…
Γυναίκα χαίουσα
άνοιξη σε γνώρισα όταν θωρούσα τον Ορίζοντα
και η βελόνα της πυξίδας μου
όριζε την ερημιά προς Νότο.
Βόρεια : εσύ.
Εσύ, που στη ματιά μου διάβασες, μάγισσα,
την λέξη : παραδίνομαι
και το κεντρί περίτεχνα κάθε πανσέληνο
με πρόσχημα αγάπης έμπηζες και ακόνιζες
θεριεύοντας παράλογα τα θέλω σου τα άγρια.
Στην πορεία, μου απόμεινε μονάχα,
σαν σιδερένια πανοπλία υπό διάβρωση
ένα κυκλώπειο λίθινο πάθος
για ορειβασία των μηρών σου
με τις ηδονικές εκρήξεις τους
τις τυλιγμένες σε γεύσεις και φιλιά.
Ανέραστος ιππότης ή διψασμένος κώνωπας
που έλκεται από αστραφτερούς στηθόδεσμους
και μάλιστα από τα άτια στήθη σου,
με εκρήξεις πάθους, και αναστάσιμες καμπάνες
τυλιγμένες με πέπλο από το πάθος μου
με γεύση σοκολάτα.
Μεθυστικό ηδύποτο με πότιζες
και ενώ πνιγόμουν στην αλμύρα σου ,
έφευγες, πιλότος ηδονοσκάφους,
που με μαστίγωνες μεσούσης της πτήσης,
γελώντας πάνω από τα δεσμά μου.
Κι αν, πίστεψέ το, όσο ζω,
μείνουν τα χέρια μου μονάχα δυνατά,
ακόμα και με αυτά ,
βέλη αλατισμένα στον ιδρώτα σου
θα ρίχνω στην πανσέληνο
που σφυρίζει αδιάφορα όταν βογκάς ηδονικά,
περισσότερο πολύ από ένα πλοίο που σφυρά
και πολυάριθμη απ’ όλα μαζί
τα κοχύλια της παραλίας,
που ηχούν σαν χτυπήματα κουπιών
στη θάλασσα μου την ρηχή.
Γυναίκα χαίουσα
ζέβρα- σοκολάτα …αμαρτωλή
.
…
«Ζέβρα Τυρνάβου»
(υπό έκδοση)
video
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου