ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΙΑ

Όταν ξύπνησε, αρχικά σκέφτηκε ότι δεν είχε προνοήσει για καταφύγιο σε περίπτωση πυρηνικού καύσωνα. Η αποθήκη του βέβαια ήταν γεμάτη με τρόφιμα, είδη υγιεινής και ότι άλλο όφειλε να προμηθευτεί ως πολίτης σε μια χώρα που δεν ξέρει που διάολο πηγαίνει. Ενώ συνειδητοποίησε ότι καμιά βόμβα θερμότητας δεν είχε πέσει στο κρεβάτι του ίδρωσε περισσότερο με τη σκέψη ότι είχε σημαντικό ραντεβού στο γραφείο του και έπρεπε μέσα σε αυτό τον καύσωνα να φορέσει γραβάτα και κοστούμι.

Ούρλιαξε, ντύθηκε ντιζάιν ανθοδοχείου, ξαναούρλιαξε και αποφασισμένος πήδηξε έξω από το σπίτι του. Αυτό και αν ήταν μεγάλο λάθος! Η απότομη προσγείωση του κάτω από της πόλης τον φλεγόμενο ουρανό έσκασε στην άσφαλτο σαν όλμος και γέμισε τα αυτιά του με ανυπόφορα τσιριχτά «βζιιιιιιν». Δεν τον έφτανε ο ορυμαγδός που αποπνέουν οι θερμοί τσιμεντένιοι όγκοι από τα θεμέλια της πόλης, δεν έφταναν τα ξινισμένα μούτρα των ψυχαναγκασμένων περαστικών, είχε και τα ανυπόφορα «βζιιιν» στα αυτιά του, πού όλο πλήθαιναν με την συμμετοχή της ηχορύπανσης. Όλη αυτή η αλοιφή τον απορρύθμιζε σε κάθε βήμα και όσο και αν λιγόστευε η απόσταση από το γραφείο λιγόστευε και η θέληση για κάθε βήμα. Πάσχιζε ιδρωμένος, φλεγόμενος μέσα στο κοστούμι του ώσπου ένα τελευταίο «βζίιιν» του έδωσε μια σουβλιά στον αυχένα και τον γονάτισε.

Τώρα πλέον δεν μιλούσε η φαντασία. Επιβεβαιώθηκε ο εφιάλτης του, η πραγματικότητα ήταν εδώ και πεσμένος καταγής ανάμεσα στους θερμούς όγκους της πόλης την ζούσε. Σήκωσε το κεφάλι ψάχνοντας λίγο ουρανό, λίγη διέξοδο όρασης και μια ανάσα δροσιάς ανάμεσα από τις πολυκατοικίες. Ενώ είχε καταρρεύσει, μέσα στο κεφάλι του ήχησε δυνατά μια σκέψη:

Ω, αραχνιασμένα και των παιδικών ονείρων χρόνια

που πνίγηκαν σε θάλασσα πλατιά…

Αυτοί βέβαια που πιστεύουν στη μεταθανάτια ζωή, λένε πως η καρδιά του ξαναχτύπησε σε ένα λιβάδι με μια μικρή φάρμα και ουρανό με αληθινά σύννεφα, άλλοι πάλι που πιστεύουν στο τίποτα λένε πως, ένα μνήμα κάτω από ένα δένδρο, έξω από την πόλη αρκεί.

video