Από το βιβλίο : Ζώα άγρια
& οικόσιτα
(από την ενότητα: Διδαχτικές
ιστορίες από την ανάποδη)
-Μπαμπάκο γιατί είμαι
έτσι;
-Γιατί δεν έχεις μάνα
junior.
-Και πως γεννήθηκα τότε
ρε πατέλα;
-Δεν γεννήθηκες,
νυχτερίδα σε έφερε.
-Δεν είμαι αγγελάκι να
πιστεύω σε συλλήψεις χωρίς σεξ, μίλα μου ρε πατέρα, πώς να πιστέψω ότι εσύ το πρότυπό
μου δε γνώρισες την σεξουαλική μαγεία μέχρι σημείου να βιάσεις και να αφήσεις
έγκυο την πιο σκληροπυρηνική παρθένα γυναίκα…ε;
-Αγορίνα μου, μιας και
εδώ δεν λέμε ψέματα, μόνο αλήθειες που πάντα πονάνε και γι αυτό είναι κόλαση
εδώ και εγώ ο βασιλιάς της, πρώτα σε εσένα το μονάκριβό μου θα πω την ιστορία
μας…εδώ δεν υπάρχει σεξ που γεννά ζωή. Μόνο σαδομαζοχιστικές παρτούζες ηδονής
και μόνο αυτό. Έτσι όλοι εμείς στην κόλαση και εσύ ως πριγκιπόπουλο που θα αναλάβεις
την εξουσία της κάποια μέρα δεν θα υπήρχαμε αν δεν υπήρχε ο κήπος της Εδέμ και
το προπατορικό αμάρτημα.
Πρόσεξε λοιπόν…τους
ανθρώπους τους έφτιαξε καλοκάγαθος Θεός μαλακούς, ευαίσθητους σε όλα τρυφερούς
και εμάς αργότερα τα ιερατεία τους, αναίσθητους, υποχείρια όλων των σαρκικών
ορμών, φιλήδονους κυνηγούς και άσχημους, κακάσχημους τραγόμορφους με πέλματα
διχαλωτά, νύχια τρομερά και βρωμερή ανάσα. Και από εκεί ξεκινάν όλα και η δικιά
μας ιστορία επίσης.
Στη γη, λένε στα παιδιά της ηλικίας σου ότι ο
πρόγονος γεννήτορας της φυλής μας-που τον έλεγαν φίδι-ήταν ο κακός μπαμπούλας ο
αυτουργός όλων των δεινών που βρήκαν την ανθρώπινη φυλή. Το πρώτο ψέμα που τους
λένε και μάλιστα τόσο καλά, από όλες τις κατευθύνσεις, που το πιστεύουν μέχρι
να πεθάνουν.
Οι θρησκείες με τα ιερατεία τους, που τόσο μας
έβαλαν στο μάτι, είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στις νευρώσεις και τη μέθεξη της
προσευχής, της ζάλης και του φόβου του κακού, που φυσικά είμαστε εμείς. Η
περιστροφή δηλαδή των ευθυνών τους, δημιούργησε μια ρουφήχτρα που έδειχνε εμάς
ως υπαίτιους όλων των ενδόμυχων επιθυμιών, των καταπιεσμένων πόθων, που έγιναν
αδιόρθωτες νευρώσεις.
Έτσι για τον απόλυτο έλεγχο των ανθρώπινων
ψυχών, έδωσαν ύλη ακόμα και στον φόβο και μας έβαλαν κάτω από τη γη. Οι ψυχές
έτσι των όμορφων δίκαιων εξαγνίζονται, ενώ των διεστραμμένων και κακών
παρασύρονται δια του ρεύματος της αμαρτίας μέσα στη γη, στην πύρινη κόλαση. Μια
δίνη δηλαδή που δημιούργησαν, με μόνο σκοπό την χαλιναγώγηση, την υποταγή στο
δήθεν φως της αθανασίας, οδήγησε τη γη να υποταχθεί στον πόθο του παραδείσου
και τον φόβο της κόλασης. Αφού λοιπόν φουσκώνουν όλα τα μυαλά από την παιδική
ηλικία με αυτές τις νευρώσεις, κατάφεραν μέσα από αυτή τη μαζική υστερία να μας
εξοστρακίσουν εδώ. Όχι βέβαια ότι έχουμε άγχος, αφού γνωρίζουμε μόνο εμείς σε
πια πλευρά είμαστε και ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Και μη ξεχνάς junior,
ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι που έχουν μπερδέψει το νόημα του παραδείσου, πουλάν
την ψυχή τους στον διάβολο για χαρές της εφήμερης ζωής τους.
