Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΣΤΩΙΚΟΥ

Είναι αλήθεια πως η λέξη «αγαπώ» έχει ένα υποκειμενικό φωτοστέφανο.

Εγώ αποφασίζω τι είναι άξιο της αγάπης μου και τι δεν είναι.

Αλλά έχει και μια αντικειμενική έννοια.

Καθώς μελετούμε το υποκείμενο της εν γενέσει αγάπης κάτι μέσα μας σιγομουρμουρίζει:

«πολύ ενδιαφέρον, θα ήθελα να μπω στον χώρο του», αυτό που εννοεί βέβαια η φωνή θα μπορούσε να εκφραστεί:

«και γιατί δηλαδή να μη γίνει και δικό μου;».

Αφήνω όμως αυτή την συναίσθηση, ό,τι αγάπη ίσον ανταλλαγή, την νοσηρότητα δίχως έλεος που δέσμιους κρατάει αυτούς που σφάζονται και συνέχεια φαγώνονται σε αυτή την κοινωνία των αγελαίων σχέσεων.

Αυτή η αίσθηση που ξυπνάει μέσα μας, όταν εξαφανίζεται η υπέρταση της πρώτης στιγμής, είναι μια αναγνώριση αξίας, ένα καμπανάκι ενδιαφέροντος.

Αυτή η έννοια του ενδιαφέροντος, η αυξημένη τάση επαφής, είναι μια πραγματικότητα, σαν την πραγματικότητα που συναισθάνονται οι ποιητές στις σιωπηρές στιγμές ενόρασης.

Μετά αρχίζει η μαγεία. Ανακατεύεται στο καζάνι των αισθημάτων το μαγικό «ποτό του έρωτα». Πάντα όμως μερικές σταγόνες πέφτουν έξω και καίνε το δάχτυλο κι όταν το βάζεις στο στόμα για δροσιά, βλέπεις αίφνης και τις θυσίες που θα πρέπει να κάνεις.

Όπως στο θρύλο του Ζήγκφριντ, (που μελοποίησε ο Βάγκνερ) σταγόνες από αίμα δράκου πέφτουν πάνω στο χέρι του ήρωα και τον καίνε, έτσι και στην αγάπη όταν εύσαρκη γίνεται. Ο ήρωας βάζει το δάχτυλο στο στόμα του και μπορεί αμέσως να καταλάβει το τραγούδι των πουλιών και τους ψιθύρους του δάσους.

Εδώ βέβαια, στην περίπτωση της ανιδιοτελούς αγάπης πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η μαγική συνταγή δεν μπορεί από μόνη της να συντονίσει τα βαθύτερα επίπεδα μιας σχέσης αγάπης. Σε μια «μαγική σχέση» εκτός από το μεθυστικό γλυκόπιοτο ερωτικό χαρμάνι, χρειάζεται η διεύρυνση ενός άλλου είδους συναίσθησης, διαισθητικού που είναι κάτι σαν τους ψιθύρους του δάσους που δεν έχουν ηλικία. Ο εξερευνητής αν έχει σκοπό να φτάσει βαθύτερα μέσα στην έννοια της, να επεκτείνει δηλαδή από τον απλό σαρκικό έρωτα τη φύση της, πρέπει να δεχτεί τη θυσία, της δικιάς του σιωπής.

Κάτι παρόμοιο που συνέβαινε στην αρχαία Ιρλανδία όπου η εκλογή ενός νέου βασιλιά περιλάμβανε τη θυσία ενός ιερού ταύρου, από τον οποίο έτρωγε ο Δρυίδης ώσπου να αποκοιμηθεί. Στον ύπνο του έψελναν από πάνω του και δεχόταν την αποκάλυψη του δίκαιου διεκδικητή. Και με αυτό εννοώ, πως η αγάπη δεν πρέπει να είναι γλυκός ύπνος των αισθήσεων. Στην αγάπη, μια τέτοια τελετή υποβάλλει αμέσως τη θέση της αγάπης ως βασιλιά και εξουσιαστή όλων των άλλων καταστάσεων της ζωής. Πρέπει να τεθεί στην κορφή των πάντων.

Ο βασιλιάς ίσως βέβαια χρειάζεται από την σάρκα σου τροφή για να αυξήσει τη δύναμή του. Και εδώ είναι η ουσία. Πόσο και αν, είσαι διατεθειμένος να προμηθεύεις με το σπάνιο κρέας της αυταρέσκειας σου αυτό το όνειρο για να αποκτήσει σάρκα ως αληθινό. Αν είσαι έτοιμος από τις σάρκες σου να απευθύνεις λόγια σωστά (που πολύ λίγοι ξέρουν το μυστικό τους) και ως δελφίνι να αναδύεσαι στην επιφάνεια από κάθε φουρτούνα που ορμά σε αυτή τη μόνιμη υπέρταση.

Μπορεί βέβαια να μη συμφωνείς και ελεύθερα να παραδίδεις όλα τα αμυντικά σου όπλα.

Μπορεί βέβαια να έχεις συνηθίσει τόσο πολύ να γίνεσαι κομμάτια, ώστε η λεπτή τελετουργία μιας νέας αγάπης να μη σε πονά.

Μπορεί τα τρακαρίσματα να έχουν γίνει βίωμά σου, εύπεπτες σχέσεις που έρχονται για να εξαφανιστούν, ρομπότ μηχανικά χωρίς καμιά θυσία.