«Χωμάτινα παιχνίδια»

Αέναη η κίνηση προστάζει εγρήγορση ακόμη και όταν στέκουμε ακίνητοι την κάθε στιγμή. Για παράδειγμα, αυτή την στιγμή που είμαστε εδώ, η κοινωνία ρέει αλλά και αποσυντίθεται, παρόλο που έχει ως βάση το τσιμέντο. Άτομα διασπώνται, ακτινοβολίες μας βομβαρδίζουν, άνθρωποι πάνε και έρχονται αφήνοντας πίσω τις σωματικές οσμές τους, η μεσόγειος ροκανίζει τις ακτές, ο αέρας περνάει μέσα από τα κλιματιστικά…και πάει λέγοντας. Εν τω μεταξύ ο πλανήτης μας περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του και γύρω από τον ήλιο, ο ήλιος ακολουθεί μια τροχιά γύρω από το κέντρο του γαλαξία και ο γαλαξίας ακολουθεί μια τροχιά γύρω από ένας θεός ξέρει τι. Επιπλέον όπως όλοι ξέρουμε, το σύμπαν διαστέλλεται με διαβολεμένη ταχύτητα. Και εμείς, ανθρώπινα ξεροκέφαλα στίγματα, κόκκοι που θέλουν να τιθασεύσουν και τον άνεμο, θάβουμε τα όνειρα μαζί με τα  παιδικά μας παιχνίδια. Και όπως πάντα, η μεγάλη αύρα της ζωής,  σαν όνειρο που ξεπηδά απρόσμενα με ευφάνταστες πλοκές, εφιάλτης ή παράδεισος σε καλεί να επινοήσεις αρχιτεκτονικά την πορεία σου. Σε αυτό το κάλεσμα των επιμηκύνσεων οι πιο πολλοί ηχούν σαν ακούρδιστες άρπες στην απρόσμενη ισημερία, πρόσφυγες που τραγουδούν τα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Γκογιάμ.

Εν τω μεταξύ, η Ντολιάνι και οι κούκλες της ζούνε μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο. 

«Αυτή είναι μόνο η αρχή» είπε η Ντολιάνι και ξερίζωσε το κεφάλι από την πρώτη κούκλα της. Γύρισε στην άλλη κούκλα και ψιθύρισε γρυλίζοντας:

–Μετά από ένα χρόνο, στα επόμενα γενέθλιά μου θα έρθει η σειρά σου.

Πριν την ενηλικίωση με αυτόν τον τρόπο η Ντολιάνι εξουδετέρωνε την ημέρα των γενεθλίων της την παιδική αθωότητα και ακέφαλη κούκλα η ίδια, έμπαινε πανέτοιμη στο μεγάλο παιχνίδι της ζωής.

Θα συντομεύσω όμως, όσο γίνεται αυτή την μακάβρια ιστορία γιατί είναι μια ανάμνηση που φυλάει τα μυστικά της και δεν απαντά ζηλότυπα στο αίνιγμα που κρύβει αλλά και γιατί κάθε φορά που την ανασύρω από τη μνήμη μου ζωντανεύουν τα παιδικά μου παιχνίδια τραγουδώντας το μυστικό της χαμένης παιδικότητας και συμβαίνουν παράξενα πράγματα. Όπως τώρα που ξέχασα για ποιο λόγο το δωμάτιο μου είναι γεμάτο από ακέφαλες ενήλικες κούκλες τρόπαιο της κάθε τρικυμίας μου.

ΧΩΜΑΤΙΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

..

Όταν γεννάς ζωή, όταν θάβεις με θάνατο το θάνατο

και όταν μέσα σου γεννάς και θάβεις-θάβεις και γεννάς,

σε αυτό το άπειρο θαύμα της φύσης μέσα στο σώμα της,

κι εσύ και εγώ αντισώματα πολεμιστές, κύτταρα συμμετοχής,

δύτες και εγώ κι εσύ στην ίδια φύση του έρωτα και του θανάτου,

θεοί θνησιγενείς, γόνοι πράξεων ασυντέλεστων

που στεφανώνουν τον έρωτα και τον θάνατο,

και εσύ και εγώ, χωμάτινα παιχνίδια είμαστε,

στο χέρι βρέφους ιερού που αρνείται να ενηλικιωθεί.

"We spend half our lifes,

running away from dolls,