Θα έλεγε ο επαναστάτης που κρύβεται μέσα
σου ότι είναι ευκαιρία για ένα αναρχικό ξέσπασμα αυτές τις λίγες μέρες του
καλοκαιριού κοντά στη θάλασσα. Να κολυμπήσεις με τις ώρες κάνοντας μακροβούτια,
να χαζέψεις με μάσκα τον βυθό και γιατί όχι, να ανοιχτείς στα βαθιά πνίγοντας
όλα που σε κυνηγούν. Να ξεφύγεις δηλαδή από την οργανωμένη ζωή πού έχεις όλο το
χρόνο μέσα σε συγκεκριμένα στενά πλαίσια.
Αντί αυτού βρίσκεσαι με ένα οργανωμένο
στρατό, τις ορδές των λουόμενων στην οργανωμένη παραλία με τις δεκάδες
ξαπλώστρες και ομπρέλες τις στοιχισμένες με στρατιωτική ακρίβεια και πάνω τους
αραγμένα τα ελληνικά σώματα που καλύπτουν όλο το φάσμα τις αισθητικής. Από το
κομψό ως το στρίνγκ επί τόφαλου και από τους γυμνασμένους τρικέφαλους ως το
πέδιλο με τη καλτσούλα. Αν παρατηρήσεις θα δεις ότι οι περισσότεροι θεωρούν
μπάνιο την ηλιοθεραπεία. Είναι το στυλ «μπαίνω πολλές φορές, πλατσουρίζω και
μετά ξεραίνομαι στον ήλιο» ή πλακώνονται στις ρακέτες πετώντας το μπαλάκι στη
μούρη των άλλων, ακράτητοι και θορυβώδεις λες και βράζουν τα εξτρίμ σπορ στο
αίμα τους. Άλλη μια κατηγορία-άνδρες και γυναίκες-δίνει ένα επιπλέον μπόνους
στον εαυτόν της με μια υπερχειλίζουσα σεξουαλική ετοιμότητα που καταλήγει
απολύτως αντιερωτική. Παραδίπλα η θρυλική κραυγή
«Κωστάκηηηηηη, βγες γρήγορα να
φας το αβγό σου» υπενθυμίζει την αθάνατη Ελληνική οικογένεια που είναι πάντα οργανωμένη
με τάπερ , μπρατσάκια, ψυγειάκι, κασετόφωνο και φασαρία.
Τελικά αυτό που συνειδητοποιείς είναι ότι
όλα γίνονται για τη ξαπλώστρα ή το άραγμα, το μπάνιο είναι ένα πρόσχημα. Με την
φραπεδιά, το τασάκι και την φαντασίωση του είμαι–αυτό-που προσπαθώ να φαίνομαι.
Το μπάνιο, η κολύμβηση δηλαδή, θεωρείται δουλειά των αθλητών και εκείνων που
είναι φυσιολάτρες και τρέχουν μακριά από τις ορδές των λουόμενων, ακριβώς γιατί
θέλουν να κάνουν μπάνιο.
Το τραγικό όμως, εκτός από το αστείο του
θέματος, είναι ότι σε αυτή την θαλασσινή χώρα υπάρχουν τα ψηλότερα ποσοστά σε
πνιγμούς κατά την ώρα του μπάνιου και όχι επί ναυαγίου.
ζούμε μια σύγκρουση πολιτισμών ή μήπως βαρβαροτήτων;
«Η χρήση βίας είναι πολύ φτωχή λύση για κάθε
πρόβλημα.
Γενικώς,
χρησιμοποιείται μόνο από μικρά παιδιά και μεγάλα έθνη»
Φρίντμαν Ντ.
Στην Αρχαία Ελλάδα, η ηθικό-ιδεολογική και
φιλοσοφική θεώρηση για την εξουσία παρουσίαζε ξεκάθαρα τα πράγματα ακόμα και
μέσα από την μυθολογία. Η βία είναι πρόσωπο, η ποίηση της υπέρτατης δύναμης,
κόρη του Πάλλοντα και αδελφή του Ζήλου, της Νίκης και του Κράτους. Την τιμούσε
ιδιαίτερα ο Δίας που την είχε κοντά του. Καθώς και τον αδελφό της, Κράτος,
(προσωποποίηση της δύναμης της κυριαρχίας). Το κράτος και η βία (η οποία είναι
βουβό πρόσωπο) παρακολουθούν ως εκπρόσωποι του Δία, το κάρφωμα του Προμηθέα
στον Καύκασο (Προμηθέας δεσμώτης-Αισχύλου). Στον Ακροκόρινθο η βία λατρευόταν
στο ίδιο ιερό μαζί με την Aνάγκη, αδελφή της Δίκης, γυναίκα του Δημιουργού και
μητέρα της Ειμαρμένης.
