«Το Σπιτάκι»

Όταν ο χώρος σύμπας ισορροπεί, ο άνθρωπος λυτρώνεται λένε οι σοφοί.

Γεννήθηκα γίγαντας υπερμεγέθης και ως αλλόκοτο βρέφος δεν εισήλθα ποτέ σε ένα τόσο δα μικρό σπιτάκι των μυστικών και της αποδοχής. Όλες οι χωρικές δυνάμεις έδιναν μάχη ενάντια στη τιτάνια εικόνα μου, μάχη ενάντια στην προοπτική που διαμόρφωνε τον κόσμο ολόγυρά μου. Έγινα βέβαια υπερβολικά ατάραχος, πορευθής ως νέος εν παντί τόπο νάνων, αλλά αναζητούσα μονάχα αυτό... ένα μικρό παιδικό σπιτάκι, μια αναπαράσταση εικόνας των παιδικών ειδώλων, που διέδιδαν με περιελιγμένα παραμύθια όλοι γύρω μου.

Γέροντας αν υπάρξω,

ελπίζω σαν βρώσιμο απαγορευμένο καρπό, ενάντια στην γενετήσια μου αντίφαση

σ’ ένα σπιτάκι τέτοιο να καταλύσω…

ΚΑΘΕΤΟ ΥΨΟΣ

Το ύψος μου ήταν τόσο μεγάλο!

Μόνο σκυφτός μπορούσα να περπατώ.

Τόσοι άνθρωποι μέσα σε υπόγεια

και δεν είναι τόσο η απόσταση από το χώμα

όσο η ειρωνεία του ουρανού

που με στοίχειωνε και παραμέριζε

κάθε συναπάντημα.

Ωστόσο,

μην ξεγελαστείς από την κάθετη απόσταση,

όταν η δύση λυντσάρει τους ίσκιους

είμαστε συνυπεύθυνοι.

Η απόσταση είναι τεχνητή.

,,,

Dedicated to my friend

Wanda Lu Paxton

...

Music:

Virginia Claire Plyler-Maziarka

If any of my picking buddies want to learn this it could be a fun duet. Am to G.

Wanda Lu Paxton

…