ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΣΧΗΜΙΑΣ

Κι όμως μερικοί ισχυρίζονται ότι δεν τους ενδιαφέρει ουδόλως η ομορφιά που τους λείπει. Άκουσα μάλιστα, μόλις χθες, στο ετήσιο συνέδριο της ασχήμιας, τον πολύ άσχημο εισηγητή να υποστηρίζει ότι η ομορφιά είναι έξυπνη κατάρα πονηρού δαίμονα γιατί σκορπίζει Τροίες και πύρινες καταστροφές στο πέρασμά μιας κουνιστής Ελένης, αλλά και στον ίδιο τον φορέα της, μεγάλες συμφορές φυτεύει. Το ακροατήριο όλο άσχημο και αυτό, συμφωνούσε, γελώντας, χλευάζοντας και πλάθοντας στερεότυπα και γενικεύσεις ακόμα και για το αρχαιοελληνικό το κάλος. Ο ρήτορας δεξιά του που έλαβε εν συνεχεία τον λόγο ήταν το ίδιο καυστικός:

-Ποιο είναι το κέρδος αν κάποιος είναι όμορφος; ρώτησε. Αν κάποιος ζει μέσα στην ομορφιά, δεν μπορεί να αναπνεύσει από τον φοβερό δεσμό, δεν μπορεί μέσα στο φωτοβόλο πλέγμα της να δει και ούτε εκούσια ή ακούσια να δραπετεύσει. Παραδίπλα, κάποιος πιο μετριοπαθής ιεράρχης ισχυρίστηκε, ότι όπως για την ωραία εμφάνιση ενός σώματος υπάρχουν συγκεκριμένα κιλά ανά σωματότυπο, έτσι και για την ομορφιά υπάρχει κάποιο ποσό και κάποια όρια τα οποία αν υπερκεραστούν οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή το εκτυφλωτικό φως του κάλους γίνεται σκότος και μάλιστα τόσο πυκνό που μέσα του πνίγει οποιαδήποτε όμορφη αναλαμπή.

-Λοιπόν, σε όλα αυτά που αναφέρατε–πήρε τον λόγο ο γιατρός φιλόσοφος-συμπληρώνω πως ορισμένοι προσπαθούν να ζουν κοντά της με οποιοδήποτε κόστος, σχεδόν δουλικά απέναντι στον φορέα της για να κερδίσουν την εύνοια της. Προδότες γίνονται, για φίλους και έρωτες παλιούς και μόνο να περπατούν δίπλα της ποθούν. Πόσους στους δρόμους βλέπουμε αγκαλιά μαζί της να καμαρώνουνε…Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να επιδίδονται με εμμονή σε ότι η επιστήμη απλόχερα προσφέρει σκαρφαλώνοντας στα πρόσωπα τους με νυστέρια. Με ζήλο, υπομονή και πόνο ξηλώνουν ρυτίδες που ο χρόνος κέντησε σοφά, μικραίνουν μύτες, τραβάνε την άμοιρη την σάρκα και τα μάτια πίσω από τα αυτιά, φουσκώνουν τα χείλια και τα βυζιά τους, κόβουνε προγούλια κώλους και κοιλιές. Αφοσιώνονται με τόση υποταγή για όλη τη ζωή τους σε αυτό το κυνήγι σαν τίποτα άλλο, καμιά ιδιαιτερότητα να μη ταίριαζε στο ανθρώπινο σώμα. Οι πειρασμοί καθώς και οι συνήθειες που επιβάλλει για να διατηρηθεί νέα η ομορφιά, οδηγούν από το αυστηρό Δώριο ρυθμό στον ανειμένο Λύδιο. Αυτή η διαστρέβλωση της πορείας προς ανώτερους σκοπούς επιβάλλεται πονηρά εξαιτίας της φυσικής ανάγκης την όραση να ευχαριστούμε.

Πολλά και άλλα πολλά λεχθήκανε και μάλιστα χωρίς καμία διαφωνία σε αυτό το γλέντι που ακάλεστη είχε την ομορφιά. Ώσπου στο τέλος κάλεσαν τον ραψωδό, με την λύρα του την ασχήμια να υμνήσει. Ο ραψωδός, έδειξε έναν-έναν με το χέρι του και ξέσπασε στα γέλια.

-Τελικά εμείς οι άνθρωποι, όμορφοι και άσχημοι έχουμε μεγάλη πλάκα! Ο ένας κατηγορεί τον άλλον για τα λάθη που κάνει, οι κακοί κατηγορούν τους καλούς, οι συνετοί τους πιο συνετούς, οι φαύλοι τους μη φαύλους και αντίστροφα βεβαίως. Εμείς εδώ μάλιστα τα βάζουμε με την ομορφιά λες ότι ξέχωρη είναι, από το κάλος, τον γεννήτορα όλων μας.

Με το πανέμορφο πέταγμα ενός πουλιού στον ουρανό, το αρμονικό τρέξιμο ενός ζαρκαδιού στο δάσος και με ένα πυροβολισμό που επιβάλει η ασχήμια η εσωτερική, χοροπηδάμε από τη χαρά μας για τον στόχο που πετύχαμε. Ψευδαισθήσεις έχουμε κακάσχημοι φίλοι μου, σα το ζαλισμένο ψάρι μπροστά στο δόλωμα το λικνιστό. Είμαστε όλοι, όμορφοι και άσχημοι, τέλεια υποχείρια της εκλιπούσης ομορφιάς μέσα μας, ρατσιστές ταλαντευόμενοι εαυτοί στον ιστό που ματαιόδοξα πλέκουμε με φθόνο. Και μήπως άλλωστε και ό έρωτας που υμνούμε όλοι, ρατσιστής δεν είναι και αυτός;