Σήμερα η γερακοφωλιά της εξουσίας με το φετίχ της
τρομολογνείας προσφέρει απλόχερα την προστασία ή την ελπίδα διεξόδου από τις
φοβίες της βίας και των κοινωνικών προβλημάτων, που η ίδια αναπαράγει.
Σε αντίθεση με τον δημιουργικό συμβολισμό της
μυθολογίας, αλλά και των εθίμων της λαϊκής παράδοσης, το σημερινό αειθαλές
φασιστικό πρόσωπο, «οικείο» και φιλόστοργο, χειραγωγεί, ετεροκατευθύνει και
ιδιωτικοποιεί την ελπίδα για το παρόν και το αύριο, σπέρνοντας «ζιζάνια
βλαβερά» και στον κοινωνικό μεσαίωνα που βυθιζόμαστε.
οταν αποκαλείς τον εαυτό σου Ινδό, μουσουλμάνο,
χριστιανό, ευρωπαίο
ή ο,τιδήποτε άλλο, υιοθετείς τη βία.
Καταλαβαίνεις το
γιατί;
Γιατί διαχωρίζεις τον εαυτό σου από την υπόλοιπη ανθρωπότητα,
Κι ο
διαχωρισμός για λόγους πίστης, εθνικότητας ή παράδοσης, γεννά τη βία
Κρισναμούρτι
ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Η επιλογή μιας
κατεύθυνσης συνεπάγεται τον αποκλεισμό κάποιων άλλων κατευθύνσεων και ο
αποκλεισμός αυτός, σημαίνει ότι οι άλλες προοπτικές χάνουν το δικαίωμα να
επηρεάσουν τις δράσεις και την πορεία στη ζωή.
Ο αριστοκράτης, ο ιεράρχης, ο αξιωματικός και ο
ηγέτης, αυτά τα ετεροερωτικά όντα σε διδάσκουν από παιδί την κίνηση με ένα
κοινό ρυθμό , ένα ρυθμό μινιμαλιστικό που νανουρίζει τα συναισθήματα πάνω στην
αναζήτηση της άξιας προσωπικής καριέρας.
Ο «φυσιολογικός» άνθρωπος ακολουθεί τις γενικές
κατευθύνσεις, τα μεγάλα γεφύρια, απαλλάσσοντας τον εαυτό του από την ευθύνη
αυτής της επιλογής. Αυτές οι τεράστιες γέφυρες συντρίβουν και τσακίζουν την κατανόηση
της πορείας, το ύψος το βάθος της και το όραμα της ομορφιάς της.
Το οργιαστικό χάος των επιλογών που προσφέρει η
ελευθερία της νόησης συρρικνώνεται στις διαστάσεις μιας γέφυρας που καθησυχάζει
πάνω από το ποτάμι που καλεί γυμνός από την κοινή καθοδήγηση να βουτήξεις και
να κολυμπήσεις.
Ο Άνθρωπος όμως που παίρνει τους «πίσω δρόμους», τα
σοκάκια, αυτός που δεν αντέχει τις μεγάλες γέφυρες της μάζας, είναι αυτός που
εκπληρώνει τις βαθύτερες ανάγκες του όντος για εξερεύνηση σε νέους δρόμους.
Είτε είναι ποιητής που ‘διαβάζει’ αρχέτυπες εικόνες
του συλλογικού ασυνείδητου, είτε καλλιτέχνης, είτε πολιτικοποιημένο άτομο,
αυτός αποτελεί την ελπίδα να μετουσιώσει τη μοίρα της ανθρωπότητας που συνεχώς
βαλτώνει στις γέφυρες κοινής κατεύθυνσης και στην στασιμότητα που επιδιώκει η
εξουσία του κάθε κατεστημένου.
Ένας άνθρωπος που λαχταράει τους πίσω δρόμους είναι
οι χίλιες φωνές που ξεπηδούν σαν την Παλλάδα Αθηνά από τη κεφαλή του Δία.
