“Σώβρακα και κιλότες Χριστουγέννων”

Οι παλαιοί νοικοκυραίοι τα Χριστούγεννα έκαναν διάφορες διορθωτικές κινήσεις κυρίως υγιεινής.

Είτε για τους φτωχούς που πλενόντουσαν με τις κατσαρόλες στις οποίες και ζέσταιναν το νερό, είτε για τους πλούσιους που πλένονταν σε μαρμάρινα λουτρά, όλοι για να ξεβρομίσουν εξωτερικά και για ότι νόμιζαν εσωτερικά , εκτός το στειλιάρι-το κόπανο κατά πως τον έλεγαν- έκαναν και την προσευχή τους.
Σε πιο παλαιά περίοδο μάλιστα-προ Χριστιανικής χρονολόγησης-μπορεί όλοι να ήσαν-κατά πως λένε-ειδωλολάτρες αλλά ξεφάντωναν πιο πολύ στην αλλαγή του χρόνου και σε αυτόν ακριβώς τον τόπο, οι πρόγονοί μας ανακάλυψαν τα σώβρακα και τις κιλότες.

Φυσικά φορούσαν και άλλοι λαοί εσώρουχα, όπως στην Λαπωνία όπου οι γυναίκες ανακάλυψαν το στρινγκάκι, αλλά και εδώ υπάρχει η μεγάλη φιλοσοφική διαφορά.

Στην Αρχαία Ελλάδα, η ηθικό-ιδεολογική και φιλοσοφική θεώρηση για την καθαριότητα παρουσίαζε ξεκάθαρα τα πράγματα ακόμα και μέσα από την μυθολογία.

Η καθαριότητα είναι πρόσωπο, η ποίηση του υπέρτατου έρωτα, κόρη του Πάλλοντα και αδελφή του ύδατος Ζήλου, της λίμνης και του ποταμού. Την τιμούσε ιδιαίτερα ο Δίας που την είχε κοντά του καθώς και τον αδελφό της, που προστάτευε τα ερωτικά όργανα (προσωποποίηση της δύναμης της νέας χρονιάς)

Η καθαριότητα (η οποία είναι βουβό πρόσωπο) παρακολουθεί ως εκπρόσωπος της Ηρας, όλο τον χρόνο, αν πράγματι σέβονται οι θνητοί το ερωτικό αυτό δώρο μέσα στα σκέλια τους.

Στον Ακροκόρινθο η καθαριότητα λατρευόταν στο ίδιο ιερό μαζί με την ανάγκη, αδελφή της Λαΐδας και της ερωτικής επιθυμίας, γυναίκα του νέου έτους και μητέρα της Ειμαρμένης.

Κατά τα άλλα, στη γιορτή της Αποκριάς ορισμένοι μεταμφιεσμένοι σε σατύρους ξεβράκωτους, ανεβασμένοι πάνω σε άμαξες, πείραζαν με βωμολοχίες όσους συναντούσαν και προσπαθούσαν να τους πάρουν τα εσώρουχα που έκρυβαν ότι πιο ωραίο και ουσιαστικό έπρεπε να χρησιμοποιούν όλη την χρονιά.

Οι αποκριάτικες εκδηλώσεις επίσης, ήταν συνδεδεμένες με τα ανθεστήρια, γιορτή αφιερωμένη στο Διόνυσο. Κατά την πρώτη μέρα, γνωστή ως Πυθοίγια, οι Αθηναίοι άνοιγαν τα πιθάρια με το νέο κρασί τους και έπιναν ως να τα κάνουν επάνω τους και αυτό δεν ήταν καθόλου μιαρό.  

Φυσικά, μετά, όπως και στα έθιμα των ινδιάνων αλλά και της «νέας ηπείρου», έπρεπε και πάλι να εγκαταλείψουν το φωτεινό και ζεστό κόσμο των ζωντανών και με τα λάφυρά τους να επιστρέψουν στα σκοτεινά και πονηρά λημέρια των σκιών.

Στην μετά Χριστιανικής χρονολόγησης εποχή μας, σε διάφορες περιοχές ακόμη και σήμερα πιστεύουν ότι όπως ο Άι-Βασίλης έτσι και τα πνεύματα που χρησιμοποιούν τις καπνοδόχους μας, δεν είναι πονηρά δαιμόνια, αλλά έρχονται να δουν, αν το σπίτι και τα εσώρουχά μας είναι καθαρά και αν όχι, τιμωρούν τους τεμπέληδες νοικοκύρηδες…κατουρώντας τη φωτιά για να τη σβήσουν και κλέβουν όλα τα εσώρουχα.

Οι κοινωνικό-πολιτικές ιδεολογίες του σήμερα όμως, καλλιεργούν την τρομολαγνεία και την σημερινή εξουσία της παγκοσμιοποίησης, που στηρίζεται στο ρητό «Κράτα το λαό χεσμένο, μόνο έτσι κατορθώνεις τη σωτηρία της εξουσίας σου»

ή απλά κάνε μόδα στον λαό, νάιλον εσώρουχα με κινέζικη προέλευση ή γρήγορης φθοράς, κάτι ας πούμε σαν τα Χριστουγεννιάτικα δώρα των πολιτικών, κιλότες στα Εξάρχεια.