“Σώβρακα και κιλότες Χριστουγέννων”

Οι παλαιοί νοικοκυραίοι τα Χριστούγεννα έκαναν διάφορες διορθωτικές κινήσεις κυρίως υγιεινής.

Είτε για τους φτωχούς που πλενόντουσαν με τις κατσαρόλες στις οποίες και ζέσταιναν το νερό, είτε για τους πλούσιους που πλένονταν σε μαρμάρινα λουτρά, όλοι για να ξεβρομίσουν εξωτερικά και για ότι νόμιζαν εσωτερικά , εκτός το στειλιάρι-το κόπανο κατά πως τον έλεγαν- έκαναν και την προσευχή τους.
Σε πιο παλαιά περίοδο μάλιστα-προ Χριστιανικής χρονολόγησης-μπορεί όλοι να ήσαν-κατά πως λένε-ειδωλολάτρες αλλά ξεφάντωναν πιο πολύ στην αλλαγή του χρόνου και σε αυτόν ακριβώς τον τόπο, οι πρόγονοί μας ανακάλυψαν τα σώβρακα και τις κιλότες.

Φυσικά φορούσαν και άλλοι λαοί εσώρουχα, όπως στην Λαπωνία όπου οι γυναίκες ανακάλυψαν το στρινγκάκι, αλλά και εδώ υπάρχει η μεγάλη φιλοσοφική διαφορά.

Στην Αρχαία Ελλάδα, η ηθικό-ιδεολογική και φιλοσοφική θεώρηση για την καθαριότητα παρουσίαζε ξεκάθαρα τα πράγματα ακόμα και μέσα από την μυθολογία.

Η καθαριότητα είναι πρόσωπο, η ποίηση του υπέρτατου έρωτα, κόρη του Πάλλοντα και αδελφή του ύδατος Ζήλου, της λίμνης και του ποταμού. Την τιμούσε ιδιαίτερα ο Δίας που την είχε κοντά του καθώς και τον αδελφό της, που προστάτευε τα ερωτικά όργανα (προσωποποίηση της δύναμης της νέας χρονιάς)

Η καθαριότητα (η οποία είναι βουβό πρόσωπο) παρακολουθεί ως εκπρόσωπος της Ηρας, όλο τον χρόνο, αν πράγματι σέβονται οι θνητοί το ερωτικό αυτό δώρο μέσα στα σκέλια τους.

Στον Ακροκόρινθο η καθαριότητα λατρευόταν στο ίδιο ιερό μαζί με την ανάγκη, αδελφή της Λαΐδας και της ερωτικής επιθυμίας, γυναίκα του νέου έτους και μητέρα της Ειμαρμένης.

Κατά τα άλλα, στη γιορτή της Αποκριάς ορισμένοι μεταμφιεσμένοι σε σατύρους ξεβράκωτους, ανεβασμένοι πάνω σε άμαξες, πείραζαν με βωμολοχίες όσους συναντούσαν και προσπαθούσαν να τους πάρουν τα εσώρουχα που έκρυβαν ότι πιο ωραίο και ουσιαστικό έπρεπε να χρησιμοποιούν όλη την χρονιά.

Οι αποκριάτικες εκδηλώσεις επίσης, ήταν συνδεδεμένες με τα ανθεστήρια, γιορτή αφιερωμένη στο Διόνυσο. Κατά την πρώτη μέρα, γνωστή ως Πυθοίγια, οι Αθηναίοι άνοιγαν τα πιθάρια με το νέο κρασί τους και έπιναν ως να τα κάνουν επάνω τους και αυτό δεν ήταν καθόλου μιαρό.  

Φυσικά, μετά, όπως και στα έθιμα των ινδιάνων αλλά και της «νέας ηπείρου», έπρεπε και πάλι να εγκαταλείψουν το φωτεινό και ζεστό κόσμο των ζωντανών και με τα λάφυρά τους να επιστρέψουν στα σκοτεινά και πονηρά λημέρια των σκιών.

Στην μετά Χριστιανικής χρονολόγησης εποχή μας, σε διάφορες περιοχές ακόμη και σήμερα πιστεύουν ότι όπως ο Άι-Βασίλης έτσι και τα πνεύματα που χρησιμοποιούν τις καπνοδόχους μας, δεν είναι πονηρά δαιμόνια, αλλά έρχονται να δουν, αν το σπίτι και τα εσώρουχά μας είναι καθαρά και αν όχι, τιμωρούν τους τεμπέληδες νοικοκύρηδες…κατουρώντας τη φωτιά για να τη σβήσουν και κλέβουν όλα τα εσώρουχα.

