«Ημερολόγιο Παγετού Βίο-Καλλιεργητή»

Για εμένα, η ομορφιά του χιονιού σημαίνει τίποτα. Και τίποτε σημαίνει τίποτε. Πόσο λυπηρό, πόσο παράλογο είναι τόση ψεύτικη λευκή ομορφιά να γεννάει θαυμασμό. Αυτός που βρίσκει κάτι όμορφο στον χιονιά, δεν έχει σημασία τι, μου γεννά τουλάχιστον την περιέργεια αν μόχθησε ποτέ σκάβοντας τη γη. Σχετικά ασφαλής στο ζεστό σπίτι του με τρόφιμα συσκευασμένα γεμάτο, δεν έχει καταλάβει ότι ούτε σπέρμα μήτε έμβρυο μήτε φυτό και δένδρο τον αναπολούν.

Γι αυτό μην ακούτε τη λέει ο χιονιάς στα ζώα στα φυτά στα δένδρα, ο χιονιάς ζηλεύει την κύηση και την καρποφορία. Ζηλεύει επειδή ξέρει ότι δεν είναι καν χώμα. Ότι το χιόνι του είναι μια ψευδαίσθηση, μια πρόσκαιρη άχνη που θα γίνει λάσπη. Ότι δεν θα γεννήσει ποτέ καρπούς και αυτό είναι η πιο σοβαρή κατηγορία. Η αλήθεια του βρίσκεται στην άσπρη παγωμένη ομορφιά, ανταρτική σάρκα που προσκαλεί να την αγγίξεις και σαν παιδί να παίξεις, ώσπου να παγώσει το αίμα σου στις φλέβες. Η αλήθεια της ομορφιάς του είναι βαθιά αποκαρδιωτική, όπως όλες οι αλήθειες χωρίς νόημα μέσα στο απέραντο τοπίο του έρωτα που τροφός του είναι η ομορφιά της σάρκας.

Το χιόνι προδίδει τον λαγό γι’ αυτό το αίμα λεκιάζει τη παγωμένη σάρκα του, το χώμα είναι κάθαρση, γι’ αυτό ρουφά το αίμα του στρατιώτη και τον ιδρώτα τον δικό μου.

video