ΠΑΡΑΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΞΩΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ.

Ως εκεί που φτάνει η ανθρώπινη μνήμη συναντάμε συνεχώς, αφηγήσεις για εξαιρετικά προικισμένους ανθρώπους, που είχαν ικανότητες πολύ ασυνήθιστης επαφής με το περιβάλλον τους. Έπαιρναν πληροφορίες για πολύ απομακρυσμένα στο χώρο γεγονότα, που θα έπρεπε να τους είναι απρόσιτα κάτω από φυσιολογικές συνθήκες. Μπορούσαν να προβλέψουν απροσδόκητα μελλοντικά γεγονότα ή και να επηρεάσουν άμεσα το περιβάλλον τους με τη δύναμη της σκέψης τους.

Εξογκωμένες και στολισμένες με το ερέθισμα του μυστηρίου φήμες όλων των ειδών υπήρχαν σε όλες τις εποχές. Για μαντεία  ή αναγγελία μέσω οιωνών, για όνειρα πραγματικά, για ικανότητες των Ινδών φακίρηδων και των μελών θρησκευτικοασκητικών αιρέσεων, που η δύναμη της θέλησης τους επέτρεπε να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τις ασυναίσθητες λειτουργίες του σώματος, για θαύματα αγίων, προφητών και θρησκευτικών ηγετών, για ιερά μέρη, έως και προφητείες με τη βοήθεια κρυστάλλινων σφαιρών ή από το κατακάθι του καφέ. Φυσικά  ποτέ δεν έλλειψαν και οι εμφανίσεις πνευμάτων, τα στοιχειωμένα σπίτια και τα μηνύματα πεθαμένων. Τα φαινόμενα αυτά οι σύγχρονοι ερευνητές και μελετητές τα κατατάσσουν σε δύο ομάδες όπως αναφέρει ο Δρ. Μίλαν Ρύτσλ

1.     Απόκτηση πληροφοριών από τον εξωτερικό κόσμο με την ικανότητα που ονομάζεται σήμερα, εξωαισθητική αντίληψη. Έχουν διαιρέσει αυτή την ΕΑΑ σε διάφορες μορφές

Α. Διορατικότητα ή παραγνωσία. Είναι η λήξη πληροφοριών για αντικειμενικά αποδεικνυόμενα φαινόμενα του εξωτερικού κόσμου με εξωαισθητικούς τρόπους.

Β. Τηλεπάθεια. Είναι η μεταβίβαση ή ανάγνωση των σκέψεων, δηλαδή η λήψη πληροφοριών για πνευματικές λειτουργίες και υποκειμενικές εμπειρίες άλλων ανθρώπων με εξωαισθητικούς τρόπους.

2. Πρόγνωση. Είναι η αντίληψη μελλοντικών γεγονότων.

Ενώ οι δύο πρώτες μορφές συνδέονται στενά μεταξύ τους και είναι φανερό πως διαφέρουν μόνο κατά είδος του αντικειμένου τους, από το οποίο προέρχονται, η προγνωστική ΕΑΑ φέρνει καινούργιες διαστάσεις στην αντίληψή μας για τα όρια του χρόνου.  

Μέχρι πρόσφατα το αντικείμενο της παραψυχολογίας που ανήκουν αυτά τα φαινόμενα, χαρακτηριζόταν σαν όλα τα μυστηριώδη φαινόμενα που δεν μπορούν να εξηγηθούν με τους γνωστούς φυσικούς νόμους. Η έρευνα παραψυχολογικών σήμερα όμως μας έχει οδηγήσει τόσο μακριά, ώστε να μπορούμε να δεχτούμε την ύπαρξη μιας ορισμένης ομάδας φυσικών φαινομένων που διέπονται από αντίστοιχους νόμους, που η ύπαρξή τους δεν μπορεί να εξηγηθεί με την επιρροή μιας από τις μέχρι τώρα γνωστές μορφές ενέργειας μέχρι τώρα άγνωστης στη Φυσική. Είναι γνωστό ότι οι αντιληπτικές ικανότητες των ανθρωπίνων αισθήσεων είναι περιορισμένες. Έτσι η ανθρώπινη όραση και ακοή κινείται μέσα σε ένα μικρό πεδίο μηκών κύματος, ενώ άλλα όντα έχουν σαφώς ευρύτερες δυνατότητες αντίληψης, πχ η όσφρηση του σκύλου  ή οξεία όραση των αρπακτικών πουλιών. Μάθημα αποτελούν για εμάς και άλλα πολλά ζώα με αντιληπτικές ικανότητες τελείως διαφορετικές, όπως  οι μέλισσες που μπορούν να βλέπουν χρώματα ακόμα και στο υπεριώδες μέρος του φάσματος, τα φίδια που μπορούν να ξεχωρίσουν πολύ μικρές διαφορές θερμοκρασίας της τάξεως του 0,001^ο και προσανατολίζονται με τη βοήθεια θερμοδεικτών. Άλλα όντα επίσης αντιδρούν σε είδη ερεθισμάτων για τα οποία ο άνθρωπος είναι τελείως αναίσθητος., όπως μερικά είδη ψαριών που αντιδρούν σε μεταβολές του ηλεκτρικού ή μαγνητικού πεδίου του περιβάλλοντός τους.

Για να μπορέσουμε αντικειμενικά να ερευνήσουμε τα φαινόμενα αυτά, πρέπει να συνυπολογίσουμε αυτή την ιδιομορφία των αισθητικών αντιλήψεών καθώς και την λανθάνουσα αντίληψη, δηλαδή όταν το αισθητικό ερέθισμα δεν γίνεται αντιληπτό συνειδητά γιατί είναι πολύ αδύνατο ή πολύ σύντομης διάρκειας και καταλύει μια ασυναίσθητη αντίδραση του οργανισμού. Οι γνώσεις που έχουν συγκεντρωθεί σήμερα για αυτά τα φαινόμενα δείχνουν πως πρόκειται πάντα για φαινόμενα που συνδέονται στενά με τη συνειδητή δραστηριότητα του ανθρώπου, με την «ψυχή» του και γιαυτό το λόγω ονομάζουμε αυτόν τον επιστημονικό κλάδο Παραψυχολογία (από την Ελληνική λέξη παρά=πιο πέρα) για να τονιστεί ότι εδώ εξετάζουμε φαινόμενα που βασίζονται στην ανθρώπινη ψυχή, αλλά βρίσκονται έξω από την αρμοδιότητας της κλασικής ψυχολογίας. Αυτός ο χαρακτηρισμός όμως δεν θεωρείται καθόλου κατάλληλος. Τονίζει τελείως αδικαιολόγητα μια σχέση με την ψυχολογία και δημιουργεί την εντύπωση πως η παραψυχολογία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα βοηθητικό παρακλάδι της ψυχολογίας. Δεν πρέπει να απορούμε έτσι που η έρευνα σε αυτό τον τομέα  γίνεται λιγότερο από ψυχολόγους και περισσότερο από φυσικούς, χημικούς, κυβερνητικούς, μαθηματικούς, βιολόγους φυσιολόγους ή ακόμη και φιλόσοφους.

Είναι εκπληκτικό βέβαια το πόσοι διανοούμενοι, λογοτέχνες και καλλιτέχνες δημιούργησαν έργα με παραψυχολογικές οπτικές. Οι Σαίξπηρ, Τολστόι, Σέλλεϊ, Γ καίτε για παράδειγμα με την δημιουργική τους μεγαλοφυία έφτασαν στο αποκορύφωμα στα σημεία ακριβώς όπου τα παραψυχικά φαινόμενα κατακλύζουν την ύπαρξη.

Από τον χώρο της επιστήμης ιδιαίτερο ενδιαφέρον ή και συμμετοχή στην έρευνα των παραψυχικών φαινομένων είχαν οι, Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Μ.Β. Λομονόσσοφ, ο Αυστριακός ψυχίατρος Φρόιντ, ο Ρώσος χημικός Μεντελέγιεφ, (που ίδρυσε ιδιαίτερο επιστημονικό παράρτημα για τη μελέτη πνευματικών φαινομένων στο πανεπιστήμιο της Πετρούπολης), η Μαντάμ Κιουρί-Σκλοντόβσκα, μέλος του παραρτήματος της Σορβόννης για τη μελέτη των φαινομένων των διαμέσων. (μέντιουμ). Ο χημικός Λαβουαζιέ ήταν επίσης μέλος της ενώσεως για τη μελέτη του Ζωικού μαγνητισμού. Ο μεγάλος φυσικός Ουίλιαμ Κρουκς, ο φυσιολόγος Σαρλ Ρισέ ο ψυχολόγος Ουίλιαμ Τζέημς και πάρα πολύ άλλοι είχαν επίσης ενεργό συμμετοχή στην έρευνα των παραψυχικών φαινομένων.