Οι κοινωνικό-πολιτικές ιδεολογίες του σήμερα όμως, καλλιεργούν την τρομολαγνεία και την σημερινή εξουσία της παγκοσμιοποίησης, που στηρίζεται στο ρητό «Κράτα το λαό χεσμένο, μόνο έτσι κατορθώνεις τη σωτηρία της εξουσίας σου»

ή απλά κάνε μόδα στον λαό, νάιλον εσώρουχα με κινέζικη προέλευση ή γρήγορης φθοράς, κάτι ας πούμε σαν τα Χριστουγεννιάτικα δώρα των πολιτικών, κιλότες στα Εξάρχεια.

ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΧΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΚΑΡ

Όπως οδηγούσε κοίταξε τη σύντροφό του.

-Κλαίς;

Τα πράσινα μάτια της ήταν μισόκλειστα και η βροχή που κυλούσε στα μάγουλά της έδινε την εντύπωση ότι έκλαιγε. Ίσως και να έκλαιγε πράγματι. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο, αλλά τα μάγουλά της ήταν κατάχλωμα από τον εσωτερικό πόνο. Συνέχισε να οδηγεί το τζιπάκι πάνω στο μισοσβησμένο χωματόδρομο ενώ γύρω τους δεν υπήρχε παρά ένα παράξενο λυκόφως, που δημιουργούσε το φώς των προβολέων καθώς σκεπαζόταν από το πυκνό πέπλο της σκόνης.
Τώρα, μετά από 150 χιλιόμετρα και αρκετές στροφές, ο δρόμος κατευθυνόταν για δύο χιλιόμετρα προς τα δυτικά, στο μέρος που είχαν γνωριστεί στις διακοπές τους, πριν δέκα ολόκληρα χρόνια. Χρόνια που πέρασαν γλυκά, με νύχτες που τους αγκάλιαζαν το ίδιο υπέροχα, με το ίδιο δροσερό άρωμα που τους αιχμαλώτιζε από την πρώτη φορά.

Η ίδια ζεστή αγκαλιά για δέκα ολόκληρα χρόνια, το ίδιο απαλή και με τον ίδιο πιστό σύντροφο δίπλα τους. Τον γλυκό τους σκύλο, ΟΣΚΑΡ.

Αυτός, που υπήρξε και η αφορμή της γνωριμίας τους όταν ως δύο άγνωστοι που ξένοιαστα διασκέδαζαν στο ίδιο μπαράκι, έτρεξαν ταυτόχρονα προς τη μικρή λακκούβα που είχαν εγκαταλείψει το μικρό σκυλί.

Με αφορμή τα κλάματά του κουταβιού και την ίδια οργή για την βάρβαρη πράξη ενός ανθρώπου, τον αγκάλιασαν και έγιναν αμέσως τρείς σύντροφοι αχώριστοι.

Μέχρι τη χθεσινή βραδιά.

Ο ήλιος πλέον τους χτυπούσε με δύναμη όταν βρέθηκαν στο σημείο της πρώτης τους συνάντησης στην έρημη χειμωνιάτικη κατασκήνωση.

Έδεσαν τα χέρια τους και μαζί βρέθηκαν στην άκρη του λάκκου. Τα δύο ελεύθερα χέρια τους έγιναν μια χούφτα που την γέμισαν με χώμα. Χωρίς να πέσει ούτε ένας κόκκος, έσκυψαν αργά σε μια ιεροτελεστία δίχως προσευχές και θρήνους και έριξαν απαλά το χώμα που σκέπασε τα γλυκά μάτια του πιστού τους συντρόφου.

Δέκα χρόνια και ήσαν οι τρείς ως ένας. Η τρύπα, ήπιε το χώμα και η γη αγκάλιασε το σώμα του. 

Αυτή η νύχτα στο σπίτι τους ήταν αβάστακτα βαριά.

Η πρώτη βραδιά χωρίς το γάβγισμά του.

Ότι και αν συνέβαινε από εδώ και εμπρός η ζωή τους δεν θα ήταν πια η ίδια.…και ναι..δεν θα είχαν άλλο σκύλο με το όνομα ΟΣΚΑΡ.

Θα είχαν ένα αγγελόσκυλο φύλακα πνεύμα για πάντα.

