GIF. A Haiku from artwork.

GIF-Art Minimal- Cinemagraph

«Ο ποιητικός χώρος εκτός του λόγου, μπορεί να εκφραστεί τόσο με το χρώμα, 

το οποίο δύναται να «προχωρεί» ή να «βαθαίνει» όσο και με το σχήμα, 

έτσι ώστε να μετατρέπεται σε ένα «ον που κυματίζει στον αέρα»»

Ο συνδυασμός Παραδοσιακών τεχνικών (φωτογραφίας, ζωγραφικής, κίνησης, μέσα σε ένα ηχητικό περιβάλλον) με την ψηφιακή τέχνη δημιουργεί νέες συναρπαστικές δυνατότητες.

Όσο πιο ανοικτό «βλέμμα» έχει ο δημιουργός και ως προς τα άλλα είδη εικαστικής, ηχητικής, κινητικής και γραπτής δημιουργίας τόσο πιο ουσιαστικά πλησιάζει το κέντρο της έκφρασης που ως ενιαίο σύνολο των ανθρώπινων αισθημάτων, προσφέρει διαφορετικούς βαθμούς προσέγγισης.

Ανεξάρτητα από το αν είναι κάποιος επαγγελματίας σχεδιαστής, φωτογράφος ή απλά ένας ερασιτέχνης, έχει την δυνατότητα μέσω της ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής ή το κινητό τηλέφωνο, όπως το iPhone, και με το Adobe Photoshop ή άλλο λογισμικό επεξεργασίας φωτογραφιών, να συνδυάσει εικόνες σε διαδοχική κινούμενη σειρά.

Αυτό το μέρος της μεταλλαγής της στατικής ζωγραφικής σε εικαστική αφήγηση μέσω των GIF (Graphics Interchange Format)  τεχνικών, αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον εικαστικό πείραμα.

Με μια μερικώς κινούμενη φωτογραφία (Cinemagraph, συχνά σε μορφή gif) δημιουργείται η δυνατότητα σκηνοθεσίας μιας bonsai ιστορίας, πάνω στην σκηνή του στημένου κάδρου. Σε μια σταθερή εικόνα ενός έργου που έχει γεννηθεί με παραδοσιακά μέσα, μέσω της κίνησης, δημιουργούνται νέες εκφραστικές δυνατότητες.

Έτσι πάνω στον χώρο του καμβά, η συνύπαρξη, χρώματος, σχεδίου, κίνησης και της νέας διάστασης του χώρου που προσδίδει η τοποθέτηση των κινούμενων φορμών, δίνει νέες διαστάσεις στο έργο τονίζοντας στοιχεία του,  ένα σημαντικό στιγμιότυπο, ή χτίζοντας πάνω του μια ιστορία.

Αυτή η «ανάγλυφη απεικόνιση», αποδίδει μια νέα υποκειμενική αισθητική αντίληψη του δημιουργού, μια «ποιητική εικόνα» που απευθύνεται «ακαριαία» στις άμεσες οπτικές και συγκινησιακές ανάγκες μέσω της επανάληψης, ως Art Minimal ή τέχνη του ελάχιστου.

 Σήμερα, ειδικά διαμορφωμένοι χώροι σε όλο τον κόσμο, φιλοξενούν πολυμεσικές εγκαταστάσεις στις οποίες ο δημιουργός συνδυάζει με οπτικά ερεθίσματα την εικόνα, τον λόγο, την κίνηση, τη μουσική και γενικά τον ήχο, με την εικαστική πλέον χρήση της τεχνολογίας, αυτό που ανέφερε ο Ξενάκης, με τον όρο «πολύτοπα» (Ο όρος έχει και μαθηματική σημασία, λειτουργώντας ως αναφορά στα πολύτοπα της ευκλείδειας γεωμετρίας)

 Άλλωστε και αυτή η δυνατότητα μέσα από τις σύγχρονες τεχνολογικές εφαρμογές, ρέει και αποκαλύπτει, διαβρώνει και καυτηριάζει, παιχνιδίζει με τα αισθήματα και τη λογική, το παράλογο και το παράδοξο, αλλά και  και ως «εύκολος στολισμός»  δημιουργεί νέους προβληματισμούς.

