“Ο καπετάνιος”

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

…

Η απανεμιά της θάλασσας

δεν είναι κενότητα ανέμου.

Είναι απανεμιά προλαλούσα.

Γι’ αυτό και οι ναυτικοί

δεν είναι Άνθρωποι κενοί.

Είναι οι αναγνώστες του ανέμου.

“Ο καπετάνιος”

(Στον Καπετάνιο, Δημήτριο Δημητριάδη)

Μονάχος ήμουν και αφού δεν με έβλεπε από το πλήρωμα κανείς τρελό για να με πει, την ρώτησα φωναχτά:

-Θάλασσα, θέλεις που φουρτουνιάζεις; Κι όταν όλη την γαλήνη σου πνίγεις και την δικιά μου την γαλήνη που είναι μέσα της, το θέλεις;

Και τότε απρόσμενα, μια σπαρακτική κραυγή ακούστηκε, σαν νάταν από πάντα φυλακισμένη:

-Όχι, δεν θέλω τα άγρια κύματα…όχι δεν θέλω να με τρέμουν, καθόλου δεν το θέλω. Μα μέσα στη κοιλιά μου έχω πλήθος ψάρια με αγκίστρια σκουριασμένα και ναύτες νιους που τους προσμέναν οι γοργόνες τους,  ξύλινα και ατσάλινα σκαριά και πλήθος ναυάγια πράγματα λησμονημένα, που μόνο διαβολεμένο πόνο προκαλούν. Συνθλίβω έτσι τον πόνο μου ουρλιάζοντας και τον απλώνω με κύματα όσο μπορώ μακριά και όταν έχει εντελώς ξεδιπλωθεί μπορώ να ανακουφιστώ και εγώ όπως και εσύ που κάθεσαι στην πλώρη την οξύρυγχη και με ατενίζεις σαν χαζός ερωτευμένος. Μετα ήρεμη πια, σιγά σιγά φτιάχνω μια εκκωφαντική γαλήνη που έρχεσαι και πάλι εσύ, θαλασσοπόρος αμετανόητος, μέσα της να ανακουφιστείς. Αύριο βέβαια πάλι τα ίδια.

-       Έτσι είναι το ταξίδι που επέλεξες για όλη τη ζωή σου και αυτή είναι και η ομοιότητά μας. Ένα υπερπόντιο ταξίδι, με αρχή δίχως τέλος, γαλήνης, πόνου και στη μέση όνειρα, άλλα ναυαγισμένα πάνω σε δολώματα που καταχωνιάζουμε στα σπλάχνα μας και άλλα όνειρα που η νηνεμία μου γλυκά και απλόχερα προσφέρει και όταν γέρος στη στεριά βρεθείς αυτά θα είναι το σανίδι και η μαγκούρα σου.

-        

-        Άλλο λοιπόν δεν έχεις καπετάνιε μου, από χαρά να λησμονείς και να θυμάσαι την εικόνα μου και έτσι μανιασμένη.

-Γι΄αυτό σώπα, μη μιλάς και πιες από το αλάτι μου δαγκώνοντας τα χείλη σου και μπήξε τα νύχια σου στη κουπαστή όπως ο φίλος σου ο Καββαδίας.

Φωτογραφία:

Εναλλαγές χρωμάτων κατά το ηλιοβασίλεμα, Ινδικός Ωκεανός πλησίον Sunda strait μεταξύ των νησιών Sumatra και Java, σε ταξίδι από Saldanha Bay, South Africa για Xingang, China.

ΣΚΑΡΙ

Ορθό καταμεσής του λιμανιού σε ένα χωνάκι εγκλωβισμένης θάλασσας καρφωμένο σκαρί ανοιγμένο διάπλατα στο χρόνο και η σημαία ψήνεται τρελή πληγή με φτερά που σπαράζουν κατεβασμένα ξεσχισμένο φέρετρο από κραυγές πουλιών, και η βροχή γλάρων που ροκανίζει το βοδίσιο χωρίς στύση σκαρί και η σαλαμούρα χταποδιών πηχτή από φύκια και οι γελαστές σαρδέλες στα σχισμένα τα δίχτυα πλέκουνε κόμπους πλεκτάνες για γέννες…

όλα, κουρελιασμένη οργή στο κύμα ξαπλωμένη.

Μήτε κρύο μήτε ζέστη…

ανάθεμα σκουριάς στα σπλάχνα

σπαράζει η ανοιχτή θάλασσα

η πιο όμορφη γυμνή…

"ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΕΡΙΑ

-Με ένα σάλτο στα ξάρτια

κόντρα στο αλάτι τα στήθια

και σαν φρικτά φαντάσματα

της τρικυμίας οι δίνες

φθίνουν ασφυκτικά

τα αναδιπλωμένα κύματα σου

όνειρα χτικιά, θάλασσα.

-Στεριάς σάρκα -μου λες-

μες στο αλάτι της θάλασσας, γεύμα.

-Όχι-σου απαντώ-

μια θαλασσογραφία είμαι και εγώ,

λεκέδες από λιόξανθους αφρούς,

γλύφω στην ακρογιαλιά το αλάτι σου,

και σε αγαπώ και σε μισώ...

-Κρύο μετάλλευμα είσαι στεριά,

και εγώ ένα μπλε που εκπέμπει ροή,

σε ορίζοντα άπλετο χωρίς λαγούμια όπως εσύ.

-Υδρόβιων σημεία είσαι θάλασσα

που γεννώνται ανέραστα,

χωρίς οξυγόνο, χωρίς το πάθος του έρωτα.

-Ας δουλέψουμε τότε,

με όλες τις δυνάμεις της φύσης

που και στους δυό μας ενεργούν ακατάπαυστα,

αυτό ίσως να είναι το κλειδί του έρωτα μας.

-Η Παλίρροια και η άμπωτη-πετάγεται ο αγέρας-

Είναι ρόδακες χειλέων

που σας φιλούν και σας καλούν,

τον έρωτά σας να αποδεχτείτε,

αγρότη και ναυτικού κοινό ανάθημα

στο Άφωνο «Σίγμα» σου, στεριά,

και στο υγρό σου «θήτα», θάλασσα,

ιχθυοτροφείο αέναης αγάπης.

video