Robert Graves “Symptoms of Love”&“A Lover Since Childhood”

video

Robert Graves “Symptoms of love”

Love is universal migraine,
A bright stain on the vision
Blotting out reason.

Symptoms of true love
Are leanness, jealousy,
Laggard dawns;

Are omens and nightmares -
Listening for a knock,
Waiting for a sign:

For a touch of her fingers
In a darkened room,
For a searching look.

Take courage, lover!
Could you endure such pain
At any hand but hers?”
...

Τα συμπτώματα του έρωτα (Ρόμπερτ Γκρέιβς/Robert Graves

...
Ο έρωτας είναι μια παγκόσμια ημικρανία
Ένα θολό σημείο στην όραση
Που επισκιάζει τη λογική.
Τα συμπτώματα του έρωτα
Είναι η αδυναμία, η ζήλια
Η πρωινή νωθρότητα.
Είναι οιωνοί και εφιάλτες –
Ν’ αφουγκράζεσαι ένα χτύπημα
Να περιμένεις ένα σημάδι:
Για ένα άγγιγμα των δαχτύλων της
Σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο
Για μια ερευνητική ματιά.
Πάρε κουράγιο εραστή
Θα μπορούσες ν’ αντέξεις τέτοια θλίψη
Σε άλλα χέρια εκτός από τα δικά της;



Robert Graves, Symptoms of Love (Ρόμπερτ Γκρέιβς: Τα συμπτώματα του έρωτα, απόδοση: Σπύρος Δόικας)

Robert Graves A Lover Since Childhood



Tangled in thought am I,
Stumble in speech do I?
Do I blunder and blush for the reason why?
Wander aloof do I,
Lean over gates and sigh,
Making friends with the bee and the butterfly?



If thus and thus I do,
Dazed by the thought of you,
Walking my sorrowful way in the early dew,
My heart cut through and through In this despair of you,
Starved for a word or a look will my hope renew:
give then a thought for me Walking so miserably,
Wanting relief in the friendship of flower or tree;
Do but remember,
we Once could in love agree,
Swallow your pride,
let us be as we used to be

Robert Graves 1895 – 1985 Άγγλος ποιητής και μυθιστοριογράφος, ιδιαίτερα γνωστό το έργο του «Ελληνικοί Μύθοι».




Οπτικοποίηση: Θανάσης Πάνου
Αρχείο οπτικής Ποίησης Ελλήνων & Ξένων Λογοτεχνών

Για να κρίνουμε σωστά το σήμερα βλέπουμε τα λάθη στο χθες

Ο νομικός πολιτισμός στην ‘απελευθερωμένη” Ελλάδα αρχίζει με την πρώτη εφημερίδα της κυβέρνησης γραμμένη στα Γερμανικά.

Η νομοθεσία που έφεραν από την Βαυαρία και ίσχυε για τις ανάγκες της, θα τίθετο σε εφαρμογή μετά από δύο χρόνια. Ετσι για δύο χρόνια υπηρχαν μόνο τρια δικαστήρια-καταδικαστήρια που ως στρατοδικία καταδικαζαν χωρις ενόρκους, χωρίς έφεση. Στόχος, η εξόντωση των οπλαρχηγών που ο λαός είχε ως ήρωες. Στο Ναύπλιο με πέντε δικαστές-που δεν ήσαν νομικοί- πραγματοποιούνταν οι δίκες που εντός 24 ωρών εκτελείτο η απόφασης. Έτσι λειτούργησε η δικαιοσύνη ως έκτακτο στρατοδικείο. 

Στο Ναύπλιο όπου ετοίμαζαν τη δίκη του Κολοκοτρώνη ήσαν δικαστές μη νομικοί- άνθρωποι του καθεστώτος, όπως ένας υπάλληλος που κράταγε το πρωτόκολλο στο υπουργείο εσωτερικών και ένας σαλπιγκτής Βαυαρός. Είχαν φέρει και τρεις μεταχειρισμένες λαιμητόμους και δύο κινητές που μετάφεραν γαϊδούρια για την κατά τόπους εφαρμογή απονομής της δικαιοσύνης, τις γκιλοτίνες όπως έλεγε ο λαός, στο Ναύπλιο Χαλκίδα-Μεσολλόγι και με συνοπτικές διαδικασίες “κόβανε”.

