Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΒΟΥΤΙΑΣ…

Θα έλεγε ο επαναστάτης που κρύβεται μέσα σου ότι είναι ευκαιρία για ένα αναρχικό ξέσπασμα αυτές τις λίγες μέρες του καλοκαιριού κοντά στη θάλασσα. Να κολυμπήσεις με τις ώρες κάνοντας μακροβούτια, να χαζέψεις με μάσκα τον βυθό και γιατί όχι, να ανοιχτείς στα βαθιά πνίγοντας όλα που σε κυνηγούν. Να ξεφύγεις δηλαδή από την οργανωμένη ζωή πού έχεις όλο το χρόνο μέσα σε συγκεκριμένα στενά πλαίσια.

Αντί αυτού βρίσκεσαι με ένα οργανωμένο στρατό, τις ορδές των λουόμενων στην οργανωμένη παραλία με τις δεκάδες ξαπλώστρες και ομπρέλες τις στοιχισμένες με στρατιωτική ακρίβεια και πάνω τους αραγμένα τα ελληνικά σώματα που καλύπτουν όλο το φάσμα τις αισθητικής. Από το κομψό ως το στρίνγκ επί τόφαλου και από τους γυμνασμένους τρικέφαλους ως το πέδιλο με τη καλτσούλα. Αν παρατηρήσεις θα δεις ότι οι περισσότεροι θεωρούν μπάνιο την ηλιοθεραπεία. Είναι το στυλ «μπαίνω πολλές φορές, πλατσουρίζω και μετά ξεραίνομαι στον ήλιο» ή πλακώνονται στις ρακέτες πετώντας το μπαλάκι στη μούρη των άλλων, ακράτητοι και θορυβώδεις λες και βράζουν τα εξτρίμ σπορ στο αίμα τους. Άλλη μια κατηγορία-άνδρες και γυναίκες-δίνει ένα επιπλέον μπόνους στον εαυτόν της με μια υπερχειλίζουσα σεξουαλική ετοιμότητα που καταλήγει απολύτως αντιερωτική. Παραδίπλα η θρυλική κραυγή 

«Κωστάκηηηηηη, βγες γρήγορα να φας το αβγό σου» υπενθυμίζει την αθάνατη Ελληνική οικογένεια που είναι πάντα οργανωμένη με τάπερ , μπρατσάκια, ψυγειάκι, κασετόφωνο και φασαρία. 

Τελικά αυτό που συνειδητοποιείς είναι ότι όλα γίνονται για τη ξαπλώστρα ή το άραγμα, το μπάνιο είναι ένα πρόσχημα. Με την φραπεδιά, το τασάκι και την φαντασίωση του είμαι–αυτό-που προσπαθώ να φαίνομαι. Το μπάνιο, η κολύμβηση δηλαδή, θεωρείται δουλειά των αθλητών και εκείνων που είναι φυσιολάτρες και τρέχουν μακριά από τις ορδές των λουόμενων, ακριβώς γιατί θέλουν να κάνουν μπάνιο. 

Το τραγικό όμως, εκτός από το αστείο του θέματος, είναι ότι σε αυτή την θαλασσινή χώρα υπάρχουν τα ψηλότερα ποσοστά σε πνιγμούς κατά την ώρα του μπάνιου και όχι επί ναυαγίου.