«Οι Δυο Μορφές της Ποίησης»

Ο ποιητής Ρόμπερτ Γκραίηβς στο σημαντικό βιβλίο του «Η Λευκή Θεά» αναπτύσσει μια θεωρία για τη φύση της ποίησης, που την συνδέει όχι μόνο με την ενόραση και τις δυνάμεις του υποσυνείδητου, αλλά και με παραδοσιακές μαγικές λατρείες. Σύμφωνα με τον Γκραίηβς, υπάρχουν δύο μορφές ποίησης. Η «ποίηση των μουσών» και η «ποίηση του Απόλλωνα». Η πρώτη δημιουργείται από « έμπνευση, ελεγχόμενη από τη κοινή λογική», η δεύτερη με τη «διάνοια». Συνδέει την « ποίηση των μουσών»  με τη Λευκή Θεά των πρωτόγονων σεληνιακών λατρειών. Η επιστήμη, όπως η «ποίηση του Απόλλωνα» , είναι μια προσπάθεια «εξαλείψεως όλων των «σεληνιακών προλήψεων και απολαύσεως του φωτός της καθαρής ηλικιακής λογικής». Η αφήγηση του Γκραίηβς για τη γέννηση της Λευκής Θεάς είναι ένα αξιόλογο παράδειγμα αυτού που εννοεί όταν λέει ποιητική διαίσθηση:

Η διαφώτιση άρχισε ένα πρωί ενώ ξαναδιάβαζα τη μετάφραση του «Mabinogion», ενός βιβλίου με αρχαίους ουαλικούς θρύλους από την λαίδη Σαρλότ Γκεστ και συνάντησα ένα μέχρι τότε περιφρονημένο δημοτικό ποίημα που λεγόταν «Το τραγούδι του Ταλιέσιν». Ξαφνικά κατάλαβα (μη με ρωτήσετε πως) πως οι στροφές του ποιήματος, που πάντα απορρίπτονταν σαν εσκεμμένες ανοησίες,  σχημάτιζαν μια σειρά παλιών μεσαιωνικών αινιγμάτων και πως ήξερα τις απαντήσεις σε όλα τους-αν και δεν ήμουν ούτε Ουαλός μελετητής, ούτε μεσαιωνιστής κι αν και πολλοί από τους στίχους είχαν μετατεθεί εσκεμμένα από τον συγγραφέα (ή τους διαδόχους του) για λόγους ασφαλείας. Κατάλαβα επίσης πως η απάντηση έπρεπε να συνδέεται με κάποιο τρόπο με μια αρχαία Ουαλική ποιητική παράδοση μιας «Μάχης δένδρων»-που αναφέρεται στις σημειώσεις της Λαίδης Σαρλότ Γκεστ για το  «Mabinogion»-που προκλήθηκε από τον άλλο κόσμο και κερδήθηκε από κάποιον Θεό που μάντεψε πως το όνομα του θεϊκού του αντιπάλου ήταν vron ή «Σκλήθρα». Η «μάχη των δένδρων» τελικά, αποδείχτηκε ως μια πάλη ανάμεσα στα αντίπαλα ιεραρχία της Κέλτικης Βρετανίας, για τον έλεγχο της εθνικής παιδείας. Η λέξη «δένδρα» σήμαινε «μάθηση» σε όλες τις Κέλτικες γλώσσες κι εφόσον το Αλφάβητο ήταν ένα ζηλότυπα φυλαγμένο μυστικό στη Γαλατία και στη Βρετανία  (μυστικό 1000 ετών) η κατοχή του μυστικού πρέπει να ήταν κάτι που άξιζε την πάλη. Μελετώντας την γιορταστική χρήση των δένδρων σε ολόκληρη την Ευρώπη, βλέπουμε ότι τηρήθηκε στην εποχή του ορείχαλκου από την Παλαιστίνη ως την Ιρλανδία και συνδέθηκε παντού με τη λατρεία της προ-Αρειανής τριπλής βασίλισσας της Σελήνης, που μερικές φορές ονομαζόταν Λευκοθέα ή Λευκή Θεά. Αυτή η τριπλή Θεά της σελήνης ήταν ένα παγκόσμιο σύμβολο στην προχριστιανική ποίηση και μυθολογία: Ελληνική, Φοινικική, Κελτική, Ρωμαϊκή, Σκανδιναβική, Ινδική, ακόμη και Αφρικανική.

Το σημαντικότερο μοναδικό γεγονός στην αρχαία ιστορία της δυτικής θρησκείας και κοινωνιολογίας ήταν αναμφίβολα η βαθμιαία εξαφάνιση της εμπνευστικής λατρείας της Σεληνιακής μητέρας-θεάς και η αντικατάστασή της από την λογική λατρεία του ηλιακού θεού Απόλλωνα, που απέρριψε το Ορφικό αλφάβητο για χάρη του εμπορικού φοινικικού αλφάβητου-του γνώριμου ΑΒΓ-και θεμελίωσε την Ευρωπαϊκή φιλολογία και επιστήμη.