Με μια φιλική κουβέντα κι ένα όπλο
μπορείς να πετύχεις πολύ περισσότερα
απ' ό,τι με
μια φιλική κουβέντα μόνο
Καπόνε Αλ
"MONEY"
Video
art by Thanasis Panou
This
paper power called money.
Some
sell their very souls
while
others their body, backs, or brains...
CRISIS!
Like
PLAGUES, NATURAL DISASTERS,
CELEBRITY CONTROVERSY...
Τι αναζητούμε όμως σήμερα με τις γενικευτικές
προτάσεις όταν χάθηκε η νομοτελειακή σιγουριά των θεωρητικών κατασκευών;
Μια πλειάδα πραγμάτων. Εντοπισμό αιτιών, ερμηνεία
φαινομένων, διερεύνηση καταστάσεων, προσδιορισμό τύπων, συσχέτιση δυνάμεων,
ανάλυση σχέσεων, επαλήθευση ισχυρισμών, συνδυασμό κατηγοριών, αποκάλυψη
προσώπων, επισήμανση συμπτωμάτων, συνάρτηση γεγονότων, κλπ. Επιχειρούμε και
σήμερα, να κατανοήσουμε τις ταχύρυθμες αλλαγές με μια απόπειρα θεωρητικού
επαναπροσδιορισμού του κόσμου , που στοχεύει στη δυνατότητα εξήγησης και
κατανόησης του.
Παράλληλα, ο γραπτός λόγος αποτελεί από μία άποψη
και μια θεωρία πάνω στην παγκόσμια πολιτιστική βάση , τον ποιητικό καθρέπτη για
την αυτό-ανάλυσή μας , το έσχατο μέσο για τον προσδιορισμό αλλά και την ελπίδα
για την διεύρυνση των ορίων των πνευματικών δυνατοτήτων μας, όσο και απαισιόδοξα
και αν είναι τα μηνύματα …
Υπ’ όψιν κ. Χάντιγκτον:
ζούμε μια σύγκρουση πολιτισμών ή μήπως
βαρβαροτήτων;
Ο πολιτιστικός κόσμος στον οποίο
κινούμαστε φέρνει σε μεγάλο βαθμό τη σφραγίδα του ΝΙΤΣΕ.
Το έργο του ανατρέπει ιδέες και
διανοητικές συνήθειες που αποτέλεσαν τη βάση για να οικοδομηθούν θεσμοί και
εξουσίες.
Το πάθος της γνώσης στον Νίτσε,
πρέρχεται από μια εντελώς διαφορετική ιδιοσυγκρασία φιλοσόφου :
«χτίστε τα σπίτια σας στις
πλαγιές του Βεζούβιου» φωνάζει στους νοικοκύρηδες φιλόσοφους θυμίζοντας ότι ο
στοχαστής δεν έλκεται από τη γαλήνη και τη βεβαιότητα, αλλά από την ταραχή ,
την περιπέτεια και τον κίνδυνο της διαρκούς αναζήτησης.
Αυτός ο νομάς της σκέψης, που
αγαπάει την ταραχώδη συνύπαρξη με την αβεβαιότητα δεν μπορεί να καθηλωθεί σε
μια θεωρία , δεν βρίσκει ανάπαυση σε μια πίστη, δεν ψάχνει για προστασία σε ένα
σύστημα ή σε ένα δόγμα. Τροφοδότησε το έργο του πολλές παρεξηγήσεις γι αυτό τον
λόγο.
Ο ΝΙΤΣΕ καταγγέλλει τον
μηδενισμό της σύγχρονης εποχής και τον κατηγορούν ότι είναι υπεύθυνος γι αυτόν.
Μάχεται για την δημιουργία νέων αξιών και τον κατηγορούν ότι καταστρέφει τις
αρχές και τα θεμέλια της ηθικής.
Αποκαλύπτει τις αυταπάτες και τα
δόγματα που κρύβονται πίσω από το λόγο των φιλοσόφων και των επιστημόνων και
τον κατηγορούν για προσχώρηση στον ανορθολογισμό. «ο Θεός είναι νεκρός» ,
αναγγέλλει ο Νίτσε στη «Χαρούμενη επιστήμη» . Οι συνέπειες του θανάτου του Θεού
είναι μεγάλες τόσο για τη γνώση όσο και για την ηθική. Μαζί με τον θεό πεθαίνει
και ολόκληρο το παραδοσιακό σύστημα αρχών και αξιών. Ο θάνατος του Θεού μπορεί
να γίνει το θεμέλιο μιας απελευθέρωσης που ερευνάει νέους ορίζοντες και επινοεί
νέα νοήματα και αξίες. Αυτή η εξερεύνηση ξεκινάει από την καταγγελία της
¨αλήθειας» που στηρίζεται ουσιαστικά σε μεταφυσικά αξιώματα.