(Βλέπε:   http://fractalart.gr/eikonopoiisi/)

Όταν αφετηρία είναι η ποίηση ως ο αμεσότερος τρόπος μετάδοσης ενός μηνύματος και οι εκφραστικές δυνατότητες της μουσικής και της εικόνας χρησιμοποιούνται αντιστικτικά, αλληλοεπιδρούν στην δημιουργία ενός σύνθετου θεάματος-ακροάματος και το αποτέλεσμα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ο συγκερασμός αυτός διδάσκεται με ειδικό τρόπο και στα μαθήματα για τεχνικές ενεργοποίησης της φαντασίας. Η εικαστική τέχνη στην εικο-ποιηση, οπτικοποίηση, καλείται όχι να μεταλλάξει (transposer) την ποιητική υφή σε εικαστική, αλλά να προσφέρει και νέες μορφές αισθητικών συγκινήσεων.

Με την ουσιαστική αξιοποίηση της τεχνολογίας, η σύντηξη του ποιητικού λόγου, όπως και η συστέγασή του τόσο με την ζωγραφική, τη φωτογραφία και το ηχητικό περιβάλλον στοχεύει σε μια πρωτότυπη και πολύμορφη επικοινωνία με το κοινό. Αναμφίβολα κάθε έργο τέχνης περιγράφει τα τοπία της ψυχής των δημιουργών και δέχεται βέβαια ποικίλες ερμηνείες, ερμηνείες ανάλογες με τη διάθεση και τον ψυχισμό του ακροατή-αναγνώστη. Οι αναγνώστες-ακροατές μπορούν να ανακαλύψουν αρκετά κλειδιά για την αποκωδικοποίηση των συμβόλων και των δύσκολων-υψηλών εννοιών-και από αυτή την άποψη η οπτικοποίηση επιτρέπει να πλησιάσουν τον ποιητικό λόγο και οι μη «επαΐοντες» με την ποίηση. Αποτελεί έτσι και ένα σπουδαίο εκπαιδευτικό εργαλείο το οποίο μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά στην προσέγγιση της ποίησης και λογοτεχνίας από τους μαθητές και μάλιστα με τη δική τους συμμετοχή-δημιουργία, με ζωγραφική, φωτογραφία μουσική και αφήγηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι μέσα από αυτόν τον διάλογο που ανοίγει ο δημιουργός, άλλοτε αντιπαραθέτοντας και άλλοτε βυθίζοντας το εγώ του στις πραγματικότητες αποκαλύπτει τα μορφικά στοιχεία και τις σχέσεις με ότι τον περιβάλλει συνδυάζοντάς τα με το χωροχρονικό πλαίσιο της γραφής.

«Atelier dead ideas»

Άλλωστε αυτή η προσπάθεια μέσα από τις σύγχρονες τεχνολογικές εφαρμογές, ρέει και αποκαλύπτει, διαβρώνει και καυτηριάζει, παιχνιδίζει με τα αισθήματα και τη λογική, το παράλογο και το παράδοξο και ως νοητικό οπλοστάσιο μπορεί να εκραγεί διαλύοντας και τον ίδιο τον δημιουργό ή καλύτερα τον οπτικο-ποιητή που δεν θα ιχνηλατήσει με ιερότητα το ποιητικό μονοπάτι.

«Pharmaceutical industry»

Graphics Interchange Format

Γραφικά υπολογιστών.

