"Διαβόλου κάλτσα"

«Γύρω από τα πόδια σου πέδιλα ταιριαστά να δέσεις από βόδι που βίαια θανατώθηκε, 
με πίλημα από μέσα ντύνοντάς τα»

…

Ησίοδος, «Έργα και Ημέρες»

Οι αρχαιότερες κάλτσες του κόσμου βρέθηκαν στην Οξύρυγχο 
και είναι του 300 - 500 μ.Χ. 
Το χώρισμα των δακτύλων διευκόλυνε τη χρήση σανδάλων.

By Fæ, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=14843696

Η Ιστορία του πολιτισμού είναι μια θεατρική παράσταση σε διαρκή εξέλιξη με πρωταγωνιστές τους αρχαίους Έλληνες (με τις απαραίτητες βέβαια οπισθοδρομήσεις της) Έτσι μαζί με τα φώτα της κριτικής σκέψης η Αρχαία Ελλάδα παρέδωσε και τις σωτήριες κάλτσες που από απλό θερμαντικό των ποδιών έγιναν και ένα υπέροχο φετίχ στα γυναικεία πόδια αλλά και κάλτσες του διαβόλου για τον άνδρα που ποτέ δεν μπόρεσε να τις συνδυάσει σωστά με το υπόλοιπο ντύσιμό του. Και όχι μόνο αυτό αλλά με τη μόδα παρωδία, ασπρη κάλτσα και πέδιλο, αποδεικνύει το ποιμενικό γούστο.

Κάλτσα και πέδιλο

Έτσι σε αυτήν την πορεία  με τα πόδια, από τους πρόποδες του Ελικώνα που έζησε ο Ησίοδος και συμβούλεψε πρώτος  για την χρήση της κάλτσας φτάσαμε στο μεσαίωνα του 5ου αιώνα μ.Χ. που η κάλτσα συμβόλιζε την αγνότητα και γιαυτό ήταν  αμαρτία αν είναι τρύπια. Μάλιστα το σωτήριο έτος 1589 Ο Άγγλος κληρικός  William Lee, , ανακάλυψε την πρώτη μηχανή πλεξίματος και έτσι η κάλτσα έφτασε μέχρι το γόνατο πράγμα που άρεσε πολύ στους άνδρες της  Σκωτίας και αργότερα στους Γάλλους. Οι Έλληνες αντίθετα δεν υιοθέτησαν τέτοιες μόδες και μόνο ως χρηστικά πολεμικά βοηθήματα  σήκωσαν τις κάλτσες πιο ψηλά.

Μάλιστα μέσα στη ελληνική πρωτοτυπία  έχει καταγραφεί και η χρήση της κάλτσας καπότας που Οι πατρινοί θυμόνται  τη μόδα αυτή που λάνσαρε ο  ο Χαρλεάς όταν έβαλε μια κάλτσα στο πουλί του και κυκλοφορούσε στη παραλία.

τρύπια κάλτσα

Άλλη γνωστή χρήση της  είναι Η Χριστουγεννιάτικη κάλτσα του Άγιου Βασίλη, δηλαδή η άδεια κάλτσα ή ένας σάκος σε σχήμα κάλτσας που συνηθίζουν να κρεμάνε τα παιδιά την παραμονή των Χριστουγέννων για να τη βρει ο Άγιος Βασίλης και να τη γεμίσει με παιχνίδια, γλυκίσματα και δώρα. Σήμερα ακόμη και αυτή η κάλτσα συνήθως μένει άδεια και  τρύπια.

Ζαρτιέρες

Κάθε γυναίκα με συνέπεια στη θηλυκότητά της  έχει την ευκολία να επιλέγει χρώματα, σχέδια και μεγέθη όχι τόσο  σύμφωνα με την ανατομία των ποδιών της αλλά  με την επιθυμία του συντρόφου της. Έτσι βλέπουμε και το φαινόμενο πόδια-ρολό δηλαδή παχουλά μέσα σε δικτυωτές κάλτσες σαν να είναι έτοιμα για τον φούρνο.

*απόσπασμα από το βιβλίο Ηθικές αναλγησίες του Θανάση Πάνου

Ως γνωστόν ο ποιητής Ησίοδος έζησε μετά τον Όμηρο το 750-700 π.Χ. στην Άσκρα της Βοιωτίας, που ήταν κάτω από τους πρόποδες του Ελικώνα. Ο Ησίοδος κατά τη διάρκεια της σκληροτράχηλης ποιμενικής ζωής του έγραψε τα ποιήματά του. Στο έργο του Έργα και Ημέρες συμβουλεύει τον αδελφό του Πέρση πώς να προφυλάσσεται από το κρύο και τί να φοράει στο κεφάλι, το κορμί κ.λπ. Σχετικά με τα πόδια, τού συστήνει να φοράει πέδιλα και από μέσα να τυλίγει τα πόδια του με πίλημα, δηλαδή με ύφασμα από συμπιεσμένα μαλλιά ή τρίχες (κετσές) (Βλ. Έργα και Ημέρες στιχ. 542).

Ο όρος "κάλτσα" προέρχεται από τη λατινική λέξη soccus, τύπος χαμηλού και άνετου παπουτσιού ή παντόφλας, που χρησιμοποιούνταν τόσο από τους αρχαίους Έλληνες όσο και από τους Ρωμαίους κωμικούς. Στα αρχαία αγγλικά η λέξη έγινε socc, ενώ στη Μεσαιωνική Αγγλία socke. Ακόμη και η λατινική λέξη όμως προέρχεται από την αρχαιοελληνική συκκός, που σήμαινε φρυγικό (από τη Φρυγία) παπούτσι. Πολλοί από τους αρχαίους Έλληνες φορούσαν τους συκκούς και από πάνω σανδάλια, όπως γίνεται και στη σύγχρονη εποχή, ενώ βγάζοντας τα σανδάλια τους, μπορούσαν να περπατάνε στο σπίτι μόνο με τους συκκούς.

https://media.giphy.com/media/3osxYiwzK8RkE353H2/200.gif