Παρ όλα αυτά, σε  μια εποχή στην οποία έχει επικρατήσει από πολύ καιρό η κριτική, ορθολογική σκέψη σε όλες τις επιστήμες, η σφαίρα των παραψυχικών φαινομένων έμεινε λίγο-πολύ έξω από το πεδίο των επίσημων επιστημών. Έμεινε σε μια σφαίρα απόκρυφου που έλκυε εύπιστους ανθρώπους με προλήψεις αλλά και από την άλλη πλευρά πολλούς απατεώνες. Σήμερα ξέρουμε γιατί έγινε αυτό, όπως εξηγεί και ο Δρ.  φυσικών επιστημών Μίλαν Ρυτσλ. Τα παραψυχολογικά φαινόμενα έχουν ένα χαρακτηριστικό που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πλαίσια. Ο ασυνήθιστος και παράξενος τρόπος που επέρχονται προκαλεί εκ των προτέρων ανησυχία και αμφιβολία για την πραγματική τους ύπαρξη. Επειδή η παραψυχολογική έρευνα έχει κυρίως θεωρητική σημασία και επειδή δεν είναι σε θέση να δείξει τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον μια ευρεία πρακτική ωφέλεια των ανακαλύψεών της, δεν έχει μεγάλη οικονομική υποστήριξη. Υποφέρει συνεχώς από έλλειψη ικανών ερευνών. Η εργασία της βρίσκεται σε πρωτοποριακό στάδιο και απαιτεί σημαντικές προσωπικές δαπάνες. Από την άλλη πλευρά τα πολλαπλά σημεία επαφής αυτού του τομέα με άλλους συγγενείς απαιτεί βασική γνώση αυτών των συγγενών τομέων και τη συνεργασία μιας ολόκληρης ομάδας ερευνητών διάφορων ειδικοτήτων. Οι ερευνητές επίσης βρίσκονται σε δύσκολη θέση απέναντι στη συντηρητική στάση των επιστημονικών τους συναδέλφων. Και όπως ανάφερε ο Λαμάρκ, «συχνά είναι πολύ δυσκολότερο να αναγνωρίσουμε μια καινούργια αλήθεια παρά να την ανακαλύψουμε». 

Σχεδόν σαν ανέκδοτο ακούγονται τα λόγια του μεγάλου φυσικού Μαξ Πλανκ, σχετικά με τον τρόπο που γίνονται δεκτές οι καινούργιες επιστημονικές ανακαλύψεις από τους άλλους επιστήμονες.  Μια νέα επιστημονική αλήθεια, επιβάλλεται όχι πείθοντας τους αντιπάλους της και αφήνοντας τους να δουν το φως, αλλά μάλλον γιατί οι αντίπαλοί της πεθαίνουν και εμφανίζεται μια καινούργια γενιά που είναι ήδη εξοικειωμένη μαζί της. Ο ψυχολόγος Η. Αυσενκ εκφράζει επίσης μια παρόμοια σκέψη. «οι επιστήμονες, κυρίως όταν αφήσουν το πεδίο της ειδικότητάς τους είναι εξίσου καθημερινοί, χοντροκέφαλοι και ανεπίδεκτοι μαθήσεως όπως κάθε άλλος τυχαίος άνθρωπος  και η ευφυία τους που ξεπερνάει το μέσο όρο κάνει ακόμα πιο επικίνδυνες τις προσωπικές τους προκαταλήψεις γιατί τους δίνει την ικανότητα να τις καλύπτουν με μια επιχειρηματολογία που ξεπερνάει το μέσο όρο και έχει υψηλούς τόνους»

Η Παραψυχολογία δεν αντιφάσκει σε οποιοδήποτε φυσικό νόμο. Απλώς προβάλλει καινούργιους ισχυρισμούς που επεκτείνουν τις γνώσεις μας σχετικά με τον κόσμο σ΄ένα καινούργιο τομέα. Σε έναν τομέα νόμων που ισχύουν μόνο κάτω από ειδικές προϋποθέσεις και σχετίζονται λειτουργικά με την αδιατάραχτη δραστηριότητα των ανώτερων τμημάτων του νευρικού συστήματος.