ΓΥΝΑΙΚΑ –ΠΡΟΣΜΟΝΗ

ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΧΤΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

..,.,.

Ανάθεμα 1

Το αποψινό τοπίο της νύχτας θα το ονομάσω ανάθεμα για τη νεκρική σιγή που περισσότερο και από την μοναξιά μαυρίζει. Το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό και πετρώδες, ορθώνεται γυμνό και απότομο … βρε τι μου θυμίζει… παγωμένος αέρας χαστουκίζει τον ιδρώτα στο μέτωπο. Δοκιμασίες αναπνοής, κρίση ακινησίας … επιτέλους το υψόμετρο είναι ώρα μεταμεσονύχτια … θαρρείς ότι ο αργός ρυθμός της νύχτας απολαμβάνει το λυντσάρισμα…

Ανάθεμα 2

ώρα μεταμεσονύχτια:

Το εκτόπλασμα μου μετατρέπεται σε δήμιο των ματιών μου, γίνεται αυτόχειρας της ίδιας της λειτουργίας του. Η όραση … Αυτή δεν είναι μάχη … είναι είναι ατύχημα, χύμα κρασί, σκέψεις προκατακλυσμιαίας ευφυΐας… Το 1765 όταν ένα κύμα βρέθηκε πάνω σε ένα άλλο κύμα κατάλαβα το νόημα και το παιχνίδι της ύπαρξης του. Αποκλιμακωτής της λογικής , συνήγορος του ονείρου με έσπρωξε στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας που ενυπάρχουν μέσα μας. Ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής είναι να σε κρεμάσει το ίδιο το εκτόπλασμά σου… Έχει επιβληθεί πλήρως στη θέληση… αυτόματη γραφή, η θεωρία της πλήρους περιστροφής, ότι φεύγει – ξαναγυρίζει στρογγυλεύει τις αρθρώσεις των δαχτύλων στο μέγεθος των πλήκτρων του Υπολογιστή και υφαίνει την νικητήρια καταγωγή του, σιδηρουργός που πεταλώνει τα μάτια, την βούληση μου…

Ανάθεμα 3

φοβάμαι ότι το ρύγχος του γίνεται όλο και πιο μυτερό…όπααα!!! είναι η αρχή της νύχτας … παλμοδονήσεις του νου με τυφλή καθοδήγηση. Και ο δαίμονας αυτός δεν ανταλλάσσει νοήματα μαζί μου κρατάει κρυμμένη την όψη της νύχτας γιατί από τη νύχτα γεννήθηκε. Όταν βλέπουμε όνειρα, στο βάθος τους υπάρχει το εν σκότει εκτόπλασμα – καταγραφέας. Μια παρουσία αόρατη, μια φέτα της νύχτας, μια τροχιά που σε αφήνει στην απέναντι όχθη, χωρίς να κατέχεις τίποτα. Δεν εκπέμπει προς εσέ, ρουφάει τις αναμνήσεις των ονείρων και χαρτογραφεί τη νέα ανταλλαγή της πραγματικότητας… Γράφει τα ανείπωτα και εμφανίζει ότι έχεις εξαφανίσει επιμελώς.

Το εκτόπλασμά μου επικοινωνεί ως στρόβιλος, όπως τα αέρια και τα ρευστά…φασματικές διαστάσεις ονειρικές σε αυτή τη διαστολή του ποιητικού χρόνου… ΩΡΑ νύχτας.

Ανάθεμα 4

Είναι η ώρα που η εικόνα του βρέθηκε στο ξέφωτο δίπλα στο γηραιό δένδρο στη σπηλιά που η οικεία μου μετατράπηκε

ΓΥΝΑΙΚΑ –ΠΡΟΣΜΟΝΗ

...

Αυτή η γυναίκα που τίκτει έρωτα,

με χέρια ανοικτά να προσμένουν,

σαν φλόγα στο σκοτάδι κυρίαρχη,

χέρια ανυψούμενα που καλούν ηδονή,

μια πύλη ορθάνοικτη που ανοίγει περάσματα,

αυτή η γυναίκα από διαφανές κρύσταλλο,

τα σωθικά της προσμονής ανοίγει διάπλατα,

ένα λευκό άγαλμα είναι ,

που αναπαριστά την θεϊκή πλάση της σάρκας,

Γέννηση, ζωή, θάνατος,

όλα τα εμπεριέχει,

τα εκπνέει και τα ανατρέπει

τα διαπερνά τα υψώνει και τα διασπείρει

και όλα μέσα στο είναι μου σηματοδοτεί

στην ακατάληπτη του έρωτα προσμονή.