Ο Κολοκοτρώνης δεν έβλεπε 

“ούτε πουλί πετούμενο” 

όπως έλεγε, στο μπουντρούμι, 

το κατασκότεινο κελί του 

που τον οδήγησε Γερμανός δεσμοφύλακας 

που δεν ήξερε Ελληνικά 

Για την σύνθεση του πενταμελούς δικαστηρίου του, μεταθέσανε δικαστές και έφεραν δύο από την Χαλκίδα οι οποίοι πριν τη δίκη-καταδίκη είχαν εκδηλώσει την άποψη, ότι ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας έπρεπε να εκτελεστούν.

Ο Τερτσέτης και Πολυζωίδης υπηρετούσαν εκεί ήδη από τον Απρίλιο ως καθεστωτικοί φυσικά και ο άλλος “δικαστής” ο Βούλγαρης, ήταν ο γαμπρός του υπουργού δικαιοσύνης Σχοινά. Ο μόνος που γνώριζε νομικά ήταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου ο Πολυζωίδης, τριάντα ετών με σπουδές στη Γαλλία. Ανήκε στον χώρο της αντιπολίτευσης και είχε εμπλακεί στα πολιτικά πάθη της χώρας διακηρύσσοντας ότι έπρεπε να εξαφανιστεί ο Καποδίστριας ο οποίος μάλιστα τον είχε βοηθήσει και είχε πληρώσει τα έξοδα των σπουδών του. Ενώ του έβαλε ακόμη και τα εισιτήρια επιστροφής του στην Ελλάδα, όταν γύρισε στο Ναύπλιο, ο Μαυροκορδάτος τον έκανε εκδότη μιας εφημερίδας και άρχισε να χύνει δηλητήριο σε σημείο που στην εφημερίδα “Απόλλω퓨που εξέδιδε αργότερα στην ύδρα έγραψε για την δολοφονία του Καποδίστρια, “ ...αυτή η ευγενής γενναιοδωρία των Μαυρομιχάληδων με τη θέληση του Θεού, μας απαλλάξει από τον τύραννο... ευτυχώς έφυγε”

Στο Ναύπλιο, στη Τρίπολη και στο Μελένικο της Μακεδονίας υπάρχει η προτομή του και ως σήμερα απονέμετε τιμή για την αθανασία της μνήμης του. Ο συν εκδότης του, Γιάγκος Σούτσος, άνθρωπος του Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου ήταν ο ψευδομάρτυρας στην δίκη του Καραΐσκάκη. Ο ξάδελφος του Σούτσου κάθισε δίπλα στον Πολυζωίδη και συμπλήρωσε την σύνθεση του δικαστηρίου.

Ο Κανέλλος Δεληγιάννης κατασκεύαζε στο μαγαζί του ψευδομάρτυρες που έστελνε ο Κολέτης με την υπόσχεση διορισμού και χρηματικής ανταμοιβής. Όσοι δεν δέχονταν να ψευδομαρτυρήσουν ο Αγγλος δημόσιος κατήγορος, θεολόγος-φιλόσοφος Εδουάρδος Μέισον τους έκλεινε φυλακή. (υπηρέτησε ως ο πρώτος Εισαγγελέας του νεοσύστατου ελληνικού κρατιδίου) 

Ο Μέισον, αυτός ο Σκοτσέζος εγκάθετος, έγινε καθηγητής, λοχαγός έμμισθος, ήταν ο συνήγορος του (ενός εκ των δυο δολοφόνων του Κυβερνήτη)Γεωργίου Μαυρομιχάλη και ο δημόσιος κατήγορος στη δίκη των αγωνιστών Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα, ζητώντας τη θανατική τους καταδίκη για εσχάτη προδοσία. Έλαβε αργότερα τον ανώτατο τίτλο τιμής της Ελλάδος, παράσημο του Μεγαλόσταυρου του Σωτήρος, για τις υψηλές υπηρεσίες στον απελευθερωτικό αγώνα. Τον σταυρο του Σωτήρος, τον έλαβαν επίσης στην εποχή μας, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ το 2013, ο πρόεδρος της Cosco Group, Γουέι Τζιαφού και ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος Γ το 2016.

Σε τζαμι-δικαστήριο oι Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και Δημήτριος Πλαπούτας καταδικάζονται εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας! 

 Την απόφαση υπογράφουν οι Δ. Βούλγαρης, Κ. Σούτσος και Φ. Φραγκούλης. 
 Μόλις τους βγάλανε από το δικαστήριο τους οδηγούν συνοδία της βαυαρέζικης καβαλαρίας στο Ιτς Καλέ. 

