«Ναυαγός σε άλλο Εαυτό»

Και ξαφνικά, απροειδοποίητα βγαίνεις από το εγώ σου και αυτόματα μπαίνεις σε μια άλλη ατμόσφαιρα χάνοντας κάθε επαφή με την συνειδητότητά σου.

Η αποπροσωποίηση αυτή είναι μια αίσθηση που ως ένα βαθμό έχει συμβεί σε πολλούς. Μια μορφή αποπροσωποίησης ζει κάθε καλός ηθοποιός όταν μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του. Μερικοί άνθρωποι μάλιστα και χωρίς να είναι ηθοποιοί μπαίνουν σε έναν άλλο ρόλο τόσο βαθιά, που  ποτέ δεν βγαίνουν. Θα έλεγε κάποιος, ότι αυτό μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο δράμα του ανθρώπου, να χαθεί δηλαδή σε μια αιφνίδια ομίχλη, να χάσει τη ταυτότητά του και σαν ένα άλλο άτομο, ξένος με τον ίδιο τον εαυτό του να συνεχίζει τυφλά την πορεία του. Κάποιος άλλος βέβαια, θα υποστήριζε ότι αυτό μπορεί να είναι και σωτήριο ως μια άμυνα της ψυχικής υγείας, όταν η ανάβαση της ζωής βιώνεται με πόνο τρομερό. Γίνεσαι άλλος, αποκτάς δηλαδή την δυνατότητα να συνεχίσεις με μια μάσκα και να την κοπανίσεις από αυτό που έχεις από προδοσία ή αδράνεια γίνει. Και αν ακόμη χειρότερα, μισείς τον εαυτό του, αυτή νομίζεις ότι είναι η μόνη σωτηρία. Βέβαια υπάρχουν και οι πολλοί, που επιλέγουν τη μάσκα που φορούν, συνήθως μάσκα επιλογής από τα ατσαλάκωτα πρότυπα που σπάταλα η κοινωνική μήτρα προωθεί. Δεν μιλώ όμως για αυτούς που έχουν εξαπλωθεί σήμερα παντού και ατσαλάκωτοι θέλουν να παρουσιάζονται, άχνωτοι και πλαστικοί. Μιλώ για το αληθινό «χάσιμο» του εγώ σου, το ναυάγιο σε ένα άλλο εγώ.

Υπάρχει  ένα μεγάλο πλήθος αφηγήσεων ότι πολλοί άνθρωποι ναυάγησαν σε ένα άλλο εαυτό και είχαν αυτή την αυτόματη εμπειρία. Ο Άλφα για παράδειγμα, έχασε όλο τον εαυτό του. Έτσι απλά. Μετά από μία ηλίαση, η ιδιοσυγκρασία και ο χαρακτήρας του άλλαξαν ριζικά. Υπέφερε όλο και πιο πολύ από δυνατούς πονοκεφάλους, ψυχικές μεταπτώσεις και τελικά από Άθεος έγινε φανατικός πιστός. Μια δευτέρα του Ιουλίου σήκωσε ένα ποσό από την τράπεζα για να πληρώσει ένα χρέος που τον βασάνιζε και ξαφνικά χωρίς να γνωρίζει το γιατί ανέβηκε σε ένα λεωφορείο. Αυτό ήταν και το τελευταίο γεγονός που μπορούσε να θυμηθεί. Ύστερα εξαφανίστηκε. Η  έρευνα για την ανεύρεσή του έμεινε χωρίς αποτέλεσμα και η αστυνομία είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έπεσε θύμα κάποιας εγκληματικής ενέργειας, μιας και το σπίτι του ήταν ανοιχτό και τα χρήματά του δεν βρέθηκαν. Τον επόμενο χρόνο, σε μια άλλη πόλη, ένας άνθρωπος με το όνομα Ωμέγα ξύπνησε και φώναξε στους γείτονές του ζητώντας να του πουν ποιος είναι και που βρίσκεται. Αυτός ο άνθρωπος είχε έρθει τον προηγούμενο χρόνο σε αυτή την πόλη, είχε νοικιάσει ένα μαγαζί και ζούσε τελείως φυσιολογικά. Αλλά όταν ξύπνησε εκείνο το πρωινό δεν γνώριζε την πόλη, δεν ήξερε τίποτα για το κατάστημά του και θυμόταν μόνο πως είχε σηκώσει την προηγούμενη μέρα μερικά χρήματα από την τράπεζα. Ο Ωμέγα, ήσυχος και ήρεμος πολίτης όπως ήταν, με μαγαζί που εμπορευόταν μέλι, βότανα και αρωματικά φυτά που με χαμόγελο πωλούσε, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός.

