ΤΟ ΥΔΑΤΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΔΥΤΗ

Αφέθηκα στην παγίδα της θάλασσας... 

Ο αέρας που υπήρχε μέσα μου, στα πνευμόνια, δεν τροφοδοτούσε πλέον, ούτε με ελάχιστο οξυγόνο τον εγκέφαλό μου.

Ο χρόνος αδυσώπητα τσίγκληζε  όλο το μυϊκό μου σύστημα, όλο το υδάτινο περίβλημά μου, με ρίγη υψίστης τάσεως από το γλυκό νάζι του νερού.

Η εντολή ανάδυση, μπροστά στη θέα του πεπρωμένου που μεταμόρφωνε τη ζωή σε θάνατο, ατόνησε και έσβησε.

Και… η αιώρηση.

Αυτές οι φευγαλέες στιγμές ζητωκραύγαζαν  με βραδυκίνητες σκέψεις που έπλαθαν ψευδαισθήσεις αθανασίας.

Τώρα πια σε αυτή την αιωρούμενη θαλασσογραφία, η αποστροφή της πραγματικότητας οδηγούσε σε κάθετη βύθιση με φανταστικούς ήχους ντομινουήτας, στο υδάτινο πέρασμα.

Φαντάστηκα το σώμα μου δεμένο με τα πλοκάμια ενός μέγα- χταποδιού  σε ένα χορό ή μια μάχη που το αποτέλεσμά της ήταν προκαθορισμένο.

Ο χορός μας έγλυφε την υδάτινη γαλήνη, όπως μια παράνοια οδηγεί τις αισθήσεις, μέσα από την ευδαιμονία σε άγνωστες χρονοδίνες .

Σε αυτό το υδάτινο όνειρο, στο ανέγγιχτο του χρόνου, ο κάθε δύτης, βγάζει την γλώσσα στο έκτρωμα της στεριάς που τον γέννησε…

Ποίηση-Λογοτεχνία Θανάσης Πάνου

www.facebook.com/PoetryT.Panou?ref=bookmarks