Η πίστη στο Θεό παρουσίαζε πάντα
το Θεό σαν αλήθεια και την αλήθεια σαν θεία. Πλατωνικοί και Χριστιανοί
συγκλίνουν σε αυτό το σημείο. Η επιθυμία τους για απόλυτη αλήθεια οδηγεί να
φαντάζονται έναν άλλο κόσμο που τον ονομάζουν ανώτερο και επομένως απορρίπτουν
αυτόν τον εφήμερο κάτω κόσμο στον οποίοι ζούμε, υποτιμώντας έτσι την ίδια τη
ζωή και τη ζωτική δύναμη.
Ο Νίτσε ως ένας σχετικιστής ,
«χαίρεται’ για το θάνατο του Θεού και την συνακόλουθη πτώση ιδεών και αξιών.
Μάχεται για νέες αξίες, γνωρίζοντας ότι αυτές δεν θα μπορούσαν να έχουν
οικουμενική ισχύ.
Η ζωή ορίζεται από τη θέληση για
δύναμη και αυτή η θέληση θεμελιώνει νέες αξίες. Ο Νίτσε συμπαθεί έτσι, αναμφίβολα, τα εξαιρετικά όντα, τα «ελευθέρα πνεύματα» και δεν χρησιμοποιεί
κολακευτικά σχόλια για το μέσο άνθρωπο τον φοβισμένο ατομικιστή που κυριαρχεί
στις σύγχρονες δημοκρατίες.
Η δύναμη του ατόμου έγκειται στο
να ξεχωρίζει από τη μάζα.
Η μαζική πολιτική είναι αυτή που
ευνουχίζει την επαναστατική σκέψη.
Οι ιδεολόγοι της ολοκληρωτικής
κοινωνίας (με τη συνδρομή και της αδελφής του Νίτσε) προσπάθησαν να
κατασκευάσουν την πλαστή εικόνα ενός αντιδραστικού στοχαστή, γερμανού
εθνικιστή, κήρυκα των αρετών της δύναμης η ακόμη και κατακτητικού πολέμου.
Η παραποίηση του έργου του είναι
κατάφορη και στηρίζεται σε πλήθος από αποσιωπήσεις. Υποστηρίζοντας τα ελεύθερα
πνεύματα ο Νίτσε εκδηλώνει όλη την αποστροφή του για τη μαζικοποίηση και τον
κομφορμισμό , που χαρακτηρίζει και την σημερινή κοινωνία.
Οι επιθέσεις του στρέφονται
ενάντια στο αγελαίο ένστικτο.
Κάθε τι που «αγελοποιεί» τους
ανθρώπους προσβάλλει τη ζωή, η οποία χρειάζεται την εξαίρεση για να αναπτυχθεί.
…
…
(Σκέψεις για την παραποίηση του
έργου του)
Η χριστιανική θεώρηση ότι ο
κόσμος είναι άσχημος και κακός
έκανε τον κόσμο άσχημο και κακό.
ΝΙΤΣΕ
…
Τι μας λέει ο Νίτσε για την
Τέχνη?
Οτι όλος ο κόσμος μπορεί να καλλιεργήσει την αισθητική του. Όλοι εκτός
από τους πλούσιους συλλέκτες και την φιλότεχνη ελίτ.... "Οι άνθρωποι αυτοί
είναι φιλότεχνοι, επειδή θα ήθελαν να εξαφανίσουν την τέχνη εν γένει, συμπεριφέρονται
σαν γιατροί ενώ κατά βάση επιδιώκουν να την δηλητηριάσουν, καλλιεργούν τη
γλώσσα και το γούστο τους, ώστε να αποδώσουν στην εκλεκτικότητά τους τους
λόγους για τους οποίους τόσο επίμονα αποκρούουν κάθε θρεπτική καλλιτεχνική
τροφή πού τους προσφέρεται". Πολλές
φορές αρπάζοντάς τη...