Όταν και οι κλασικές ιατρικές εξετάσεις δεν έδειξαν κάποιο πρόβλημα, το νέο διαδόθηκε σε όλη την πόλη και όλοι ήθελαν να τον βοηθήσουν. Ο δήμαρχος μάλιστα του έδωσε μια συστατική επιστολή για να τον δεχτεί ένας διάσημος ψυχαναλυτής στη μεγάλη πόλη.

Το πρώτο ερώτημα στη πρώτη συνεδρία ήτανε απλό.  

-Τι θυμάσαι να σε ενοχλεί περισσότερο; ρώτησε ο ψυχαναλυτής.                        

Ο Ωμέγα χωρίς κανένα δισταγμό απάντησε αμέσως.                                  

-Δεν μου αρέσει η μυρωδιά των ανθρώπων γιατρέ μου και δεν μιλώ μόνο για πολυσύχναστα μέρη. Μερικές φορές μάλιστα όταν είναι κατά καιρούς γύρω μου και πολλές άλλες φορές μακριά μου, όταν τους σκέπτομαι να χλευάζουν ή αγναντεύοντας τα δημιουργήματα τους να μιλούν  όλοι μαζί, η ανάσα, ο ιδρώτας και αυτή η μυρωδιά τους είναι τόσο παγερή και μουχλιασμένη που απορώ πως το αίμα κυλάει στις φλέβες. Αναπνέοντας τον αέρα γύρω, δεν μου αρέσει η μυρωδιά της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν μου αρέσει που μυρίζω το ίδιο, συγκάτοικος νεκροταφείου πολύβουου με ιδρωμένα ιδανικά σπαρμένο. Άλλες φορές μάλιστα αυτές οι οσμές γιγαντώνονται τρομαχτικά, αποκτούν όγκο και την ψυχή μου σαν ταφόπλακες καταπλακώνουν. Ξέρω… άοσμος δεν είμαι, χλωμή ζωή είμαι και εγώ, εισπνέοντας και εκπνέοντας αγωνία στην κάθε αναπνοή, άλλωστε φυτρωμένος σε βρώμικο χώμα δίπλα στα άλλα τα ζιζάνια κατοικώ. Γι αυτό και η δουλειά μου είναι μέσα σε βότανα αρωματικά. Όμως γιατρέ μου, δεν μου αρέσει η μυρωδιά των ανθρώπων και ακόμη χειρότερα η δικιά μου μυρωδιά. Γι αυτό με εμμονή, με βότανα εξωτικά με μυρωδάτα άλατα και με αρώματα βαριά, γι’ αυτό πλένομαι κάθε μέρα, δύο και τρεις  μάλιστα φορές. Μετά στου μέγα εξεταστή, του σκύλου μου την οσμή τρέχω να λυτρωθώ αλλά η ματιά του λύτρωση καμιά δεν δίνει. Όταν την σήψη μυρίζω γύρω και πάνω μου, όταν βλέπω κάθε μέρα και πιο πολύ να αποκτούν μορφή οι δυσωδίες, είναι πρόβλημα ψυχολογικό ή τη μύτη την δικιά μου και του σκύλου μου  να μην εμπιστεύομαι καθόλου;

Θα συντομεύσω όμως, όσο γίνεται αυτή την ιστορία γιατί μιλά για άλλο ένα ανθρώπινο ναυάγιο που ψάχνει το μέσα του νησί κάτι σα μύθος επικός φουρτουνιασμένος,  που φυλάει τα μυστικά του και δεν απαντά ζηλότυπα στο αίνιγμα που κρύβει  αλλά και γιατί κάθε φορά που τον ανασύρω από τη μνήμη μου συμβαίνουν τα ίδια παράξενα πράγματα σε μένα.

Άφησα το μολύβι και έστριψα ένα τσιγάρο. Θα την αφήσω την ιστορία αυτή λοιπόν μια βραδιά να μεστώσει στο συρτάρι και το επόμενο βράδυ θα την διαβάσω από την αρχή. Μετά ως συνήθως θα τη κάψω όπως και τόσες άλλες ιστορίες που θα έκανα βιβλία. Όχι υλική κληρονομιά ούτε σπουδαία πράγματα δηλαδή, απλά φαντασία, χώμα και πηλό, αυτά μόνο ποθώ, την συναίσθηση της εκ γενετής απόδρασης μες την χαρά της γραφής να ζω. Βέβαια, νέα περιπέτεια αμέσως θα αρχινήσω και μάλιστα από τώρα έχω στην σκέψη μου, δράκους, αρνιά, φίδια, πάνθηρες και άλλα όντα μεγάλα και μικρά σε ένα τοπίο ονειρικό που θα γεννηθεί και ο νέος ήρωας μου.

Συγγραφέας, θα ναυαγήσω και εγώ όπως και άλλοι δραπέτες συγγραφείς, μέσα σε άλλο εαυτό στου ήρωά μου το κουφάρι.

video