετανόητοι του μονολόγου που έχουν κάτι να λένε που το μόνο που σημαίνει είναι να κουβαλά την δίψα από τη μια άκρη στην άλλη της ατέλειωτης ερήμου.

Γιατί ψαχουλεύω τόσο καιρό την ανικανότητα και ηττοπάθεια της ανθρώπινης όρασης;

Ίσως γιατί πιστεύω ότι όταν ένας άνθρωπος παλεύει σαν τρελός τους φόβους και την ηττοπάθεια κάτι πέφτει από τα μάτια του που ήταν για πολύ καιρό τυφλά και έτσι ανοίγει ίσως μια όραση τεμπέλικη και ίσως για μια στιγμή έχει το δικαίωμα ξεκούρασης σα μονομάχος σε αναμονή στις πολεμίστρες. Δεν είναι το πριγκιπόπουλο, που στο ξίφος εκπαιδεύεται τους άπειρους φόβους για τον θρόνο του μόνιμα να πολεμά. Δεν είναι ο πρίγκιπας όπως τον διδάξανε να είναι με έξυπνα παραμύθια, να στέκεται στις πολεμίστρες του παλατιού, που ταξιδεύει από τη γέννηση να φτάσει και να ατενίζει το ηλιοβασίλεμα στην έρημο. Είναι ο μονομάχος που βλέπει και τις τρεις έρημους, μια που ήταν η απόλαυση για το μάτι, μια άλλη που κούραζε να την περάσει και μια τρίτη που στη μικρή της όαση έμενε εγκλωβισμένος με τον φόβο να την αντιμετωπίσει. Ο άνθρωπος που αποδέχεται όλες τις αναποδιές, πρώτα αυτές που δεν ευθύνεται, όπως ας πούμε μια φαλάκρα ή πόδια ελέφαντα για μια γυναίκα και μετά αυτές που αναγνώρισε το λάθος του, αυτός είναι ο μαχητής ο αληθινός.  

Μόνο έτσι, με αυτή την όραση δέχομαι τη μάχη της ερήμου. Χωρίς καμήλες στρατηγούς, χωρίς αξίες και σημαίες λεγεωνάριων σε παρελάσεις.

Γι αυτό μισώ τα λαγούμια του τυφλοπόντικα, τα ελεύθερα στρατόπεδα με τους κοινούς κανόνες, τους στρατηγούς με δημοκρατικές ασκήσεις και τα πριγκιπόπουλα των παραμυθιών στα βασίλεια της κάθε διδασκαλίας. Γιατί προκαλούν στην όραση μια άμεση ανάκλαση ψευδαίσθησης, την ίδια αίσθηση δυσάρεστου οργασμού που σε πηδάνε ως θύμα. Γιατί βαθιά, μέσα στην αλήθεια της ζωής μέσα στις μάχες τις πονηρές υπάρχει πάντα η έρημος . Η κάθε ανάσα και το κάθε βήμα είναι συνεχώς παρέα με το κάθε μοναχικό βήμα που την ηττοπάθεια και την ανδρεία της ερήμου θα πρέπει να διασχίσει. Και η υπόσχεση του ορίζοντα δεν είναι παρά ένας ταύρος που μπροστά του ο μονομάχος κουνάει συνεχώς το μανδύα και δεν αφήνει να δει περισσότερο από λίγα πόδια μακριά.

Παγιδευμένοι στην αρένα έχουμε διαλείμματα οάσεις, στιγμές που η όραση φαίνεται να απλώνεται βαθιά παρέα με την συναίσθηση του πολεμιστή. Κι αυτή η αναγνώριση οδηγεί σε μια σημαντική διαπίστωση: οι στρατηγοί, δεν είναι οι συμπολεμιστές αλλά, το πέπλο του προδότη που ονομάζουμε κοινό συμφέρον. Υποχθόνιοι κραδασμοί κάτω από την ενορία σου που κάνουν τη δουλειά τους και εσύ τόσο επιρρεπής υποτακτικός διαλέγεις ως όπλο μόνο το πιρούνι για τα ψίχουλά τους.

Γιατί μαϊμούδες είμαστε, 

ντυμένες, αποτριχωμένες και βαμμένες.