(Βικιπαίδεια)

Graphics Interchange Format (GIF) ονομάζεται μέθοδος συμπίεσης ή/και κωδικοποίησης γραφικών στους υπολογιστές, καθώς και ο αντίστοιχος τύπος αρχείου (μορφότυπο) εικόνας που παράγεται μέσω αυτής. Αναπτύχθηκε από την αμερικανική εταιρεία CompuServe και παρουσιάστηκε το 1987. Για αρκετά χρόνια ήταν ο πλέον διαδεδομένος τύπος γραφικών. Διακρίνονται δύο εκδόσεις αρχείων GIF: η αρχική έκδοση GIF87a του 1987 και η νεότερη βελτιωμένη έκδοση GIF89a που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 1989. Υποστηρίζει μέχρι 256 χρώματα, με 1-8 bits ανά pixel, καθώς και δυνατότητα αποθήκευσης πολλαπλών εικόνων στο ίδιο αρχείο. Η συμπίεση εικόνων GIF γίνεται με χρήση του αλγορίθμου Lempel-Ziv-Welch (LZW). Το γεγονός πως η συγκεκριμένη μέθοδος αποτελούσε μέχρι το 2003/4 ευρεσιτεχνία κατοχυρωμένη τελικά στην εταιρεία Unisys, αποτέλεσε αιτία νομικής διαμάχης της με την CompuServ, όταν από το 1994 η Unisys απαιτούσε αμοιβή για τη χορήγηση άδειας στη χρήση αρχείων GIF.

PNG

Portable Network Graphics (PNG) σχεδιάστηκε ως υποκατάστατο για τη μορφή GIF, προκειμένου να αποφευχθεί πιθανή παραβίαση των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας Unisys »για την τεχνική συμπίεσης LZW. [28] PNG προσφέρει καλύτερη συμπίεση και περισσότερα χαρακτηριστικά από ό, τι GIF, [40] animation είναι η μόνη σημαντική εξαίρεση. PNG είναι πιο κατάλληλη από GIF σε περιπτώσεις όπου η αληθινή-έγχρωμη απεικόνιση και τη διαφάνεια άλφα απαιτούνται.

The Graphics Interchange Format (better known by its acronym GIF /ˈdʒɪf/ jif or /ˈɡɪf/ ghif) is a bitmap image format that was developed by US-based software writer Steve Wilhite while working at the internet service provider CompuServe in 1987[1] and has since come into widespread usage on the World Wide Web due to its wide support and portability.

The format supports up to 8 bits per pixel for each image, allowing a single image to reference its own palette of up to 256 different colors chosen from the 24-bit RGB color space. It also supports animations and allows a separate palette of up to 256 colors for each frame. These palette limitations make the GIF format less suitable for reproducing color photographs and other images with continuous color, but it is well-suited for simpler images such as graphics or logos with solid areas of color.

GIF images are compressed using the Lempel–Ziv–Welch (LZW) lossless data compression technique to reduce the file size without degrading the visual quality. This compression technique was patented in 1985. Controversy over the licensing agreement between the software patent holder, Unisys, and CompuServe in 1994 spurred the development of the Portable Network Graphics (PNG) standard. By 2004 all the relevant patents had expired.

Ο «ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ» ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ.

«Η Χιονάτη δεν θα δαγκώσει το μήλο»

Στα λεξικά των αρχών του 20ου αιώνα δεν ανευρίσκεται η λέξη «αισθητικός». Το επάγγελμα αυτό όπως και το ινστιτούτο ομορφιάς αποτελούν καινοτομίες των αρχών του 20ου αιώνα. Η Helena RRubinstein, ταξιδεύοντας μεταξύ Ευρώπης και Αυστραλίας, δημιούργησε μια κρέμα προσώπου και στη συνέχεια σειρά προϊόντων ομορφιάς για το πρόσωπο και το σώμα. Τα ινστιτούτα αισθητικής που ίδρυσε στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στις ΗΠΑ εγκαινίασαν από τη δεκαετία του 1910 ένα διεθνές πρότυπο το οποίο θα μαζικοποιηθεί τις επόμενες δεκαετίες.

Η αγορά αυτή της ομορφιάς θα διευρυνθεί με τη διαφήμιση και τα γυναικεία περιοδικά, όπου θα διατυπώνεται και θα διαδίδεται ο κανόνας ομορφιάς της κάθε εποχής.

Η ανάγνωση του γυναικείου τύπου, δείχνει τη συνεχή τάση εξαΰλωσης της γυναικείας σιλουέτας που παραπέμπει στο γράμμα «Ι» , ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ερωτισμός και η ομορφιά γίνεται όλο και περισσότερο προκλητική.

Με την εφεύρεση του κινηματογράφου κατασκευάζεται ένας καινούργιος κόσμος ηρώων και προτύπων. Η «Βιομηχανία των ονείρων» του Χόλυγουντ παράγει μια σειρά σταρ, βεντέτες, μορφές παραδειγματικές που λειτουργούν ως πρότυπα.  Η «φωτογένεια» είναι τώρα σημαντική παράμετρος της ομορφιάς ενώ η σωματική αισθητική ανανεώνεται μέσα από τον τρόπο που δείχνουμε και κινηματογραφούμε το σώμα και το πρόσωπο. Μέσα στη δεκαετία του ΄20 εξάλλου εμφανίζεται η νέα μόδα των διαγωνισμών ομορφιάς (καλλιστείων) με πολλές «Μις» να συνωστίζονται στην εφήμερη δημοσιότητα.

Η καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Χριστίνα Κουλούρη, χαρακτηριστικά τονίζει για τις τάσεις που κυριαρχούν σήμερα:

Η ομορφιά δεν είναι ένα κληρονομικό προνόμιο , μπορεί να κατακτηθεί, μαζικοποιείται, εκδημοκρατίζεται και όλοι έχουν την δυνατότητα να την κατακτήσουν.

Οι στατιστικές στην αγορά των καλλυντικών μας αποκαλύπτουν ότι δεν είναι πλέον προνόμιο μιας κοινωνικής τάξης, ενώ η πλαστική χειρουργική προσφέρει «ομορφιά για όλους» και καταργεί την ομορφιά ως αποκλειστικό προνόμιο της φύσης.

Η ομορφιά επεκτείνεται πλέον σε μεγαλύτερες ηλικίες , μέσω των αντί-γηραντικών προϊόντων -και στο αντρικό φύλο με τις σειρές καλλυντικών για άνδρες. Η ευθεία σύνδεση ομορφιάς και νεότητας διαταράσσεται, η ομορφιά γίνεται προσιτή και ο καθρέπτης επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη επένδυση στην εξατομικευμένη εικόνα της.

Δώσαμε την ευκαιρία μέσα στην αυτάρεσκη πορεία μας, τόσο στους αλλοδαπούς βασιλείς να αποπειραθούν να χτίσουν τα ανάκτορά τους πάνω στην Ακρόπολη, όσο και στους απογόνους τους να παίζουν με τα ίδια τα εθνικά σύμβολα. Ελικόπτερα βοήθειας της κ. Μέρκελ πάνω από την Ακρόπολη, η Αφροδίτη της Μήλου να ζητιανεύει και οι κυβερνώντες να χαίρονται που δανειστήκαμε από το ΔΝΤ το νόμισμα για το βαρκάρη.

Οι ιστορικοί κύκλοι, μας αποκαλύπτουν περίτρανα, την επανάληψη της αυτοχειρίας μας. Το δυστύχημα της διαδρομής μας διδάσκει ότι φωνάζουμε στις διαδηλώσεις και στο μηντιακό Λεβιάθαν, αλλά δεν τιμωρούμε τους εκπροσώπους-προδότες-που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Το έλλειμμα της αντιπροσώπευσης μας, έγινε εξόχως τοξικό και ως περιττό έξοδο πρέπει να σβήσει. Και ο απλός Έλληνας σήμερα, περισσότερο από ποτέ, προδομένος, πουλημένος, καταπληγωμένος δέχεται μέσα στο σπίτι του ύβρεις από έναν βοεβόδα «μη με ακουμπάς βρωμιάρη Έλληνα». Αυτό πλέον δεν είναι εγκλωβισμός σε ψυχικά αδιέξοδα που αλλοτριώνουν