Θέλανε να πεθάνει ο Κολοκοτρώνης και ο μόνος που τον υποστήριξε ‘ακούσια” ήταν ο μεγάλος του αντίπαλος ΙΜΠΡΑΉΜ.

Εντωμεταξύ οι Άγγλοι σύστηναν στον Όθωνα να μην φτιάξει ελληνικό στρατό αλλά αρκεί η δημιουργία Χωροφυλακής όπως και έγινε και διατηρήθηκε έως το 1984. 

Τι είναι το παράσημο του Μεγαλόσταυρου του Σωτήρος

Μπροστινή όψη: «Η ΔΕΞΙΑ ΣΟΥ ΧΕΙΡ ΚΥΡΙΕ, ΔΕΔΟΞΑΣΤΑΙ ΕΝ ΙΣΧΥΙ». Στην πίσω όψη του σταυρού υπάρχει η επιγραφή «Η ΕΝ ΑΡΓΕΙ Δ΄ ΕΘΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ αωκθ'»

Η σύστασή του αποφασίστηκε το 1829, τελευταίο χρόνο της επανάστασης, από την Δ' Εθνική Συνέλευση του Άργους, άρχισε όμως να απονέμεται από το 1833, σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στην ιστοσελίδα της προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο πρώτος που τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος ήταν ο Βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος Α', πατέρας του Βασιλιά Όθωνα. 

«Ηθικές αναλγησίες» Ποίηση και Πεζά. Θανάσης Πάνου

Καθώς ο ψαράς 

περνά τη μοναχική αγρύπνια 

μπροστά στη θάλασσα 

ποιός άλλος θα βοηθήσει 

τι άλλο μπορεί να φωνάξει

να υποχωρήσει η παλίρροια

να φανούν τα ποθητά ψάρια

τι άλλο οι δεκάδες εαυτοί 

που έχουν πατηθεί σαν σκουλίκια

δόλωμα-θυσία για μια θέση 

δίπλα στο ελεύθερο κύμα.

ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ 

Σε μια στενή λωρίδα γης, μετά από μοναχικές διαδρομές, σε ένα μικρό μα εύφορο κομμάτι αποφάσισαν να κατοικήσουν. Η γη, τους πρόσφερε ασφάλεια και όταν με τον ιδρώτα τους την πότιζαν, απλόχερα έδινε καρπούς που δυνάμωναν αυτή την ερωτική συμβίωση.
Όπως κάθε κομμάτι γης όμως, άγονο, έρημο, υγρό ή ακαλλιέργητο, φιλοξενούνε ζιζάνια από το παρελθόν, καλά κρυμμένα στα σπλάχνα κάθε σχέσης. Ένα τέτοιο ζιζάνιο σε μια έκρηξη οργής άρχισε να μπαίνει στη ζωή τους, να καταπιάνεται με την καθημερινότητά τους και να απλώνεται σιγά- σιγά σε όλες τις πτυχές αυτής της σχέσης. Και δεν έφτανε αυτό. Σε αυτή τη στενή λωρίδα γης που όλο και πιο πολύ ρίζωνε η κατοικία, άρχισαν να καταφτάνουν και να την πολιορκούν και άλλα ζιζάνια από τον περίγυρο, που προσπαθούσαν και αυτά, σιγά-σιγά να εισχωρήσουν σε ότι με μόχθο είχαν κατακτήσει.

Άρχισαν να διαφωνούν για αυτή την επιλογή τους και αποφάσισαν να αντιδράσουν. Το βράδυ πήραν τη μεγάλη απόφαση, περπάτησαν γύρω-γύρω από τη γη τους, έμπηξαν πασσάλους στα σωθικά της και με αγκαθωτούς φράκτες κύκλωσαν την οικία τους. 

Φράκτες τόσο ψηλούς, που δεν έβλεπαν πλέον έξω από αυτή την σχέση. Και δεν έφτανε αυτό. Μόνωσαν με επιμέλεια την οικία, ακόμη και την χαραμάδα της πόρτας τους και μόνο από ένα μικρό παράθυρο του παρελθόντος έμπαινε λίγο φως.

Αχτίδες φωτός που υπάρχουν πάντα, ακόμη και στο πιο βαθύ σκοτάδι, που περιμένουν να αναγεννηθούν, να μεγαλώσουν και να φωτίσουν με υπομονή την κάθε παγερή συμβίωση.