Αυτοί οι μαλακοί και ευαίσθητοι, ξέρεις πόσο
εύκολα αφήνονται έρμαια στις ροπές και στις τάσεις τής φθαρτής ανθρώπινης τους
φύσης; Πώς αγριεύουν τόσο οι άνθρωποι και καταντούν τον επίγειο παράδεισο την
αληθινή τους κόλαση; Πώς, μεμιάς γίνονται ανθρωπόμορφα τέρατα, πού άλλος με
κεφάλι γαϊδάρου, άλλος λιονταριού, άλλος πιθήκου, τρέχουν να προλάβουν να πιούν
το αίμα των συνανθρώπων τους;
Όταν πας στο σχολείο των
τελωνίων μας junior θα δεις ότι οι εκπαιδευμένοι λοκατζήδες μας, οι λεγεώνες
των πονηρών πνευμάτων μας, είναι αγνές παρθένες ψυχούλες μπροστά στους
ανθρώπους μασκαράδες.
Έτσι λοιπόν γιόκα μου και μονάκριβέ μου, σε
γέννησα. Ήμουν σε κυνήγι ψυχών μια κάταχνη βραδιά που στη γη, όπως συνήθως, τα
φουσκωμένα θέλω ήταν στο Ζενίθ τους. Και ενώ στις αβύσσους της κολάσεως γύριζα
και γεμάτο το καλάθι μου ήταν από σορό πεπτωκότων πνευμάτων, άκουσα το βογγητό Αυτής,
που έμελλε να είναι η μητέρα σου. Κρατούσε με τα χέρια της τον λαιμό της και
μούγκριζε στο έδαφος ψιθυριστά. Νέα και όμορφη ήτανε.
-Πονάς πολύ από τη
μαχαιριά; Τη ρώτησα όσο τρυφερά μπορούσα μιας και φυσικά με γνώρισε και άρχισε
να τρέμει περισσότερο.
-Ναι, ο πόνος φοβερός,
τέλειωσα, πάει πια.
Πνίγομαι...το αίμα
τρέχει ποτάμι ...μη με πάρεις ακόμη σε παρακαλώ, δεν είμαι έτοιμη να πεθαίνω…
-Κανείς δεν είναι
έτοιμος, αλλά προσφέρεις την ψυχή σου για αυτή σου την επιθυμία;
Ναι, σου δίνω την ψυχή
μου, να, εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί μένει η οικογένειά μου, ο άνδρας και τα
δυο παιδιά μου, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Κάνε να είναι όνειρο και να ξυπνήσω
και να τους ξαναδώ.
Ήταν η κλασική περίπτωση
στην δουλειά μου:
Φόνος-εκπληρώνω επιθυμία-αρπάζω ψυχή.
Ήταν Τσικνοπέμπτη και
απροκάλυπτα είχαν γεμίσει τη γη οι μασκαράδες, οι μεθύστακες, οι βιαστές και οι
φονιάδες.
Τέτοια βραδιά κάθε λογική γυναίκα δεν ξεμυτίζει από το σπίτι της.
Αυτή η γυναίκα έχει κότσια, σκέφτηκα. Θα την βοηθήσω να αμαρτήσει περισσότερο.
Αίφνης σκέφτηκα να της
χαρίσω την ψυχή που μου παρέδιδε, με αντίδωρο ένα παιδί. Εσένα.
Με το γοητευτικό χαμόγελο
του εραστή αποπλανητή, την αγκάλιασα και μέσα σε λάβα πάθους και σε κώνους
στάχτης ζευγαρώσαμε.
Μετά την ανίερη πράξη, έφυγα αφήνοντας πίσω μου τη γη να
τρέμει και τα ηφαίστειά της να ξεφυσούν εκατομμύρια τόνους διοξειδίου του
άνθρακα.
Ήταν μια έξυπνη συμφωνία.
Αυτή κέρδιζε την ψυχή της και εγώ ένα παιδί αλλά -ω τι ευτυχία!-και την ησυχία
μου από της γυναικείας ψυχής την αιώνια μουρμούρα στην κόλαση, δηλαδή κέρδισα
και την ησυχία στο παλάτι μου.
Έτσι γεννήθηκες εσύ junior, ο πρίγκηπας του
σκότους που θα κυριαρχήσει και για χίλια χρόνια στη γη, γιατί οι άνθρωποι δεν
βάζουν διόλου μυαλό από τα παθήματά τους, που η αποκάλυψη σάπιζε
προειδοποιώντας τους.
Και ο Ιωάννης ήξερε πολύ καλά τι έγραφε.
“Και όταν άνοιξε την
πέμπτη σφραγίδα, είδα από κάτω από το θυσιαστήριο τις ψυχές των σφαγμένων
εξαιτίας τού λόγου τού Θεού, και εξαιτίας της μαρτυρίας που είχαν. και έκραζαν
με δυνατή φωνή, λέγοντας: Μέχρι πότε, ω Κυρίαρχε άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις
και δεν εκδικείσαι το αίμα μας από εκείνους που κατοικούν επάνω στη γη; Και σε
κάθε έναν δόθηκαν λευκές στολές, και τους ειπώθηκε να αναπαυθούν ακόμα λίγο
καιρό, μέχρις ότου συμπληρωθούν και οι σύνδουλοί τους και οι αδελφοί τους,
αυτοί που πρόκειται να φονευθούν όπως κι αυτοί.”
…
Αποκάλυψη 6:9-11
video
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου