«Απολογισμός εορτής Αθανασίου»

Κατά την σημερινή ονομαστική εορταστική σπονδή, η επίσκεψη του δαίμονα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα.

Ο δαίμων αυτός, ήταν ένας αγαθός και αληθινά όμορφος Δαήμον και αν και μειράκιον, νέος κάτω των είκοσι ετών δηλαδή, φορούσε τρίβωνα, το αρχαίο αυτό τραχύ Σπαρτιάτικο ιμάτιο, σε αντίθεση με τους σημερινούς τρυφηλούς καλλωπισμένους δαίμονες, που κορδωμένοι πάνω σε τακούνια ρίχνουν προς όλες τις κατευθύνσεις λοξές υποτιμητικές ματιές.

Σέρβιρα κρασί με αλάτι και όταν τον ρώτησα, πως και από δω, απάντησε ότι λάτρευε την Αθήνα και καυχήθηκε πως ποτέ δεν έφυγε από την αγορά της.

Έκπληκτος τον ρώτησα πως είναι δυνατόν να μην έφυγε ποτέ, ενώ έχει αλλάξει τόσο και καμία σχέση δεν έχει με την αρχαιοελληνική μεγαλοπρεπή αγορά, με αγάλματα, βωμούς, περιστύλια, πλατάνια, ναούς και τεράστιους κίονες. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει, να επέζησε ως δαίμονας μορφωμένος, από την οργή των φανατικών Παυλιστών οι οποίοι κατέστρεψαν τα αγάλματα και τους αρχαίους ναούς με την δικαιολογία να τον διώξουν, μαζί με όλα τα δαιμόνια και να σταματήσουν έτσι το Ελληνικό πνεύμα.

Το μόνο που κατάφεραν, απάντησε, ήταν από απολλώνιο φως να με παραποιήσουν σε μέγα φόβο, κακάσχημο κλέφτη των ψυχών, σκότος ισκιοβόρο και από φόβο οι άνθρωποι να αγαπούν το νέο μεσσία τους.

Κατά τα άλλα αν και τόσο αρχαίος, ήταν γνώστης της κοινωνικοπολιτικής σημερινής κατάστασης και των γεωπολιτικών παιγνιδιών. Αυτή η συζήτηση όμως θα μείνει μυστική, όπως υποσχέθηκα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα έχουμε νέους βομβαρδισμούς κι ας αναλογιστούμε την άποψη του Σωκράτη, ότι πρέπει να κοιτάξουμε πρωτίστως τα εδώ, δηλαδή να βελτιώσουμε εμάς για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που κοινωνεί οίνου σοφίας και όχι βόμβες.

-Δώδεκα έφτασε η ώρα-μου είπε- ξεμπέρδεψα και με εσένα, φεύγω Αθανάσιε. Σε χαιρετώ με αυτό που υιοθέτησε και ο διαπρεπής Κύπριος φιλόσοφος ο Δημώναξ. Το «ελεύθερον όστις ούτε ελπίζει τι, ούτε φοβείται τι»

-«ελεύθερον όστις ούτε ελπίζει τι, ούτε φοβείται τι» Ααα!! Καζαντζάκης είπα.

-Όχι!! Και πάλι όχι! Απόφθεγμα που ο Ν. Καζαντζάκης έβαλε να χαράξουν στον τάφο του ως δήθεν δικό του ενώ Εγώ, ως ο κύπριος φιλόσοφος Δημώναξ, αναφώνησα. Λοιπόν από το εορτολόγιο σου εξέρχομαι τώρα. Έφτασε λοιπόν η ώρα για να απέλθωμεν, εγώ μεν για να αποθάνω, εσείς δε για να ζήσετε. Ποιος όμως από τους δυο πηγαίνει σε καλλίτερο μέρος μόνον ο Θεός γνωρίζει.

-Ααα, Σωκράτης! είπα.

-Ναι, αυτό δεν μπορέσαν να το αλλοιώσουν.