Η ΑΝΗΦΟΡΑ

Η ΑΝΗΦΟΡΑ

Κάθε λογής ανηφόρα είναι πάντα η μία όψη, γιατί από τη ζωή προέρχεται και η ζωή κάθε άλλο παρά επίπεδη είναι.

 Όλοι μας εκστομίσαμε βογγητά και ύβρεις στη κάθε ανάβαση μα πάντα η ανταλλαγή με τη κατηφόρα  αποζημιώνει  την προσμονή. Το κάθε ταξίδι προσμένει άλλωστε, αυτή την ανταλλαγή.  

Η πιο διάσημη ανηφόρα είναι αυτή του έρωτα , η πιο πολύπλοκη ανεξερεύνητη και  με την πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή .Για άλλους είναι  μια μόνιμη ανάβαση αυτή η διαδρομή και για πολλούς μια  διαδρομή χωρίς ανηφόρα με μόνιμη κατηφόρα κατευθείαν σε ανοιχτά σκέλια  χάνοντας την ελπίδα της κορυφής που η κάθε ανάβαση κατακτά με ιδρώτα για να φτάσει ο ορειβάτης εντέλει, στην ποθητή κορύφωση.

…

Κακοτυχίες, αναποδιές κι όλη η παρέα σας,

κοπιάστε στο τραπέζι μου…

σήμερα ξύπνησα μεγαλόψυχος…

…

ΣΩΜΑ

Εξασφάλιζα ασφαλές περιβάλλον εργασίας  με σώμα γίγαντα σφυρηλατημένο με ασκήσεις κυκλώπειου βάρους, υπομονής και επιμονής , με διατροφή λέοντα, χτίζοντας όγκο με καλούπια μυϊκού ιστού που βρυχάται, σε μια ηλικία ωμή,  με ψευδαισθήσεις αθανασίας τυλιγμένη. Ζούσα τις νύχτες ως μονομάχος  γευόμενος σαν λεία, το δέος των τρωτών.
Και ύστερα… ο χρόνος.  Χρησικτησία ηλικίας, που ξεφούσκωσε το νεανικό το σφρίγος  και το μόνο που άφησε  ήταν ένα κορμί σαμπρέλα με χαραγμένες πάνω του,  άγριες στιγμές σε ζωώδικες ρυτίδες. Στεροειδή από το Χαρτούμ μπορεί και από την Χιμάρα,  έβραζαν είκοσι χρόνια μέσα μου, φουσκώνοντας τα τείχη. 

Ένα κενό το αυγό και διάφανο το τσόφλι. 

Η έκπτωση μιας φιλοσοφίας της ζωής  που έλιωσε μαζί με τον ιδρώτα σαν κηροζίνη  με ένζυμα και ηλεκτρολύτες,  στο κενοτάφιο , ψηφιδωτών γυμναστηρίου. Τώρα,  με την υπομονή Μανδαρίνου  καλλιγραφώ στα μεσοδιαστήματα  των μικρότερων στιγμών της ζωής,  σιωπηλές εντολές  για την αναστροφή του χρόνου