Αχτίδες έρωτα, που σε νύχτα έχει κουρνιάσει, κλεισμένο πάθος σε σφραγισμένη οικία που έχτισαν οι δύο ως δύο μισά, εν σάρκα μια, που ενώθηκαν χαρούμενοι με όρους αναπηρικούς και την καθημερινότητα της εύφορης γης δεν καλλιέργησαν και την κατέκλυσαν ζιζάνια.

"Μασουλώντας φίλους

…

Το σέρνω μέσα μου γιατρέ, 

αργά αργά χωνεύω και, 

με ορθάνοιχτες μασέλες, 

η ευτυχία του στομάχου μου, 

φαρμακωμένα από το χνώτο του λαγού, 

καρότα, ξεριζώνει. 

Κάποτε, καταβρόχθισα και αυτόν, 

Κανείς, γιατρέ, ποτέ, 

τη μοναξιά μου μετά δεν είδε, 

ή όσοι την είδαν 

είχαν φάει και αυτοί 

τον φίλο με τα μεγάλα αυτιά 

που μόνο αυτός τους άκουγε,

τον φίλο τον οικόσιτο.

Γεννήθηκε ένα βυζί μόνο γυναίκα. 

στην πορεία έγινε σαν καταιγίδα

γεμάτη γάλα ταΐζοντας χίλια παιδιά.

Και το άλλο το στήθος, το ανέγγικτο,

ξεπρόβαλε που και που κρυφά 

και φόρτωνε ηδονή

ήταν στήθος-άλλο γεύμα, μυστικό

και όσο παιδιά βυζαίνανε το άλλο

τόσο αυτό περίμενε να μεγαλώσουν 

μπουκιά να βάλλουν περίμενε

ό,τι πρέπει ερωτικά να αγγίξουν.

Πόσες αγάπες 

τραγανίστηκαν μέσα στο Εγώ…

Πόση ηδονή χώρεσε σε ένα ταψί κρεβάτι

Σήμερα ένας πατέρας χαστούκισε τον γιο του που έπαιζε με θόρυβο,

που έπαιζε και γέλαγε με τον αόρατο φίλο, 

μα το παιδί δεν έκλαψε,

 έκλεισε μόνο το μάτι πονηρά στον φίλο, 

πως αυτός αόρατος δεν κινδυνεύει 

και ο πατέρας ξαναχτύπησε 

και δεν υπήρχε κανένας φίλος το χέρι να του σπάσει,

 ένας σωρός μόνο βουλιθιές με χέρια που χτυπάνε.

Κάτι φοβάται ανήσυχο απόψε το ζώο,

τα δένδρα έχουν φυλλώματα αδύναμα σήμερα,

Ξέρει το ζώο,

η γαμψώνυχη πατούσα του, στάζει αίμα και σπέρμα,

ξεδιψούν τα φυλλώματα από τον ουρανίσκο του,

θροΐζουν χυμούς και γέννα, 

ξέρει και ανοίγει το στόμα το ζώο σήμερα,

να ψάξεις τον βρυχυθμό στον λαιμό του καλεί

χυμούς ανάμεσα στα λευκά δόντια,

πεταλούδες-ιαγουάροι, 

λέξεις και νοήματα που αναβλύζουν.

Ξέρει από όπου εφορμάς εσύ ζώο.

" είναι σαν άγουρο μήλο κι είναι από ελπίδα

κι έχει νέο καρπό και μνήμη κρυφής μοναξιάς

αυτό το νέο συναπάντημα..."

Σεμέλη

...

Κι όταν Σεμέλη, σε φιλώ, 

από το θεϊκό βουνό το διαλαλώ

τσιγάρο και κόκκινο κρασί στα χείλη σου,

και Τυρρηνοί πειρατές με αιχμαλωτίζουν.

Στα αμπέλια σου Σεμέλη χάνομαι 

Πενθέας στεφανωμένος με στηθόδεσμο

μες τους καπνούς σου με κισσόφυλλα,

και από το κρασί στο σώμα σου 

τις ρόγες αγγίζω σε μεθυστικό ταγκό

σε πίνω ακόρεστος θεός

και δεύτερη φορά γεννώμαι.

"Δεμένο κλάμα τα παιδιά

δεν έχει σημασία που είναι πύραυλοι

λυμένα άλλωστε 

πως να συγκρουστείς μαζί τους;"