ΆΛΛΟ ΕΝΑ ΣΥΜΜΑΖΕΜΑ… Θανάσης Πάνου

Είμαι παλαιών αρχών τύπος, 

της κλασικής ροκ και της τζαζ μουσικής, 

της ανάγνωσης ενός καλού βιβλίου 

μπροστά στο αναμμένο τζάκι.

 Όταν θέλω να συμμαζέψω 

αρχίζω από την σκέψη  

στου νου 

τους υπόγειους θόλους. 

Πρόκειται για εργασίες επιχωμάτωσης 

που αυλακώνουν την γλώσσα, τη γη μας, 

που δεν είναι τίποτα άλλο

 από την συναρμολόγηση της ίδιας της  ζωής.  

Εγχείρημα βέβαια τραχύτατο.  

Είναι πάντα δυσπρόσιτη αυτή η προσπάθεια 

γιατί  απαιτεί την αληθινή ομιλία με το είναι σου. 

Εγωισμοί και ματαιοδοξίες, δειλίες και πλήγματα, 

εθελοτυφλία για τα ελαττώματά μας , τα λάθη ,

 τα κίνητρά μας, 

δεν μας επιτρέπουν να καταδυθούμε στον εαυτό μας, 

να τον ζυγίσουμε , να τον κρίνουμε, 

να μιλήσουμε με παρρησία

 με αυτόν και γι΄αυτόν.  

Λόγος και ομιλία ως καταδύσεις στα εσώτερα. 

Ομιλώ θα πει αποκτώ την εμπειρία της εισόδου και της εξόδου από το σπήλαιο του ανθρώπινου σώματος σε κάθε ανασασμό.

 Ανοίγονται έτσι στοές, 

 πρωτόγνωρα περάσματα, 

λησμονημένες στράτες , 

σταυροδρόμια και δρόμοι

 που αλλιώτικα προχωρούμε πολλές φορές και διαμελιζόμενοι.  

Αυτοκαθοριζόμενοι μαχητές 

ενάντια στην προοπτική της άγνοιας. 

Οι λέξεις -γνώσεις είναι ο βρώσιμος καρπός

 μιας ελεύθερης σκέψης. 

Το γνωρίζω, είναι Τιτάνιος ο αγώνας , 

ενάντια στην κοινωνική αντίφαση 

που τον νανισμό της νόησης επιδιώκει… 

για την στείρα αναπαραγωγή της κοινωνικής ομαλότητας… 

την ομοιομορφία σε συσσωρευμένους κύβους 

σε ανάσες χωρίς διασταυρώσεις 

σε πεδία απουσίας του Λόγου.

Οι ίδιοι οι σοφοί που τόνιζαν τη θεμελιακή σημασία 

του «γνώθι σαυτόν 

συνομολογούσαν πόσο δυσπρόσιτη είναι αυτή η ακριβή γνώση. 

Η αρχέγονη γνώση , 

πανοπλία από σύνεργα διαθέσιμα

 εν παντί τόπο σοφών.