Από το βιβλίο : «Ζώα
άγρια και οικόσιτα»
Πεζά
– Ποιητικά του Θανάση Πάνου.
Πίναμε τον πρωινό μας καφέ στην αυλή και κοιτούσαμε δύο πουλάκια που
αμέριμνα ερωτοτροπούσαν πάνω στη μικρή μανταρινιά όταν ξαφνικά γύρισε με
κοίταξε πονηρά και σιγοψιθύρισε σα να μην ήθελε να ακούσουν το μυστικό του .
Άρχισε να μιλά για τον έρωτα...
-Διάτρητοι είμαστε μικρέ…
Ο έρωτας είναι ένας
μασκαράς και οι μάσκες του είναι όλες αρυτίδωτες αν και προϋπάρχουν της
γεννήσεως μας.
Με όλες τις μάσκες του ανθεί και θάλλει σε όλο το φάσμα της
καθημερινότητας ως τηλεοπτικός αστέρας
και ο μασκαράς σα δάσκαλος σε συμβουλεύει να πίνεις σαμπάνια αντί κρασί
να προσφέρεις λουλούδια και σοκολατάκια
και με τα χείλια σου ευγενώς να
ευχαριστείς ακόμα και για κάθε ψεύτικο φιλί .
Η μάσκα της
τελειότητας είναι η αγαπημένη του.
Όταν την φοράς καλείσαι να έχεις δόντια
αστραφτερά, πάντα δροσερή αναπνοή , νύχια κομμένα και ομιλία γλυκιά, οφείλεις
να τρως υγιεινά να αποφεύγεις τα λιπαρά και να τρως και ανανά.
Ποτέ δεν ρέβεσαι
δεν πέρδεσαι και γενικά αποτάσσεσαι τα ζωώδικα ένστικτά σου.
Η φύση σου δηλαδή
είναι αντιερωτική και ως τέτοια πρέπει να απορρίπτεται αν θέλεις να έχεις τον
τέλειο ερωτικό σύντροφο.
Ο μπερμπάντης μασκαράς όμως, κάτω από την τελειότητα
κρύβει ακόμη και τη μάσκα που κατοικεί σε οίκους ανοχής.
Πόσοι άλλωστε σε μια απεγνωσμένη μπουρδελότσαρκα
δεν ερωτοκυλήθηκαν προσκολλημένοι στην πληρωμένη του έρωτα μορφή;
Πόσοι τον γνώρισαν σε αυτή την παραμορφωμένη τη
μορφή του και την στρεβλή εικόνα του ακολουθούν όλη τη ζωή τους;
Και η κορύφωση του οργασμού του ;
Όταν με
φορεσιά το νυφικό και τη μάσκα την γαμπριάτικη δεμένο πισθάγκωνα σε παραδίδει
στον παπά της ενορίας και εξαφανίζεται
από τον ορίζοντα της υπόλοιπης ζωής σου πετώντας μέσα σε γέλια, αφήνοντάς σου
πούπουλα.
Σε αφήνει εκτεθειμένο να
αιωρείσαι μέσα στη σχέση χωρίς αλεξίπτωτο γιατί μάσκα ευσπλαχνίας δεν έχει.
Αν δεν παίζεις
πιστά το παιχνίδι της τελειότητας που σου δίδαξε , αν προχωράς χωρίς
τις μάσκες που σου φόρεσε κι αν καταλάβεις πως η αγαπημένη σου παίζει διπλά παιχνίδια τότε έρχεται μουλωχτά
– μουλωχτά, κλάνει στο πρόσωπό σου και σου βιδώνει τα αξεσουάρ του στο
προδομένο κούτελό σου.
Έχει μεγάλη ποικιλία άλλωστε από κέρατα, για όλα τα είδη κερατάδων που τον προσκύνησαν τυφλά και
κεραυνοβολημένοι εκπόρνευσαν την αγάπη.
Και δεν φτάνουν αυτά τα καμώματά του.
Αν ήσαν κάλπικες οι υποσχέσεις στην εκκλησιά και
διαλυθεί ο γάμος , σαν διψασμένος κυνηγός και
εξαρτημένος από τις μάσκες του , τον ξαναφωνάζεις με την ελπίδα να σε
ξανά-κεραυνοβολήσει .
Τότε είναι που βγάζει όλες του τις μάσκες και
βλέπεις το άδειο πρόσωπό του.
Τότε είναι που σαρκαστικά σου δίνει τον καθρέπτη
του και σε προκαλεί να δεις το λιθοβολημένο από τον χρόνο πρόσωπό σου.
Ο Έρωτας
ο μασκαράς πάλλει δονείται και αποκομίζει νιάτα και σε γλυκοκοιτάζει όταν τα
μάτια σου βλέπουν όπως μονάχα αυτός θέλει.
Αυτά μου είπε σήμερα ο παππούς μου και έφυγε προς
την αγαπημένη της ζωής του με ένα άσπρο γαρίφαλο στο χέρι του όπως κάθε πρωινό.
Τον κοίταζα που κατηφόριζε προς το νεκροταφείο και
ένοιωθα το απαλό αεράκι που έφερνε τη μελωδία που σιγοτραγούδαγε…
« όταν σε
ψάχνω
πάντα
κοιτώ τον ουρανό
έρωτα
ξεβράκωτο θωρώ
φτερωτό το
αγγελάκι
που χει χεσμένο το βρακάκι
πάντα μαζί - πάντα μαζί
ω έρωτα μασκαρά
μασκαρά μασκαρά λαλαλα »
Άναυδοι οι ιερείς.
Το λιβάνι με σταχτιά λωρίδα
απόθεσε μια δυσοσμία πνιγερή.
Ξεπέζεψα και έδεσα
με βράχια τις προσευχές τους
και από την Ανάστασή μου,
λιποτάχτησα.
Λογοτεχνικό περιβόλι
Ρένα Τζωράκη -Μανουκάκη
Ποίηση-Λογοτεχνία
Θανάσης Πάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου